'Substrate Independent' van Urbanity Dance. Foto door Jason Leonhard. Urbanity Central, Boston, Massachusetts.
25 januari 2019.
De Oxford Dictionary definieert 'substraat' als een 'onderliggende substantie of laag'. In Ondergrond onafhankelijk Urbanity Dance bracht het idee van onafhankelijkheid over dat ten grondslag ligt aan de aanwezigheid van gemeenschappelijke actie en energie. Jacob Regan, ook een danser in het gezelschap, choreografeerde het originele werk. Ook onderliggend aan de show was een feestelijke geest van optreden in de ruimte, Urbanity's nieuwe kantoor-, klas- en prestatieruimte, Voor de eerste keer. De Bedrijf gevestigd in Boston zoekt naar'Betrek, inspireer en empower individuen en gemeenschappen door middel van de kunst van dans en beweging.'
Artistiek directeur Betsi Graves sprak om de show te openen en uitte dankbaarheid voor iedereen die deze inaugurele uitvoering bijwoonde, evenals het genereuze geschenk van Peter Roth dat het mogelijk maakte. Een paar rijen stoelen stonden opgesteld in de rechthoekige kamer, met geïmproviseerde muren bedekt met wit papier. Toen mensen binnenkwamen om de show bij te wonen, kregen ze te horen dat ze - omdat het een 'meeslepende ervaring' was - vrij door de ruimte konden bewegen en zelfs op de muren konden tekenen. Dus, zoals Graves zei, waren er al gekrabbel en duidelijkere afbeeldingen op deze witte geïmproviseerde muren.
De beweging begon met een solist, Meg Anderson, die centraal stond terwijl twee andere dansers op en rond de muren liepen. Terwijl Anderson expressief en expansief was en de ruimte leek te willen verkennen, klampten de twee andere dansers zich vast aan de 'thuisbasis' aan de muur en bewogen zich op kleinere, meer introspectieve manieren. De beweging van de solist kreeg het gevoel van een windmolen die een eigen mening had gekregen - continu bewegend in patronen, soms cirkelvormig en soms andere vormen (inclusief 'cactus'-armen en laag draaien op één voet met het andere been gestrekt) - alsof onhandig.
tamera jonge netto waarde
‘Substrate Independent’ van Urbanity Dance. Foto door Jason Leonhard.
Toen kwam een grotere groep in een groep binnen en maakte tegelijk gebaren, waarbij ze hun handen openden en sloten om de vleugels van vogels op te roepen. Deze klomp verspreidde zich en vormde opnieuw tot een kleinere klomp en een duet-podium rechts. Lift en expansiviteit ontmoetten meer introspectieve contactimprovisatie-geïnspireerde partnerschappen om een mix te bieden van het onafhankelijke en onderling afhankelijke in beweging. Bovendien contrasteerde een partituur van stromend water meer met de meer geaccentueerde, concrete geluiden van de bewegende voeten van de dansers - een weerspiegeling van het contrast van geaccentueerde en meer volledig continue bewegingen in het duet.
Al snel gingen er feller lichten op en hield het stromende water op. De volledige cast bewoog zich op verschillende manieren door de ruimte - sommige in slow motion, een kroop op haar onderarmen en andere schreven op de muren. Dit was meer aan de onafhankelijke kant van het onafhankelijke en gemeenschappelijke aanwezig binnen het stuk, maar toch bleef er een gemeenschappelijke energie over. Het voelde allemaal als een weerspiegeling van hoe we, zelfs als we in de moderne samenleving onafhankelijk handelen, nog steeds energie en ruimte delen.
Humor werd ook al snel een heel plezierig aspect bij het spelen. Een deel hiervan speelde zich af via 'het breken van de vierde muur', waarbij toeschouwers bij een paar verschillende gelegenheden betrokken werden bij de uitvoering. Met een toeschouwer plaatste een danseres een stuk tape op haar voet, en alle dansers verzamelden zich om de tape gefascineerd te staren. Humoristische accenten kwamen op momenten zoals de persoon die haar voet wees en een van de dansers die hem weer buigde. Het voelde als een van die klompjes fysieke humor die moet worden ervaren om als echt grappig te worden gewaardeerd.
