Baruch Performing Arts Center, New York City
Augustus 2011
Door Laura Di Orio
In zijn vierde jaar evolueert The Latin Choreographers Festival duidelijk. Het programma van dit jaar, samengesteld door de oprichter en regisseur, Ursula Verduzco (die ook choreografeerde, danste en kostuums maakte voor stukken op het programma), was uitgebreid in zijn dansgenre, muzikale keuzes en gevoel. Het bevestigde opnieuw dat elke artiest een stem heeft, iets te zeggen heeft en de kans moet krijgen om dat te doen.
Werken van 12 choreografen van Latijnse afkomst, en een van Aszure Barton, de gekozen niet-Latijnse choreograaf van dit jaar, waren te zien in het Baruch Performing Arts Center in New York City, een nieuwe thuisbasis voor het festival. Sommige van deze namen waren nieuw voor mij, terwijl andere ik kende, maar al met al was ik enorm onder de indruk van de toewijding van de choreografen aan hun werk en ook van de toewijding van de dansers eraan.
Steven Gray en Jennifer Pray in Eloy Barragan's 'Some Day'. Foto door Rachel Neville
Een favoriet, ‘Some Day’, gechoreografeerd door Eloy Barragan en prachtig gedanst door Steven Gray en Jennifer Pray, blies me weg. De aantrekkingskracht tussen ‘Some Day's’ zachtheid en passie gaf je het gevoel voor het paar, gekleed in neutrale, gedempte tonen, in tijden van eenzaamheid en harmonie.
‘Maria’, het werk van Antonia Urzua, bevatte een gepassioneerde samenwerking tussen dansers en ook tussen muziek (het is ingesteld op een fusie van Tracy Chapman en Arvo Part, die onverwacht goed werkte). Op een gegeven moment tilde de ene danser een andere op en zwaaide deze via een rugbeugel met handgrepen. De personages raakten in meer dan één opzicht minder gehecht en het was een relatie vol reacties.
Een ander hoogtepunt was ‘La Danza del Fernando’ van David Fernandez, een dans met een sterke onderstroom van verhalend verhaal en soms elementen van humor, intriges en verrassing. Roberto Lara zorgde voor een verbluffende held, en het was ook leuk om Fernandez op het podium te zien.
Verduzco en Fredrick Davis waren technisch sterk en grappig in gebarendialoog in Benjamin Briones ‘Lights On’. En de ‘Triangulo’ van Alejandro Chavez, met drie bijna identieke mannen qua uiterlijk en dansstijl, vertelde het verhaal van een intense liefdesdriehoek. Muziek van Fazil Say begeleidde het goed, vertelde het verhaal naast de beweging, en de momenten van stilte waren net zo krachtig als de meest energieke.
Het programma rondde het programma af met Bartons ‘Blue Soup’, met een diverse lichting dansers van The Steps Repertory Ensemble, allemaal gekleed in pakken. Het stuk was slim, grappig en zeker gepolijst.
Afgezien van een paar ongemakkelijke lichtovergangen (een paar stukken waren helaas ook te zwak verlicht) en een ietwat lang programma (hoewel ik zeker weet dat het moeilijk was om het te beperken), toonde Verduzco een reeks inzichtelijke artiesten. Ik ben benieuwd wat het festival van volgend jaar te wachten staat.
Foto bovenaan: Ursula Verduzco en Fredrick Davis in Benjamin Briones ‘Lights On’. Foto door Rachel Neville
