Island Moving Company's 'Through Her Eyes - A Newport Nutcracker Reimagined'. 10 december 2020-3 januari 2021.
Rhode Island PBS en door een online portaal op islandmovingco.org
Er is een heel speciaal aspect van de iconische vakantietraditie de Notenkraker - het is het verhaal van de ervaring van een jong meisje. Het is er een dat veel vertolkingen van de show niet zo expliciet maken. Island Moving Company (IMC) Through Her Eyes - Een nieuwe notenkraker uit Newport was niet een van die vertolkingen waarin de ervaring van dat jonge meisje opzettelijk centraal stond, in een filmversie dat was veilig om te maken en te presenteren voor dansers en publiek. De film werd geregisseerd door Marta Renzi en gechoreografeerd / bedacht door IMC Artistic Director Miki Ohlsen en Associate Artistic Director Danielle Genest (met extra choreografie van Michael Bolger, Eva Marie Pacheco en Christine Sandorfi).
mario huizen vrouw
In een jaar waarin het een uitdaging was om te creëren, vond het bedrijf deze unieke aanpak - vol met kleinere frisse creatieve keuzes die het geheel vormden. Bovendien, elk jaar blijft het bedrijf zich inzetten om te gebruiken De notenkraker potentieel voor gemeenschapsbereik en brede toegankelijkheid Dit jaar gebeurde dat door middel van partnerschappen met actoren uit de gemeenschap, zoals Rhode Island PBS.
de Notenkraker filmversie uitgezonden op het netwerk op 18, 20 en 25 december 2020, waardoor mensen in de hele staat toegang hebben tot de vakantievreugde en verwondering van alle leeftijden die deze vakantietraditie biedt. Een ander opmerkelijk aspect is de lengte van een half uur van de film, vergeleken met 90 minuten plus lengtes van de meeste toneelversies. Gezien de aard van het menselijk vermogen om onder meer aandacht en inhoud op te nemen, is minder soms meer. Deze film maakte dat duidelijk.
De film springt meteen in Party Scene, Tess (IMC's versie van Clara, gedanst door Tarryn Stewart) en haar vrienden die elkaar begroeten en dan dansen. Dit voelde als een effectieve keuze bij het overwegen van het notenkrakerverhaal in een half uur. Terwijl de personages met elkaar praten en dansen, brengen de shots kijkers dichtbij genoeg om zich intiem te voelen en intrigerende beelden te krijgen - maar ze komen ook voldoende uit om het hele toneelbeeld te zien (fotografierichting van Jon Gourlay).
De Sugarplum Fairy (Brooke DiFrancesco) komt direct het feest binnen na de ingang van Drosselmeyer (Greg Tyndall) - een interessante keuze, gezien het feit dat het personage meestal wordt geïntroduceerd in Act II, en een die ook de magie voorspelt die komen gaat. Bewerken slaagde erin om capriolen van jongens op het feest en zachte zoetheid van de jonge meisjes te passen (iets dat Stewart prachtig overbrengt, zoals wanneer ze haar notenkraker met oprechte tederheid wiegt).
Dan zijn de piepjes van muizen in de lucht, en ze zijn er! Tess jaagt ze de donkere trap af naar een keuken en een van hen steelt haar notenkraker. Ze gooien haar lichaam weg en ze vecht terug - effectieve en suggestieve vechtchoreografie! Daartussen staan shots van marcherende soldaten. Zoals in de hele film het geval is, gebruikten filmmakers verschillende ruimtes in Newport County goed, en de opnames daartussen vloeien naadloos over.
Tijdens het kijken dacht ik in eerste instantie dat de strijd lang duurde, gezien het feit dat bepaalde favoriete elementen van de partyscene, zoals Kissey Doll en Harlequin, afwezig waren. Maar met de vraag 'wat is essentieel om de verhaallijn op een alomvattende manier vooruit te helpen?', Waren die en soortgelijke keuzes logischer voor mij.
