Toekomstige Artikelen

Arch Balletdanseres Tori Hey. Foto door Isabel Epstein.

De huidige stand van zaken is de grootste seismische verschuiving in de danswereld die tot nu toe is gezien voor veel, zo niet de meeste, dansartiesten en enthousiastelingen: theaters worden stilgelegd, geënsceneerde producties worden omgezet in films, reguliere lessen nemen Zoom over in plaats van een favoriete studio, tijd in de studio doorgebracht gemaskeerd en fysiek ver weg Middelen om dansers en personeel betaald te houden, optredens gepland en gemeenschapsinitiatieven draaiende te houden, kunnen, op zijn zachtst gezegd, strakker zijn dan ooit, in een industrie die notoir scrappy is.

Veel grotere bedrijven hebben in ieder geval donorbestanden, zakelijke partnerschappen en subsidieprocedures waardoor de dreiging om het bedrijf te moeten ontbinden niet waarschijnlijk is. Toch zorgden veel mensen op de loonlijst voor het levend houden van een uitgebreide missie voor zoveel mogelijk en met behoud van creatieve generativiteit - dat is niet eenvoudig.

agma balletgezelschappen

Hoe zit het met middelgrote en opkomende bedrijven, maar ook met onafhankelijke choreografen en artiesten? Hoe ziet de ondersteuning, creatieve energie en het moreel van die artiesten en entiteiten er in deze tijd uit? Zullen ze besluiten om van hun leven af te wijken van de kunsten en de handdoek in de ring te gooien - wat betekent dat we hun artistieke stem in het dansecosysteem verliezen?

Om deze belangrijke vragen te onderzoeken, sprak Dance Informas met leiders van dansgezelschappen van verschillende niveaus - opkomend, middelgroot en nationaal bekend - om te horen over hun ervaringen via COVID. In deze eerste van een tweedelige serie belichten we de ervaring van drie opkomende bedrijven. In deel twee horen we van leiders bij grotere bedrijven!

Kristen Klein, Hellend dansproject (NY, NY)

Kristen Klein. Foto door Peter Yesley.

Kristen Klein, artistiek directeur van Hellend dansproject , bevestigt dat ze op de hoogte is van verschillende artiesten in de “opkomende dansgemeenschap” (zoals ze het omschrijft) die als gevolg van deze tijd van koers zijn veranderd van een fulltime leven in de dans. Ze ziet veel van hen weer naar school gaan voor, of diploma's halen voor iets dat niet per se met dans te maken heeft. Zo heeft een van haar dansers onlangs haar vastgoedvergunning gehaald. Ze gelooft dat een nieuwere generatie dansers zal komen van huidige studenten van dansopleidingen op de universiteit, maar er kan een tijd komen met een schaarste aan beschikbare dansers voor choreografen om mee samen te werken.

Klein gelooft ook dat er vóór COVID een creatieve veelheid was die voortkwam uit dansers die met verschillende kleinere gezelschappen werkten en dat de ideeën daarin zich verspreidden via hun grootstedelijke dansgemeenschappen. Met COVID, en veel dansers die ergens anders heen gaan of van koers veranderen, ziet ze dat effect wegebben.

Hellend dansproject.
Foto door Andrew J. Mauney.

Wat haarzelf betreft: 'Ik heb me zeker afgevraagd of ik dit niet deed, wat zou ik doen?' Ze toonde de aantrekkingskracht die de podiumkunsten kunnen hebben op degenen die ervan houden, en ze bleef maar terugkomen op dingen die met die wereld te maken hadden (zoals toneelbeheer). 'Zelfs als de middelen laag zijn, is de drive er nog steeds, we moeten in die creatieve ruimte zijn', bevestigt ze. Ze vond het leuk om nieuwe vaardigheden te leren die te maken hebben met het maken van dansfilms, maar merkt een aantal nadelen op: de stress van het vrijwel onmiddellijk moeten opdoen van nieuwe vaardigheden en het gebrek aan dansers die de artistieke nuances van een werk kunnen ontdekken door middel van meerdere uitvoeringen, bijvoorbeeld.

Kristen Klein en Elisabeth Wolf.
Foto door David Ovitsky.

Wat betreft ondersteuning, spreekt Klein oprechte dank uit voor een ondersteunende gemeenschap rond het bedrijf, waardoor ze een soort privé COVID-hulp kon bieden aan haar dansers, zegt ze. Dansmakers in haar kring vormden op dezelfde manier een 'emotioneel vangnet', ze zegt dat zelfs de simpele handeling van elkaar inchecken en het uitwisselen van COVID-strategieën voor het maken van dansers een gevoel van solidariteit en een ondersteunend netwerk dat is nuttig gevoeld voor haar geest. Ze vond het beurzenstelsel minder ondersteunend en gemakkelijk te navigeren. Ze beschrijft hoe op een gegeven moment zelfs de gedachte aan het invullen van COVID-subsidieaanvragen voor haar uitputtend was. Niettemin danst het gezelschap door - met een dansfilm gemaakt en andere projecten in de maak.

niykee heaton ouders

Victoria onhandig, VLA Dance (Boston, MA)

Victoria onhandig.
Foto met dank aan Awkward.

Van buitenaf lijkt er een geroezemoes van creatieve energie te zijn VLA Dance - met optredens in de boeken en andere brouwerijen, doorlopende lessen, gemeenschapsinitiatieven en een merchandise-lijn met maskers en t-shirts. Victoria Awkward, directeur van het bedrijf, beschrijft hoe een aankomend werk zal worden gepresenteerd voor een klein publiek (10-20 personen) en door Greater Boston zal worden getourd. Awkward ziet deze benadering als in lijn met wat het bedrijf al heeft gedaan, 'werken in vrij intieme en niet-traditionele ruimtes en barrières tussen het publiek en de danseres doorbreken', beschrijft ze.

