Sollicitatiegesprekken

Amar Ramasar en Ashley Bouder van New York City Ballet met Joshua Beamish

Het opsporen van choreograaf Joshua Beamish is als het achtervolgen van een vlinder in een storm. Op een midzomeravond is hij in het Joyce Theatre voor de première van hem in New York rood en zwart , een werk gemaakt voor het Ashley Bouder Project. De volgende keer is hij in Vancouver aan het voorbereiden om een school van jonge dansers een week lang intensief te leiden. En dit na de eerste helft van 2015 door Noord-Amerika te hebben getourd met Wendy Whelan, artiesten van het Royal Ballet te repeteren in het Royal Opera House in Londen en toezicht te hebben gehouden op de 10^thjubileumfeest van zijn eigen Canadese gezelschap, MOVE: the company. Maar alles bij elkaar genomen, was dit een vrij eenvoudig jaar voor Beamish, zoals hij vertelde in een interview dat kunstig tussen het ontbijt en een 10-urige dag lesgeven was:

erin stiegemeier

Cassandra Trenary en Sterling Baca van American Ballet Theatre in Joshua Beamish's, ‘Surface Properties’. Foto door Lucas Chilczuk.

'Ik ben nu gedeeltelijk in het VK gevestigd en mijn enige internationale reis buiten Amerika dit jaar was naar Engeland. In de afgelopen jaren leek het meer op Azië, Zuid-Afrika, India, Zuid-Amerika - ik deed constant veel meer langeafstandsvluchten. Wat ik vind, is dat ik mezelf op geen enkele plek echt kan aarden. Over het algemeen heb ik geen tijd gehad om mezelf te verzamelen en erachter te komen hoe uitgeput ik werkelijk ben. Ik ben gewoon voortdurend op weg geweest. '

Ondanks de onvermijdelijke vermoeidheid die zijn non-stop schema heeft veroorzaakt, klonk Beamish meer vervuld en energieker dan ooit toen we spraken. Ten tijde van ons eerste gesprek in 2013 was de jonge dansmaker bezig met het componeren van een duet voor zichzelf en vervolgens Whelan, de directeur van het New York City Ballet, als onderdeel van haar inaugurele onafhankelijke project, Rusteloos schepsel - een onderneming die nu twee binnenlandse rondleidingen heeft gekend, die gaandeweg veel lovende kritieken oogstten. Ondertussen heeft Beamish een beetje een reputatie opgebouwd door balletdansers uit hun elementen te halen en hen uit te nodigen zich onder te dompelen in zijn kenmerkende, labyrintische bewegingstaal voor uitvoeringen die vaak buiten de grenzen van hun huidige gezelschappen plaatsvinden.

Zijn recente programma in de Joyce, een van de zes op het rooster voor het einde van de zomer Ballet Festival, bevatte vier van dergelijke creaties, elk afzonderlijk ontwikkeld in de afgelopen twee jaar door leden van het Royal Winnipeg Ballet, het Royal Ballet en American Ballet Theatre. De taak om klassiek geschoolde kunstenaars over te brengen naar het hedendaagse rijk, om hen de kans te geven hun bereik te verkennen en uit te breiden in een ondersteunende omgeving, is er een waar Beamish duidelijk van geniet.

'Voor Oppervlakte-eigenschappen , Ik had deze ABT-dansers en ik wist dat ik iets wilde doen dat nogal onbezonnen was, ”zei hij over zijn nieuwste werk, dat vorige maand in première ging tijdens zijn Joyce-verloving. “Het hele stuk kwam van mij die dit grotendeels zeer klassieke gezelschap in een ander daglicht wilde stellen. Als ik meer tijd met hen had gehad, was dat iets wat ik echt meer had willen pushen in de uitvoering, want als je constant in een ensemble speelt, filter je soms gewoon je persoonlijkheid terug om dezelfde te zijn [ zoals iedereen]. Maar wat me interesseert, zijn al die verschillende persoonlijkheden. Ik kijk uit naar mogelijkheden om met hen te blijven samenwerken om meer van zichzelf op het podium te laten zien. '

Joshua Beamish. Foto door Peter Eastwood.

Beamish is ook gefascineerd door het proces van het resetten van zijn werk op nieuwe mensen en gaf toe dat het over het algemeen net zo goed een leerervaring voor hem is als voor de dansers. Hij schuwt de potentieel vernederende handeling van herziening niet, maar omarmt in plaats daarvan de mogelijkheid dat er misschien meer achter een stuk schuilgaat dan hij oorspronkelijk van plan was of dacht.

'Ik heb het gevoel dat ik elk jaar meer weet over mezelf of over creatie of over hoe ik dansers moet leiden of over hoe ik werk kan veranderen,' reflecteerde hij, 'dus breng ik kleine veranderingen aan wanneer ik weer opstap. Hoe meer je een werk kunt aanpassen aan de persoon die het op dit moment doet, hoe succesvoller het zal zijn, omdat niet iedereen op dezelfde manier beweegt en niet alle lichamen hetzelfde zijn. Het is best leuk om te zien hoe een werk iets anders voor iemand anders kan worden. '

Sean O Donnell Age

Af en toe blijkt deze flexibele mentaliteit noodzakelijk, zoals bij de originele cast voor het duet van Beamish hol (Matthew Ball en Nicol Edmonds van het Royal Ballet) werd belaagd op doorreis naar New York voor de optredens van Joyce. Hij had de taak om twee dansers te vinden die bereid waren in te stappen en in staat waren om zijn choreografie binnen een tijdsbestek van slechts een paar dagen op te nemen, en hij schakelde snel ABT-lid Jose Sebastian en Matthew Dibble in, een Royal Ballet-aluin en een langdurige Twyla Tharp-medewerker. Beamish herinnerde zich het incident met een grinnik en erkende zijn geluk met het hebben van een sterk netwerk van getalenteerde, avontuurlijke vrienden om op wanhopige momenten een beroep op te doen.

