Arch Contemporary Ballet in 'Hues of Memory'. Foto door Steven Pisano. Het Davenport Theatre, New York, New York.
30 mei 2017.
Het is misschien een grote claim, maar niets kan zo verenigen als kunst. Hollywood-musicals uit de jaren 40 boden bijvoorbeeld luchtige en authentieke vreugde aan een land dat in de greep was van een wereldoorlog. Als ze goed zijn gemaakt, kunnen symbool en metafoor universele waarheden uitdrukken op een manier die alle mensen met plezier kunnen ervaren. Het mengen van verschillende artistieke media met vaardigheid en duidelijke intentie, iets dat steeds meer interesse heeft in hedendaagse kunst, kan die succesvolle herkenbaarheid vergroten. Arch Contemporary Ballet's Tinten van geheugen bereikte dat door een intrigerende, goed gemaakte vertaling van poëzie in beweging, aangeboden met een zeer duidelijke en opzettelijke inclusiviteit.
Van de ‘Hues of Memory’ van Arch Contemporary Ballet. Foto door Steven Pisano.
Luis Pons 'gelijknamige gedicht illustreert hunkerende en hartverscheurende herinnering aan dierbaren. Nautische thema's als wind, golven en zinken naar diepten zijn ook in overvloed aanwezig. Pons las het gedicht voor aan het begin van de voorstelling, na een inleiding van Sheena Annalise, choreograaf en oprichter / directeur van Arch Contemporary Ballet. Beiden waren ondertekend door een tolk van de Amerikaanse gebarentaal (ASL). Als tweede constructielaag in het werk, naast poëzie vertaald naar beweging, maakte Annalise het stuk op alle mogelijke manieren toegankelijk voor de dovengemeenschap. Zoals ze in die inleiding uitlegde, werd de livemuziek (van solovioliste Isabel Epstein) visueel op de achtergrond geprojecteerd. De dansers tekenden in en door hun beweging.
Ze deden dat vakkundig zonder meer dan de meest rudimentaire kennis van ASL, je kon zien dat de immense uitdaging om een nieuwe taal te spreken - een die overwegend fysiek is - hun uitvoering van Annalise's choreografie niet belemmerde. Ze bewogen zich zowel met sterke beworteling als met opwaartse beweging. Hun stekels waren als een stroperige vloeistof, een melasse die op de een of andere manier met een vingerknip door de ruimte kan verschuiven. Deze eigenschappen brengen meer over dan fysieke vaardigheid - ze tonen vertrouwen in jezelf en in je partner om de controle los te laten en toch te behouden.
Het Arch Contemporary Ballet van Sheena Annalise in ‘Hues of Memory’. Foto door Steven Pisano.
Binnen die choreografie zat fris, innovatief en verhelderend frase-werk. Het was op een bepaald niveau visueel indrukwekkend, zelfs adembenemend. Aan de andere kant was het complementair aan de emotionele inhoud en diepgang van het algehele werk. Afgezien van de feitelijke ondertekening, belichaamden de vormen van de grotere kinesferen van de dansers de vloeiende geometrische kwaliteiten van ASL - vloeiende verschuivingen in en door het lineaire en het cirkelvormige. Golfachtige kwaliteiten, zowel in het lichaam van de dansers als met veranderingen in de niveaus van de ruimte door middel van algemene zinnen, onderstreepten de nautische thema's van het gedicht. Prachtige turnpakjes met lange mouwen hadden gebloemde rozen, wat nog een verwijzing naar de natuurlijke wereld toevoegde. Die hielpen ook bij het bouwen van de dansers als prachtige bloemen van lang geleden liefde.
Bovendien bieden Annalise's werken vaak een nieuwe kijk op partnerschappen, en dit stuk duwde dat verder. Een betekenisvol moment was bijvoorbeeld dat twee dansers - rug aan rug en met hun ellebogen vastgehaakt - op de grond zinken. Zelfs als we van elkaar wegkijken, kunnen verbinding en herinnering aan de ander blijven bestaan. Op een ander moment werd een danseres ondersteund in een ander in een sterke, opgeheven arabesk. Ze smolt toen in haar partner door haar torso, haar onderlichaam veranderde onveranderlijk. Het had dat effect dat goed geconstrueerde dans kan brengen, hoe het je naar binnen kan trekken door je zeer fysieke lichaam - een gevoelde ervaring die woorden niet helemaal kunnen beschrijven.
Het Arch Contemporary Ballet van Sheena Annalise in ‘Hues of Memory’. Foto door Steven Pisano.
Ook effectief waren goed gemaakte herhaalde zinnen. Deze versterkten de emotionele kracht van het gedicht van Pons verder - een gevoel van een onveranderlijke realiteit, een leven in herinneringen aan liefde uit het verleden. Een herhaalde frase was bijvoorbeeld een verlenging in een bocht waarin het werkbeen erdoorheen kronkeldeverledenen langs het staande been - gedurende de hele bocht, zodat het leek alsof een touw om een paal wikkelde. Zelfs dit bood nautische beelden - dus de vele niveaus van nuance en betekenis in de beweging van het stuk.
Als een niveau van verkenning en ontwikkeling voor het werk, kunnen deze iteraties van zinnen verdere variaties bieden binnen hun basisstructuur. Er zit zeker genoeg complexiteit binnen de zinnen waarin variatie kan worden gebouwd. Een ander gebied om te verkennen is een groter tempo, veel van de prachtige, rijke livemuziek was vrij snel, en het dansen volgde daarop. Als je je verdiept in meer beweging met een langzamer tempo, zou dit de emotionele inhoud van het stuk, van een stilstand in het geheugen, verder kunnen ondersteunen. Het lijkt ook alsof de dansers de controle en het intuïtieve gevoel hebben om magie te maken in zo'n langzamere beweging.
Het Arch Contemporary Ballet van Sheena Annalise in ‘Hues of Memory’. Foto door Steven Pisano.
Al met al, Tinten van geheugen bood wel magie - die van de kracht van de kunst om ons te verenigen. We kunnen delen in de esthetische en auditieve vraag of we horen of doof zijn, ongeacht ons ras, klasse, geslacht of religie. Muziek, beweging en literaire schatten kunnen samengaan om iets te worden waarin we allemaal kunnen meedoen. In een tijd waarin de wereld zich elke dag meer verdeeld en verwarrend kan voelen, is die gave in de kunst waardevoller en belangrijker dan ooit.
Door Kathryn Boland vanDans informeert.
aanbevolen voor jou
