OnStage Dance Company. Foto door Mickey West Photography. Universiteit van Boston, Boston, Massachusetts.
17 juni 2018.
ballet austin jobs
Al zo ver terug in de menselijke geschiedenis als we weten, hebben we samen gedanst in gemeenschappen. Dat is samen met de wereld als geheel veranderd en veranderd, maar de elementaire waarheden van mensen die samen in de ruimte bewegen, zijn gebleven. In de voorstelling van seizoen 15 van OnStage Dance Company was het duidelijk dat het gezelschap een sterke gemeenschap in beweging is. Creatieve diversiteit, evenals goed geconstrueerd ensemblewerk, toonden de vruchten van gemeenschap voor danskunst.
OnStage Dance Company. Foto door Mickey West Photography.
Bang Zoom , zesde in de show en gechoreografeerd door Catherine Shortliffe, was een inventieve weergave van luchtig tropisch plezier. De muziek (van Bobby McFerrin) had een luchtig Afro-Caraïbisch gevoel. Zijdeachtige, lichte en effen rokken en tops pasten bij dat gevoel. Een gevlekt lichtpatroon (van technisch directeur Carter Miller) verlicht dansers die bewegen in een technisch vocabulaire, maar één voetganger gemak en nonchalance.
In een gedenkwaardig gedeelte liepen ze in paren rond elkaar en kronkelden door stekels - een oergevoel van dieren die aan het spelen waren. Lichten kwamen later naar beneden om een duet onder de aandacht te brengen - vol ruimtelijke spanning door een danseres naar beneden, en een andere uitvoerende beweging die over haar heen vloog. De een danste weg om de ander met rust te laten. Ze keek contemplatief aan toen de lichten uitdoven. Het stuk was vol luchtigheid, maar momenten als deze gingen over in diepere, meer genuanceerde vragen over relaties met anderen en met onszelf.
Schud, mevrouw! De volgende werd gechoreografeerd door Lisa Norcross. Al vroeg ontstond er een conga-lijn en - samen met het iconische nummer van de naamgenoot van het stuk - was het meteen duidelijk dat het stuk een geweldige tijd zou worden. Felle kleuren in de kostuums en verlichting gaven verder een vreugdevol gevoel aan. Schouder-shimmies en bum-shakes brachten fysieke trots en comfort over de hele grote groep. Klassiek jazz-voetenwerk, zoals pas de bourrées, 'sugarfoots' en kick-ball-wisselingen, omlijstten al die shimmies en shakes goed.
OnStage Dance Company. Foto door Mickey West Photography.
De beweging was allemaal relatief eenvoudig, helder en schoon. Virtuositeit kwam in aanwezigheid op het podium en consistente timing op het punt. Er was ook een slimme call-and-response-sectie, twee groepen opgesplitst centraal. Ze poseerden allemaal op een unieke manier in het midden van het podium, met trots en vreugde naar het publiek gericht. Hoewel dit einde 's nachts minder inventief aanvoelde dan vele andere, paste het wel bij het werk. Overal was de vreugde in hun lichaam en geest zo duidelijk.
We komen rennen, gechoreografeerd door oprichter / regisseur Jennifer Kuhnberg van OnStage Dance Company, begon met een leeg, donker podium en voice-over van een toespraak van Emma Gonzalez, de inmiddels iconische tienergeweer / schoolveiligheidsactiviste. Ik wist meteen dat het werk (in ieder geval voor mij) emotioneel opwindend zou zijn. De voice-over vervaagde en er klonk muziek, met links in de schijnwerpers twee dansers. De een trok een rugzak aan en stak zijn hand uit om de andere (langere) danseres te omhelzen. De bedoeling was duidelijk genoeg: een moeder die haar kind naar school stuurt en haar een knuffel geeft.
Op het middenpodium gingen lichten aan en een grotere groep dansers met rugzakken begon te dansen - met overtuiging en kracht, maar ook met een brede glimlach en onschuldige vreugde. Dubbele sprongen in de houding en kettingwendingen waren technische nietjes. Armen die omhoog, over het hoofd en naar beneden reikten, evenals wijzende vingers op het ritme, waren herhaalde gebaren. Deze gebaren hadden in andere dansen misschien onvolwassen of 'kitscherig' aanvoelen, maar - in context, ook door de echte vreugde in hun uitvoering - voegden ze in plaats daarvan authenticiteit en emotioneel gewicht toe.
