NDT in Crystal Pite's 'The Statement'. Foto door Rahi Rezvani. NY City Center, New York, NY.
18 november 2016.
Een optreden van Nederlands Dans Theater (NDT) wordt altijd lang verwacht in NYC. Het eigentijdse gezelschap, geregisseerd door Paul Lightfoot, is de thuisbasis van enkele van 's werelds beste dansers, die allemaal buitengewoon technisch bekwaam zijn, met een gevoel voor klassieke lijn gecombineerd met extreme lichamelijkheid. En het gezelschap heeft een verzameling van enkele van de meest tot nadenken stemmende repertoire van innovatieve choreografen. Samen zorgt dit altijd voor een voorstelling die aan de harten van het publiek trekt en de kracht heeft om de beelden de dagen erna in de geest van de kijker te implanteren.
NDT in ‘The Statement’ van Crystal Pite. Foto door Rahi Rezvani.
Dat was het geval bij NDT's run in NY City Center, waar het bedrijf vier werken bracht: twee nieuwe dit jaar (Marco Goeckes Werd blind wakker en Crystal Pite's De verklaring ) en twee van man-en-vrouwchoreografen Lightfoot en Sol León (2001's Veilig als huizen en 2014's Stop motion
In het bijzonder was het meeslepende werk van Pite letterlijk het gesprek van de stad tijdens de verloving van NDT, en met goede reden. In De verklaring , dansers zijn gekleed in bedrijfskleding en omgeven door een vergadertafel met een grote lichtarmatuur boven het hoofd. Het is een dansspel - een opgenomen lezing van de tekst van toneelschrijver Jonathon Young wordt tot leven gebracht door de bewegingen van de dansers. Wat begint als humoristisch - dramatische hoofdbewegingen en als reactie op de voice-overs aan de tafel hangt - wordt al snel duister en gespannen. Een 'situatie' in een kantoor was geëscaleerd en we vrezen voor iemands ondergang. Zelfs de verlichting van Tom Visser helpt de sfeer van de scène over te brengen en te veranderen.
Ongelooflijk uniek in concept en betoverend uitgevoerd door de NDT-dansers - Chloé Albaret, Aram Hasler, César Faria Fernandes en Roger Van der Poel - De verklaring is een werk dat ons maakt voelen iets, want we verlangen er meer van.
NDT in Paul Lightfoot en Sol León's ‘Safe as Houses’. Foto door Rahi Rezvani.
broadway kind
Leon en Lightfoot's Veilig als huizen brengt ons naar een andere wereld - een die door kleur is verdeeld en doordrenkt van toeval. Een draaiende muur, die draait als de wijzers van een klok, gespleten clusters van dansers gekleed in zwart of wit. Ingangen en uitgangen worden onzichtbaar en mysterieus, en de dansers komen vaak zo dicht bij de bewegende randen van de muur, maar houden het hoofd koel. De choreografie van León en Lightfoot toont de extreme flexibiliteit en kalme innerlijke kracht van de dansers, en de samenwerkingen zijn bijzonder naadloos en moeiteloos. We zien ook hoe prachtig de NDT-dansers er anders uitzien, en het universele gevoel van de groep helpt om het allemaal nog meer te laten voelen. echt
Goecke's Werd blind wakker gebruikt enkele minder bekende liedjes van Jeff Buckley, en zijn emotionele stem en agressief gitaarwerk worden nagebootst in de gebaren en bewegingen van de dansers. Terwijl Buckley's beklijvende stem het theater vult, valt het donkere podium met een enkel gat van licht dat door het achterste gaas steekt op de dansers, die maniakaal door de ruimte bewegen, alsof ze ook gekweld en onrustig zijn. De emotionele resonantie van het werk wordt geëscaleerd wanneer twee dansers verschijnen als geliefden in nood. Bij het kijken Werd blind wakker voelen we ons zelf bijna gek en neurotisch en soms alleen.
Leon en Lightfoot's Stop motion is een lang werk maar dan vol met beelden en betekenisvolle vormen gecreëerd door de lichamen van de dansers. Het werk is opgedragen aan de dochter van de choreograaf, Saura, die, getooid in historische kleding, achter het podium op een groot scherm wordt geprojecteerd en langzaam in zwart-wit beweegt.
NDT in de ‘Stop-Motion’ van Paul Lightfoot en Sol León. Foto door Rahi Rezvani.
Terwijl de dansers weer pronken met hun eindeloze verlengingen, zijn andere momenten - een danseres schuifelt langzaam heen en weer, bijvoorbeeld stapels wit stof scheppend en op een rijtje - subtiel maar net zo boeiend. Een bijzonder mooie solo voor Prince Credell, die door een grote stapel wit poeder beweegt en glijdt (de eerste keer dat we de prop zien) naar de emotionele snaren van Max Richters partituur, laat ons verlangen naar meer.
meghan mccarthy gaat uit elkaar
NDT laat ons altijd verlangen naar meer. De dansers behoren tot de schoonste en sterkste ter wereld, en het repertoire van het gezelschap blijkt altijd een bevredigende bron van danstheater op zijn best te zijn.
Door Laura Di Orio van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