Een ander voorbeeld van dit 'breken van de vierde muur' was toen danser Alex Davis een ander publiekslid opriep om zijn vorm langs de witte muur te volgen. Ze wilde het eerst niet doen, maar hij haalde haar over. Al die tijd speelde zich een gedenkwaardig duet af in het middelpunt. De dansers schudden door hun lichaam en brachten het schudden vervolgens over in hun handen. Draaien en uitwijken in zuivere geometrie brachten ze uit elkaar en vervolgens weer samen om elkaars hand vast te houden. Ze leunden van daaruit achterover, weg van elkaar. Hun onafhankelijkheid lag in hun eenheid.
De volledige groep keerde terug en reikte samen, in een krachtig moment van eenheid. Van hen die samen naar binnen krulden, gingen de dansers in individuele zinnen. Was de individualiteit er al die tijd, onder de gezamenlijke beweging? Dat is misschien een filosofische vraag van het type 'kip of ei', maar niettemin een intrigerende vraag om over na te denken. Eenstemmige beweging keerde terug, met een treffende uitdrukking waarin vallen en draaien een gevoel van torsiekracht veroorzaakten.
Davis stond toen centraal met een humoristische solo van zowel spraak als beweging. Hij maakte een 'rawwwr!' grommend geluid dat het gegrom deed herleven dat een paar keer eerder was gekomen. De eigenzinnigheid hiervan speelde in op het idee om onafhankelijkheid te vinden in een groep, en bood ook een gevoel van onschuldige warmte in zijn kinderlijke kwaliteit. Davis sprong toen op om een deel van de structuur aan te raken en speelde halverwege alsof het een groot probleem was, en halverwege dat het gewoon zijn 'baan, weet je, als danser' was.
Het publiek juichte en lachte. 'Ik kan het nog een keer doen, weet je,' zei hij met hilarische schijnvertoning, en deed het inderdaad nog een keer om meer gejuich te ontvangen. De rest van de groep stond de hele tijd achter in tableau, de groep waarin dit humoristische individu paste. Davis beschreef ook een bloeiend applaus, en waar dat voor hem vandaan kwam. Deze toespraak bracht meta-ideeën naar voren over prestaties en artiesten, maar ook hoe wij als individuen omgaan met lof van anderen - een evoluerend gesprek in dit door sociale media aangedreven tijdperk.
Om zijn solo af te sluiten, danste Davis met meer complexiteit en virtuositeit dan hij tot nu toe had gedaan. Snelle gewichtsverschuivingen en asymmetrische bochten brachten opnieuw het gevoel van een windmolen die in de war was. De groep keerde terug om looppatronen te volgen terwijl Dorothy Cherry een solo op het podium danste. Haar beweging was opvallend uitgebreid en verleidelijk door de manier waarop ze werd aangedreven door haar ademhaling. Een syncope, zoals snel draaien om voor een dubbeltje te stoppen, zorgde ervoor dat ik me aangenaam afvroeg wat ze daarna zou kunnen bieden.
De groep kwam al snel naar voren om te klappen, en het publiek deed mee met het applaus. Deze ontwikkeling deed denken aan Davis 'discussie over gedijen bij applaus. Ze ademden allemaal samen in en uit, en keerden toen terug naar die 'raaawr!' grommen. Een andere soliste, Haley Day, bood een zoekende maar ook introspectieve kwaliteit terwijl ze bewoog. Ze had een duidelijke delicatesse, zelfs door de kracht in haar beweging. Door deze samenvoeging van tegenstellingen bleef mijn blik stevig op haar gericht.
Ze danste een gedenkwaardige zin van naar voren stappen om vervolgens in een tegenovergestelde richting uit te vallen. Bij de derde keer voegde de groep zich bij haar. Dit alles voelde als een vermenging van de groep en het individu dat beide een spiegel voorhield, en hoe ze met elkaar omgaan. De stromende waterscore kwam terug en de dansers liepen weg. Dit teruggaan naar dit geluid - ook symbolisch voor de natuur, stroming en harmonie - bracht een gevoel van continuïteit teweeg.
Er zal altijd het individu en de groep zijn, de eerste de bouwsteen - de substraat - van laatstgenoemde. Jacob Regan en Urbanity Dance zijn erin geslaagd om deze ruimte, vol complexiteit en nuance, te onderzoeken door middel van esthetisch fascinerende dans. Ik ben benieuwd wat voor soort grootse, universele thema's ze hierna gaan aanpakken!
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