De magie van de sneeuwscène voelt echter ook als iets dat niet te kort schiet. De scène speelt zich af in een prachtige buitenomgeving met overal vormsnoei en dansers in het wit die overal om hen heen dansen. De buitenomgeving van de iconische scène maakt het des te magischer. Dat gaat regelrecht over in de culturele omleidingen, te beginnen met het Frans. De esthetiek is zuurstok, rood en wit in patronen en gebogen strepen. De jonge dansers dragen hoelahoepjes in die esthetiek, bewegen in en door lieflijke formaties. Ze cirkelen rond alsof ze Tess met positiviteit en zorg omringen.
Tess onderzoekt verder totdat ze een Chinees theehuis tegenkomt, en daar - door een raam - ziet ze Chinese thee dansen. De hoofdrolspeler, Deanna Gerde, vergezeld van een paar andere dansers, beweegt met mooie verlengstukken en koets. De keuze voor Tess die rondreist naar verschillende locaties, op avontuur met haar eigen grillen en wil, voelt als een mooi gebaar. Veel Notenkraker variaties laat haar zitten en de dansen gebeuren voor haar. De verkenning van Tess in deze film draagt daarentegen bij aan het kinderlijke wonder van het verhaal.
devon teuscher
Ook mooi is het aspect van 'door haar ogen' dat tijdens het kijken meer is dan de titel, ik kan het me voorstellen alsof het camerabeeld is wat Clara ziet terwijl ze naar het dansen kijkt, behalve op momenten dat ze in de shots zit. Dat maakt het idee van het notenkrakerverhaal tastbaar als de ervaring van een meisje. Daarna, terwijl Tess verder onderzoekt, dansen Raum Aron Gens-Ostrowski en Emily Baker Spaans, op een dek alsof ze in een Spaanse villa zijn. Hun energie en vreugde brengen die Spaanse flair over.
Tess gaat daarna weer naar binnen in een grote ruimte, en daar dansen Tara Gragg en Lauren Difede Arabisch. Ze brengen hun ijzersterke techniek en dynamische prestatiekwaliteit naar dit uitdagende divertissement. Rood / oranje hand-held streamers over de camera samen met de verschuiving naar het volgende divertissement zorgt voor een prachtig effect. Timur Kan, vergezeld van dansers achter hem, danst Russische Trepak met gemakkelijke vreugde en vliegplezier.
Hij pakt Tess 'hand en leidt haar naar haar volgende locatie, met de Sugarplum Fairy en Cavalier (Jose Losada) klaar om te dansen. Op dat moment viel het me op dat de Nutcracker Prince (ook wel Tyndall) niet aanwezig was na de Battle Scene. Op een manier, dat geeft Tess kracht de notenkrakerprins is slechts een deel van de magie, een die zoveel groter is dan hij.
DiFrancesco heeft mooie lijnen en een sereniteit over hoe ze beweegt, en Losada is zelf een trouwe partner met mooie lijnen. Er is een bijzonder gedenkwaardig moment in de Grand Pas de Deux: Sugarplum komt en streelt Tess 'gezicht, een menselijke en ontroerende keuze.
Na de Grand Pas de Deux flitsen scènes van alles wat er is gebeurd tussen de opnames van Tess die op een grote bank slaapt. Was het allemaal een droom? Dat is een van die leuke en interessante vragen waarmee je het publiek kunt verlaten, om weg te komen met hun eigen interpretaties. Dat maakt deel uit van het wonder van kunst!
Barry van Dyke's dood
Tess wordt wakker geschokt, maar ook gedeeltelijk vreugdevol vanwege wat ze net heeft meegemaakt, ook al was het een droom. Wat het ook was, het was haar ervaring en haar verhaal. IMC bracht ons daarin met vreugde, hart en technische beheersing. Wat een schat in tijden die weinig vrolijkheid en gemak kunnen ervaren - brava en encora!
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
