Christopher Ruud in 'Giselle' van Ballet West. Foto door Luke Isley. Eerste danser Christopher Ruud maakte zijn laatste buiging bij Ballet West, na 21 jaar bij het gezelschap, op 23 februari 2019. Nu ik met hem sprak, valt vooral zijn dankbaarheid op voor degenen die hem hebben geholpen, evenals een wijs, genuanceerd perspectief op zijn carrière en de balletwereld in het algemeen.Dance Informasprak met hem een paar dagen na deze laatste buiging. Hij voelde zich 'behoorlijk trots' en voegde eraan toe: 'Het is een lange en pijnlijke maar uiterst bevredigende carrière geweest.'
Arolyn Williams en Christopher Ruud van Ballet West. Foto door Luke Isley.
Toen hem werd gevraagd om die verklaring uiteen te zetten, onderstreept hij hoe ballet is als elke atletische onderneming - een zullen ervaar pijn en letsel. Hij beschrijft hoe hij drie jaar in zijn carrière zat toen hij bijvoorbeeld zijn eerste knieoperatie onderging. De volgende behandelingen waren nodig vanwege de achteruitgang van de gewrichten in de loop van de tijd, in plaats van een acuut letsel. Hij bevestigt echter dat deze fysieke problemen “het absoluut waard” waren om mee op het podium te kunnen komen Ballet West seizoen na seizoen. Hij is ook best trots op de erfenis van Ballet West, hoe zijn tradities in methodologie, kunstenaarschap en programmering zijn voortgezet.
Zijn betrokkenheid bij ballet begon bij zijn ouders, zijn vader als solist bij San Francisco Ballet en zijn moeder als danshistorica bij het gezelschap. 'Als ziel voel ik me aangetrokken tot kunst en theater, maar ik ben ook backstage opgegroeid', legt hij uit. Hij volgde een balletopleiding van jonge leeftijd tot 14 jaar, toen hij besloot andere interesses na te streven. Op 17-jarige leeftijd stierf zijn vader. Omdat hij naar de universiteit keek en zich aangetrokken voelde tot sneeuw en snowboarden, koos hij de University of Utah. Hij begon weer te dansen op de universiteit. 'Ik denk echt dat dansen een manier was om contact te maken met mijn vader nadat hij deze aarde verliet, hoewel ik niet denk dat ik me dat bewust was', legt hij uit. Hij verliet de universiteit en kreeg de kans om te dansen bij Ballet West - en zijn carrière begon vanaf daar.
Ballet West-directeur Beckanne Sisk en Christopher Ruud. Foto door Luke Isley.
jongens ballet
Zijn laatste rol bij het bedrijf was Siegfried in Zwanenmeer , die hij vijf keer heeft gedanst. Hij is er elke keer dol op, deelt hij, als zijn favoriete klassieke ballet - met zijn 'meesterlijke partituur' en 'volkomen herkenbare verhaal van liefde en opoffering'. Hij hield ook van alles van Jiří Kylián. Andere favorieten zijn die van Christopher Bruce Ghost Dances, en Serenade, The Four Temperaments en Ster en strepen in het George Balanchine-kanon.
Ruud koestert ook de choreografie van John Cranko, die volgens hem de 'moeilijkste choreografie in ballet' is, en Romeo en Julia is een andere favoriet. Een gekoesterde rol waarin hij danste was Petruvio Het temmen van de feeks Hij was voorzichtig maar weloverwogen om dat uit te drukken de Notenkraker is ook een favoriet van hem. 'Er is gewoon iets met wanneer die muziek opkomt voor de grote pas de deux ,' hij legt uit. de Notenkraker ] is de introductie van de meeste dansers in het optreden als danser, en ik denk dat we het moeten hebben over de reacties van dansers en hun relatie ermee. '
Emily Adams en Christopher Ruud in ‘The Lottery’ van Val Caniparoli. Foto door Luke Isley.
Parallel aan deze bespreking van favoriete momenten uit zijn carrière erkent hij een gemeenschappelijke evolutie van dansers tijdens hun carrière - naarmate het vermogen van het lichaam vervaagt van dat van zijn beste, verdiept het kunstenaarschap zich. 'Om Baryshnikov te parafraseren, we zijn een verzameling van onze ervaringen, en we brengen onze ervaringen op het podium', bevestigt hij. Hij ontleedde een aspect van het kunstenaarschap als voorbeeld, muzikaliteit, en typeerde het als een emotie in plaats van puur fysiek.
In bredere zin heeft ballet zelf zijn eigen evolutie doorgemaakt. Ruud lijkt tevreden te zijn over waar de kunstvorm is, met een “yin en yang, niet in duisternis en licht, maar de traditionele en vraatzuchtige hongerige tijdgenoot. Het is best bijzonder om die twee krachten bij elkaar te hebben, en ze werken heel goed samen '', zegt hij.
Christopher Ruud en Beckanne Sisk. Foto door Luke Isley.
Wat betreft waar Ruud naartoe gaat, hij zegt dat hij zeker sterk betrokken zal blijven bij de balletwereld - zoals in coaching, choreografie en lesgeven. Hij wacht op enkele van deze inspanningen, terwijl hij even de tijd neemt om uit te rusten en na te denken. 'Ballet is een race zonder finish, er bestaat niet zoiets als het einde van een balletcarrière', stelt hij. Maar bij het optreden deelt Rudd dat vrienden die met pensioen zijn gegaan, hebben gezegd dat ze gewoon weten wanneer het tijd is. 'Ik kon het toen niet bedenken, maar ik weet nu precies wat ze betekenden', vertelt hij.
Ruud zegt dat hij dit einde bitterzoet noemt, maar beter gezegd: het voelt 'compleet, en ik voel me tevreden en vredig'. Hij pauzeert even en vertelt dan: 'De enige emotie die ik kan opwekken is dankbaarheid voor de vele mensen die me onderweg hebben geholpen.' Hij beweegt zich dan om de dansers eraan te herinneren dat 'je nooit alleen op het podium bent, er is een leger mensen die je altijd steunen.' Die laatste buiging, bevestigt hij, 'was niet de enige, maar met al degenen die me hebben gesteund.'
zane hijazi ouders
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