Vóór COVID was Awkward ook geïnteresseerd in het creëren van manieren om duurzaamheid in concertdansen te stimuleren. Ze heeft geconstateerd dat er veel concurrentie is om beschikbare beurzen in Boston, en anders niet 'veel duurzame, gevormde wegen om werk te financieren', zegt ze. 'Het kan heel moeilijk zijn om zo kwetsbaar te zijn over je werk [bij subsidieaanvragen] en dan niets meer te horen.'

Victoria Awkward (midden).
Foto met dank aan Awkward.

Maar door initiatieven zoals de merchandise-lijn en lessen van het bedrijf (zowel op basis van hedendaagse dans als op fitness), hebben Awkward en haar gezelschap hun eigen wegen gebaand die veerkrachtig zijn in tijden als deze. Onderdeel daarvan is om uw ogen open te houden voor de vaardigheden en interesses van uw bedrijfsleden en de bredere gemeenschap. VLA-danseres Mitzi Eppley is een getalenteerde ontwerper en kwam bij Awkward met het idee om maskers te maken en te verkopen. Dat breidde zich uit met t-shirts, vertelt Awkward. Samenwerkingsverbanden, die het draagvlak van alle betrokken entiteiten kunnen verbreden, zijn ook vruchtbaar gebleken, legt Awkward uit.

Ze vond het ook handig om een businessplan te hebben. Het is zeker veranderd (en vooral het afgelopen jaar, zoals we allemaal mogen verwachten), maar - vooral met kleinere stappen die beter haalbaar kunnen worden afgevinkt - helpt het om aan te tonen dat zelfs als je niet bent waar je nu wilt zijn, je beweegt je in die richting. Bovenal is het voor Awkward van vitaal belang dat elke manier waarop haar bedrijf aan duurzaamheid werkt, in overeenstemming is met de belangrijkste waarden van het bedrijf, namelijk 'artiesten en de gemeenschap eerst', bevestigt ze.

Sheena Annalise, Boog Ballet (NY, NY)

Sheena Annalise, artistiek directeur van Arch Ballet. Foto door Steven Vandervelden.

Sheena Annalise, artistiek directeur van
Boog Ballet.
Foto door Steven Vandervelden.

Boog Ballet besloot het afgelopen jaar een pauze in te lassen - zowel om creatieve als om budgettaire redenen. Ten aanzien van de voormalige vertaalt het werk van artistiek directeur Sheena Annalise zich op een unieke manier naar het podium, dat ze geen compromis wilde sluiten. Wat dat laatste betreft, had het bedrijf niet de infrastructuur van een filmproductiebedrijf, en Annalise was bezorgd dat de financiën van die verschuiving niet zouden 'oplopen', legt ze uit. De grotere bedrijven van NYC produceerden veel gratis filmprogrammering en genereerden grote kijkers die konden worden vertaald om financiering te verlenen die rechtstreeks was gekoppeld aan die kijkersaantallen, merkt ze op.

Annalise beschrijft hoe de steun van haar bedrijf voornamelijk bestaat uit de community en de kaartverkoop (regelmatig uitverkochte optredens vóór COVID). Toen COVID toesloeg en er een enorme behoefte was, schakelden veel van de donateurs van het bedrijf over op donaties aan goede doelen die in die behoeften voorzien. Annalise begrijpt dat zeker, en onderstreept ook het belang van het ondersteunen van opkomende en middelgrote kunstorganisaties als een groot - en vitaal - onderdeel van de kunsteconomie.

Arch Balletdanser Aoi Ohno.
Foto door Esta Vida Photography.

'Ik vraag mensen altijd om jonge kunstorganisaties als bedrijven te zien, en we moeten kleine bedrijven steunen', zegt ze. “Er zijn maar een handvol grote dansgezelschappen, en zonder deze gezelschappen zoals de onze hebben deze artiesten geen thuis. Het talent van niet-geïnstitutionaliseerde dansgezelschappen zien, mag je niet missen. ' In een 'Ballet for Breakfast' -campagne daagt ze donateurs (en potentiële donateurs) uit om wat ze uitgeven aan een dagelijkse Starbucks latte te doneren aan een bedrijf als het hare. De beste manier om het kunstecosysteem op dit moment te ondersteunen? 'Doneer, doneer, doneer', zegt ze.

margriet boortorens

Desalniettemin is Arch Ballet het afgelopen jaar financieel veerkrachtig gebleven door kosten te besparen, zoals het opzeggen van alle abonnementen die niet absoluut noodzakelijk zijn voor een normale werking. Een eerlijke beloning van dansers is een topprioriteit voor haar, legt Annalise uit, en het gezelschap hielp dansers bij het ontvangen van werkloosheid. Ze is verheugd te kunnen melden dat het gezelschap terug zal zijn voor buitenoptredens in april en mei (de kosten zoveel mogelijk onder controle houden om de uitvoeringen haalbaar te houden), en ook in twee aparte 'bubbel' -residenties zal zijn tijdens de zomer. 'Ons gebruikelijke theater is nog steeds gesloten, en onze gebruikelijke oefenstudio ook, maar wij zijn er waardoor het werkt! ”Bevestigt Annalise.

Door Kathryn Boland van Dans informeert.