Je kunt meer te weten komen over dansgeschiedenis door naar de bibliotheek te gaan en jezelf te verliezen in de boeken. Of je kunt er van aangezicht tot aangezicht over leren, in haar zolderappartement verderop in de bloemenwinkels. Ik ontmoette Wendy Osserman om te bespreken wat haar inspireert, waar ze aan werkt en haar ongelooflijke prestatie van het creëren van dans en het presenteren van haar gezelschap gedurende 40 jaar.
Wendy Osserman. Foto met dank aan Osserman.
Osserman choreografeert en treedt op sinds het begin van de jaren zestig, studeerde bij grootheden als Martha Graham, José Limón en Valerie Bettis, en voerde werken uit van onder meer Alice Condodina (een Limón-danseres), Kei Takei, Frances Allenikoff en Bettis. Ze studeerde ballet, jazz, flamenco, Afrikaans, theater en mime, naast moderne dans, en besloot te choreograferen toen ze klaar was om haar eigen manier van bewegen te ontdekken.
'Ik herinner me dat ik mijn stijl wilde vinden, en dacht dat ik niet wilde lijken op de mensen met wie ik heb gestudeerd, die geweldig waren,' deelt ze. 'Maar wat heeft het voor zin van copy cats? Het maakte me erg gespannen, en ik dacht: oké, ik zal niet veel bewegen. Blijkbaar hebben veel andere mensen dat meegemaakt! Paul Taylor zat in een stoel en critici wilden hem niet beoordelen ... dus dan vind je je eigen manier van bewegen, de manier waarop je graag beweegt. En dan denk je: ‘Dat is saai voor mij, en misschien voor het publiek, want ik heb dat eerder gedaan.’ Dit komt omdat het ‘nieuwe’ opwindend aanvoelt. '
Na decennia van creëren en altijd zoeken naar het “nieuwe”, zegt Osserman dat ze nog steeds constant geïnspireerd is om nieuwe werken te maken, om een stem te hebben en die stem te delen met een publiek. En terwijl ze zich laat inspireren door thema's en evenementen, boeken en kunstwerken, haalt ze haar grootste inspiratie uit haar dansers.
'De laatste jaren heb ik zoveel vertrouwen in de dansers', zegt Osserman. “Ik kan ze mijn denkproces geven en zien hoe ze het manifesteren. Misschien heb ik dat eerder niet zo vaak gedaan, maar nu heb ik bijna het gevoel dat het politiek niet correct is om ze precies te vertellen wat ze moeten doen! Ze zien er zoveel beter uit als ze hun versie van wat ik doe of denk, dat ik het geweldig vind om die kant op te gaan met hen. Het is niet eens mijn beweging, het is een beetje, maar het is hun interpretatie ervan. De dansers volgen dit [proces] meestal omdat het een beetje verschilt van andere gezelschappen, dus iemand hoeft niet per se jaren met mij samen te werken om dat te krijgen. Het is meer dat als het hen uitkomt om op die manier te verkennen - het is natuurlijk improvisatie - dan zijn we aan het rennen. Het is dus veel meer samenwerking geworden. '
De playbill van de Wendy Osserman Dance Company.
Ik vond het geweldig om onze discussie en haar beweging samen te brengen door de drie werken te zien die dit seizoen werden gepresenteerd: twee premières, waaronder een solo voor Osserman en een contrasterend werk uit 1985. Ik vroeg me af waarom ze een programma samenstelde met een oudere werk en een solo voor zichzelf, legde ze uit dat ze passen onder de paraplu van een thema: het verstrijken van de tijd. In het werk zegt ze: 'Het is geen verhaal. Het is al geabstraheerd, en het komt als een gevoel, toon of metafoor in de stukken die voor mij nu gaan.'
joffreyballetschool
Haar solo vatte het thema het meest letterlijk op en gebruikte gesproken woorden om haar relatie met de tijd te illustreren, vaak heel humoristisch, en de angst dat de tijd haar en haar moeder misschien niet goed zou behandelen, en haar in plaats daarvan sneller zou verlaten dan ze had verwacht.