'Ik wist dat Jose mijn choreografie kon oppakken, want hij had twee weken in mijn beweging gewerkt. Zijn brein zat er al in. En Matt is echt een goede vriend, iemand die genoeg om me gaf om elke minuut van zijn weekend te besteden aan het leren van dit stuk, ”vertelde hij. 'Ze zijn zo een vreemd stel. Je kijkt ernaar en je zou er waarschijnlijk nooit aan denken om ze samen te stellen. Matthew en Nicol zijn heel anders dan Matt en Jose, dus het was echt een goede leerervaring voor mij om te proberen te definiëren wat mijn werk is. Zijn het de details? Zijn het de specifieke stappen? Of is het hoe je je voelt als je ernaar kijkt? En zo ja, hoe kan ik dat gevoel dan behouden, zelfs als de dansers geen tijd hebben om alle individuele details te verkennen? Het was een behoorlijk proces om gedurende drie dagen te doorlopen. '

Nicol Edmunds en Matthew Ball in het ‘hol’ van Joshua Beamish. Foto door Alice Pennefather.

Wat betreft het bepalen van het wanneer, waar en waarom van het lanceren van een project, Beamish staat open voor de geest en is constant op zoek naar de 'nieuwe informatie' die elke nieuwe artistieke relatie kan verschaffen. Maar naarmate de vooruitzichten zich blijven vermenigvuldigen met zijn steeds stijgende profiel, is hij steeds huiveriger geworden om zichzelf te veel te gebruiken of in de val van verplichtingen te lopen.

'Ik ben me er absoluut van bewust dat ik niet te veel creaties aanneem, zodat ik niet doorbrand. Elk stuk dat ik heb gemaakt, is iets dat ik wilde maken, 'beweerde hij. 'Ik ben nog niet helemaal op het punt waar de vraag zwaarder weegt dan mijn vermogen om eraan te voldoen, en ik heb me bewust ingespannen om te proberen dat vast te houden als een doelstelling van mijn carrière. Ik wil alleen werk maken waar ik interesse in heb. Ik zou nooit boos willen zijn op een opdracht. '

stadsballet van cleveland

Om dit positieve ethos te bestendigen, moet je niet alleen de juiste projecten selecteren, maar ook de juiste artiesten uitkiezen om ze aan te pakken. Toewijding, zo heeft Beamish ontdekt, is veel belangrijker dan prestige of stamboom.

'Het gaat niet om de naam van het bedrijf of de schaal van het bedrijf. Het gaat meer om de artiesten binnen dat bedrijf en hoeveel tijd ze willen investeren om iets goeds te doen, 'zei hij. “Het Nationale Ballet van Mexico deed net mijn werk in Vail, en uiteindelijk moest ik het hele proces van het aanleren van mijn vocabulaire aan deze dansers op video repeteren. In het begin was het een beetje beangstigend, maar ze wijdden zich er helemaal aan. Ik voel die toewijding ook bij de dansers van het Koninklijk Ballet. Ik kan erop vertrouwen dat wanneer ze het podium op gaan, ze mijn werk recht zullen doen omdat ze dat willen. Ze zullen zich er met hun hele hart voor inzetten. '

Joshua Beamish. Foto door Peter Eastwood.

Gezien de hoge verwachtingen die Beamish voor zichzelf stelt en het niveau van toewijding - of misschien beter gezegd, onvermoeibare doorzettingsvermogen - het nastreven van zijn passie vereist, is het geen wonder dat hij aangetrokken wordt tot soortgelijke eigenschappen en deze aanmoedigt bij anderen. Toen hem werd gevraagd welke begeleiding hij zou kunnen geven aan jonge choreografen in de hoop voet aan de grond te krijgen in zijn branche, benadrukte hij de noodzaak om persoonlijke integriteit hoog te houden met respect voor het systeem waarop ze onvermijdelijk zullen vertrouwen.

'Alles is zoveel politieker dan je je ooit kunt voorstellen', zei hij ronduit. 'Het is zo competitief en er zijn zo weinig kansen. Als zodanig is het beste wat u kunt doen, uzelf in een situatie plaatsen waarin u een instelling of iets achter u heeft dat baat heeft bij het goed doen. Volg het pad van danseres, al is het maar voor een korte tijd [want] als je de enige bent die op je aandringt, dan ben je constant een zware strijd aan het voeren. Dat is de strijd waarmee ik te maken heb gehad: dat ik altijd van buitenaf op de deur klopte en zei: ‘Hé, laat me binnen, laat me werken met je dansers. Ik heb een uniek perspectief te bieden. 'Natuurlijk zou ik niet de stem hebben die ik als choreograaf heb als ik niet van buitenaf was gekomen. Het is een soort tweesnijdend zwaard. Je moet het spel spelen en het systeem volgen, maar ook trouw blijven aan jezelf en jezelf constant informeren door open te staan voor zoveel mogelijk verschillende wegen. '

Bezoek voor meer informatie over Beamish, zijn bedrijf en zijn nieuwste projecten joshuabeamish.com 