Boog Ballet. Foto door Justin Yiu. The Sheen Center for Culture and Innovation, New York, NY.
20 februari 2020.
Esthetisch en betekenis - gedenkwaardige kunst bereikt iets op beide gebieden. Het werk van Arch Ballet intrigeert en geeft me altijd voldoening omdat daarin een zeer innovatieve esthetiek een krachtige betekenis geeft aan onze hedendaagse wereld. Onder leiding van artistiek directeur Sheena Annalise getuigt de missie van het gezelschap van een streven naar vindingrijkheid en een moderne gevoeligheid die het werkt om 'de voortdurende evolutie van ballet te verzekeren, ontworpen voor een alomvattende en gevarieerde 21steeuw publiek. '
Noorse cruiselijndansers
Het programma in twee bedrijven begon met Pointe in beweging (2017) , gechoreografeerd door Annalise en gedanst door het volledige gezelschap - Gabrielle Girard, Tori Hey, Ari Mayzick, Aoi Ohno en Nathan Rommel. Annalise ontwierp ook de kostuums. Aks & El hebben de partituur samengesteld. Het werk is een jambalaya van felle kleuren, opvallende beweging en prettig pakkende electronica muziek. Het is een ervaring van danskunst als zorgvuldig gepaarde en naast elkaar geplaatste creatieve media, en van wat ballet zichzelf kan zien in de 20theeuw en daarna.
Onwerkelijk bood op dezelfde manier een opvallend innovatieve en unieke esthetiek, een meeslepende score en een grensverleggende beweging. Het hele gezelschap danste ook dit werk. Het begon met dansers met achtergrondverlichting in een tableau, waardoor schaduwen van mysterieuze vormen werden gecreëerd. Lichten gingen aan en de dansers begonnen naar nieuwe formaties te verhuizen. Een van de eerste dingen die mijn aandacht trok, waren de ballerina's met hoofddeksels die uit de achterkant van het hoofd staken (kostuums ontworpen door Annalise ook voor dit stuk). Deze verfrissend onconventionele styling kenmerkte veel van de esthetiek van het stuk. De dansers begonnen te bewegen in een klassiek vocabulaire dat Annalise kneedde, rekte, ondersteboven en binnensteboven draaide.
Hoekigheid van plaatsing van ledematen, rollen van gewrichten en lichaamsdelen, en scherpe gebaren voegden smaken van hiphop- en jazzdansvocabulaires toe. Het eclecticisme leefde op het podium. De dansers brachten het allemaal met overtuiging en helderheid, maar ook met een aangename zachtheid. Formaties verschoven vaak genoeg om overtuigend te zijn, maar niet zo vaak om een gevoel van chaos te creëren. De partituur, van Petite Biscuit of Paris, voegde een element van hectiek toe aan hoe het allemaal samenkwam. De kostuums met verschillende kleuren en modellen, met die gedenkwaardige 'achterwaartse' hoofddeksels, passen precies in deze intrigerende ongebruikelijke esthetische wereld. De titel leek toepasselijk - het was allemaal surrealistisch, zoals een schilderij van Picasso of Dali tot leven komen.
Zoals zoveel van Annalise's werk waren alleen de beweging en de ondersteunende esthetische media voldoende om tevreden te stellen - er was geen openlijk thema nodig. In een wereld van constant gebabbel over zijn eigen toestand, gezien de opkomst van sociale media en constante online nieuwswaarschuwingen, kan die esthetische focus ongelooflijk verfrissend zijn. Annalises werk herinnert ons eraan dat het zinvol kan zijn om visuele creativiteit te ervaren om het plezier van zichzelf.
Tegelijkertijd waren er bepaalde creatieve keuzes die een diepe betekenis spraken - zoals een pas de deux van twee danseurs. De sectie had een krachtige sociaal-politieke en historische betekenis, evenals betekenis voor ballet als kunstvorm. Een ander gedenkwaardig deel waren de dansers in een cirkel en drie van hen leunden achterover, als bloemblaadjes vanuit het midden van de bloem. Dit was een meeslepende beeldspraak en illusie, waarvan ik me afvroeg dat er meer van het werk zou kunnen worden opgeroepen - om voort te bouwen op dat thema van een surrealistische esthetiek.
Het slotgedeelte bracht nog meer interessante wendingen, zoals een langzamere beweging naar het einde toe - een verandering in kwaliteit en tempo die mijn aandacht trok. De dansers klonterden samen en keken voor het eerst allemaal naar het publiek. Het leek toehoorders de vraag te stellen: hoe ga je verder? Breng je zelf iets mee, of pas je in de gegeven mal? De lichten werden gedimd en het gordijn viel. Toen toehoorders zich later verzamelden, zei een van hen: 'Ik wou dat het alleen langer was!' Ik vatte dat op als een compliment van haar, dat ze er genoeg van genoot om meer te willen. Het was zeker aan de korte kant, als een werk - waar ik echt van genoot. Het voelde als een perfect pakket, net zo 'surrealistisch' en aangenaam out-of-the-box als het was.
jai beken hoogte
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