“Meestal is er een thema, en deze is er tijd ”, Legt Osserman uit. “Voor mij om te voelen:‘ Hoeveel tijd ga ik dit blijven doen, vooral het dansen? Wat voor invloed heeft dat op mijn choreografie als ik iets niet kan demonstreren? 'Dus ik denk aan de tijd. En elk jaar zeg ik tegen mezelf: ‘Je hoeft dit niet elk jaar te doen. Neem een pauze ’, want als het productietijd is, is het echt vermoeiend ... Ik wil goed dansen en alles ook goed samenbrengen. Dan zeg ik tegen mezelf: ‘Als je het niet leuk vindt, doe het dan niet!’ Ja, de dansers zullen verdrietig zijn, maar dan wil ik altijd een ander seizoen doen omdat er altijd materiaal is. ”
Wendy Osserman. Foto met dank aan Osserman.
In het laatste werk van het programma werd ik diep getroffen door het begrip van iets dat Osserman me had verteld over haar bewegingsstijl. Vier dansers fietsten door solo's, duetten en de groep, die elk in een aparte, individuele stijl dansten, hoewel ze nog steeds gemakkelijk harmonieus met elkaar bewogen, waarbij hun bewegingen volkomen natuurlijk uit hun lichaam leken te vloeien, met een volledige vrijheid die leek voort te komen uit de vermogen om keuzes te maken over hun stappen. Ik merkte dat ik me gedwongen voelde om met hen mee te bewegen, niet om te dansen en passen te doen, maar om echt te bewegen en te buigen en te kantelen en uit te wijken. Ik realiseerde me dat ik de aanblik van 'Authentic Movement' ervoer, een praktijk die opkwam toen Osserman zich ontwikkelde als een jonge professionele danseres.
'Wat ik doe is dit proces dat Authentic Movement heet', zegt ze. 'Het is moeilijk om in je eentje te doen - je hebt een getuige nodig. De getuige kijkt toe en bekritiseert niet op een negatieve of objectieve manier. Het is eigenlijk allemaal subjectief, erg hands-off in de manier om je instructies te geven. U hoeft helemaal niets te doen. Ik vind dat geweldig, en dat het me altijd materiaal oplevert. Het is improvisatie, maar een beetje krachtiger omdat je het doet met gesloten ogen en je gaat naar binnen, waar je je eigen getuige wordt. Het is een emotionele manier van werken die ik heb gekregen door jarenlang met een oertheatergroep te werken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat bewegen ervoor zorgde dat je je een ander personage in jezelf voelde. We hebben zoveel manieren van zijn, en beweging kan je karakter meteen veranderen. Voor mij waren acteren en dansen in grote lijnen hetzelfde. '
De nieuwheid, de nuheid, de authentieke moderniteit van iemands huidige zelf, deze dingen zijn allemaal inherent onderdeel van de tijd en zijn allemaal iets dat Osserman wil dat haar publiek uit haar show haalt. Ze zegt dat ze wil dat je 'die opwinding voelt om altijd nieuwheid met je lichaam te willen ervaren en te zien hoe de dansers daar ook van houden, en hoe geweldig ze zijn'. En ze voelt het ook van haar dansers, die uitlegt: 'Ze doen dingen waarvan ik nooit dacht dat ik ze zou kunnen doen, dus het is zo leuk! Ik kijk er naar uit om daar buiten te zitten en ze van het publiek te zien, want ze blazen me elke avond weg. Er zullen verschuivingen zijn in de manier waarop ze presteren ... Ze hebben veel vrijheid. Ze hebben dingen die ze zouden moeten denken, maar ze hebben veel vrijheid. '
Lauren Ferguson en Emily Vetsch van Wendy Osserman Dance. Foto door Dariel Sneed, met dank aan Arts Brookfield.
U kunt de volgende keer Osserman vangen terwijl ze in North Carolina is, waar ze acht maanden van het jaar doorbrengt. Ze heeft gechoreografeerd voor het gemeenschapstheater en is van plan om samen met de lokale regisseur te werken aan een improvisatiegroep en aan theaterstukken met zang, dans en acteerwerk. Of het nu haar volgende seizoen hier in New York is of een nieuwe onderneming in het zuiden, haar 74 jaar hebben geleid tot een leven vol met allerlei soorten kunst en een levendigheid die je met haar meesleurt. Ze wiegde haar theatrale danssolo en we zagen een klein beetje in zichzelf, wat uiteindelijk het belangrijkste element is.
'Waar gaat het aan de binnenkant over?' zij vraagt. 'Dat is waar we echt naar kijken - de kunst van de danser.'
Door Leigh Schanfein van Dans informeert.
Foto (boven): Wendy Osserman in Griekenland in 1964. Foto met dank aan Osserman.
aanbevolen voor jou