OnStage Dance Company. Foto door Mickey West Photography.
De muzikale teksten (van Youngblood Hawke) waren ook zinvol en beschreef het opstaan in een vraag naar oplossingen - als een niet te onderschatten kracht. 'Vertel me waar je op wacht? Kijk over de grote kloof ... en we komen rennen! ' De stemmen waren ook jeugdig. De helderheid en grootte van de formaties van de dansers (met 16 dansers in het stuk) brachten kracht in aantal en algehele eenheid over. Zo was bijvoorbeeld een lange diagonale lijn waarin dansers zich in heldere koor bewogen, gewoon indrukwekkend in zijn grootsheid.
Tegen het einde van het stuk begonnen ze hun rugzakken midden op het podium op een stapel te gooien. De lichten gingen uit, behalve een schijnwerper op de rugzakken. In de context van het stuk, en de sociaal-politieke gebeurtenissen die het leken te inspireren, was dit een ongelooflijk krachtig einde. Het werk stond model voor een krachtige sociaal-politieke boodschap in een beknopt, verteerbaar en plezierig werk. Die boodschap was niet democratisch of republikeins, liberaal of conservatief, maar leek eerder de stem te zijn van voorstanders van tienerscholen / wapenveiligheid die beweerden: 'we zijn hier, we doen er toe, en we zullen worden gehoord.'
Ook een weerspiegeling van eenheid in boodschap en emotie was Een gloednieuwe dag (gechoreografeerd door Tracey Roberge) een theatrale dansvoorstelling van De tovenaar van Oz. Er waren twee inwoners van Emerald City (dansers in het groen gekleed), Dorothy, de Scarecrow, de Cowardly Lion en de Tinman. The Wicked Witch was aanwezig, maar pas in het begin omdat Dorothy haar smolt (zoals gebeurt in de iconische film).
OnStage Dance Company. Foto door Mickey West Photography.
Zowel tap- als jazztechniek waren aanwezig. Deze samensmelting bracht een klassiek Rockette / Broadway-gevoel met zich mee van het combineren van klassieke technische vormen met nauwkeurigheid en technische beheersing. In die klassieke tapstijl gebruikten de dansers het hele lichaam (in tegenstelling tot meer op het voetenwerk gerichte Rhythm Tap, in een meer postmoderne / eigentijdse ader van oorsprong en populariteit). De dansers hielden ook indrukwekkend hun tapschoenen stil tijdens het lopen in formaties en pantomiming.
Onvergetelijke bewegingen uit de film maakten ook hun opwachting, zoals 'bell kicks' (sprongen met knieën die een zijwaartse diamant vormen en de hakken elkaar ontmoeten) en Dorothy's hiel klikken. Het verhaal dat de beweging overbracht, voelde echter betekenisvoller dan de beweging zelf. Allen waren verheugd over het overwinnen van een dreigende kracht. Overal sijpelde vreugde uit elke beweging en gezichtsuitdrukking.
Het voelde ook als een eerbetoon aan de tijd dat dansen als puur entertainment regeerde - wat verfrissend en enigszins uniek was in een show van algeheel inventief, vooruitstrevend, eigentijds werk. Alle werken hadden op hun eigen manier waarde en leken er eigenaar van te zijn. Een groot deel van dit 'bezitten' was het feit dat het gezelschap hun dansen samen in de gemeenschap omarmde. Dit gevoel ging door tot het einde van de show, met eerbetoon aan dansers van vijf, tien en vijftien jaar en ondersteunend personeel.
OnStage Dance Company. Foto door Mickey West Photography.
In plaats van het gevoel te hebben dat ik alles wilde afronden, werd ik opgewarmd door dit eren en delen. Ik had het gevoel dat toeschouwers een venster hadden op hun gemeenschap. Ik kon me voorstellen dat ik knuffels, advies en snacks deelde om de late nachten in de studio door te komen. Als we niet samen dansen, dansen we alleen. Persoonlijk zou ik veel liever het eerste doen. De performance-show van Onstage Dance Company in seizoen 15 gaf me dat des te meer het gevoel.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
