Megumi Eda. Foto door Julieta Cervantes. Postmoderne danspionier Karole Armitage heeft iets nieuws geprobeerd, maar niet helemaal zo. Haar werk, Je nam een deel van mij , die op 23-26 oktober in New York Live Arts inzendt, zal een beroep doen op de esthetiek, methoden en thema's van het Japanse Noh-theater. Het werk ging in april in première in de Japan Society. Hoewel ze nog nooit een werk heeft gemaakt met zo'n specifieke invloed uit het Noh-theater, is die inspiratie voor haar 'altijd op de achtergrond geweest', legt ze uit. Met een cast van vier danst Armitages oude danseres Megumi Eda de hoofdrol.
Karole Armitage. Foto door Marco Magnani.
Deze vertoning dient ook als een manier om 15 jaar samenwerking tussen Armitage en Eda te eren. Armitage beschrijft hoe hij Eda in 2001 in Londen ontmoette en zich onmiddellijk tot haar aangetrokken voelde - haar talent, haar charisma, haar oprechte karakter. 'We hebben elkaar net te pakken', stelt ze zeker. Als een van de verbindingspunten beschrijft Armitage dat ze affiniteit hebben met de natuur en haar beelden (beide opgegroeid in een natuurlijke omgeving). Ze deelt hoe ze bewegingszinwerk zal veranderen om de expressie te verduidelijken en de dansers er beter uit te laten zien door beweging uit te voeren - maar met Eda kan het een heel ander balspel zijn.
'Megumi zal het doen doe gewoon deze dingen die er prachtig uitzien, maar mysterieus aanvoelen, ook al heb ik de beweging gemaakt ”, legt Armitage uit. 'Als ik haar vraag waar ze aan dacht, zou ik kunnen ontdekken dat haar verbeeldingskracht iets voorstelt dat diametraal tegengesteld is aan waar ik aan dacht, maar op zijn eigen manier gewoon prachtig.' Op de een of andere manier, deelt Armitage, zijn dit de twee artiesten met 'gratis verbeeldingskracht'. Ze beschrijft dat Eda 'vrijgezel was toen ik haar ontmoette, daarna een partner zocht en dan trouwde en daarna kinderen kreeg', eraan toevoegend: 'Ik heb haar leven zien evolueren!' Eda verhuisde vorig jaar naar Berlijn, dus het publiek in New York moet dit opmerken als een maar al te zeldzame kans om haar te zien optreden.
Cristian Laverde-Koenig en Megumi Eda. Foto door Julieta Cervantes.
Afgezien van deze werkende vriendschap, als het gaat om haar nieuwste werk, denkt Armitage ook na over culturele zaken.Ze bespreekt de moeilijkheid om het akkoord te raken dat het verschil kan maken tussen culturele toe-eigening en het verheffen van gemarginaliseerde stemmen. 'Er zijn veel culturele lenen, veel versterkende clichés', zegt ze. Voor haar kan het vermijden van culturele toe-eigening beginnen met de vraag 'kijk je naar de cultuur zelf, of wat onze cultuur zegt dat cultuur is?' Een nuttige aanpak kan zijn om inspiratie op te doen in stijl en aanpak, maar de inhoud eigen te maken. Soms kan iemand hierdoor worden geconfronteerd met vragen over onderdrukking en historisch trauma. Zo kan kunst een 'dialoog met het verleden' creëren, meent ze.
Bijvoorbeeld: 'er komt niets direct van Noh theater ”in Je nam een deel van mij , Legt Armitage uit. Wat met Noh te maken heeft, is een rigoureuze benadering van creatie en uitvoering, evenals het idee om de interne mentale reis van de protagonist te volgen. 'De mentale reis en het proces dat erdoor wordt ontketend - dat is het verhaal hier', stelt Armitage. Ze houdt ervan hoe de kunstvorm de eerste was die zich concentreerde op de verhalen van vrouwen, en misschien wel de meest diepgaande in deze benadering.
Sierra French en Megumi Eda. Foto door Julie Lemberger.
Ze vertelt hoe Noh begon als een theatrale weergave van incidenten uit The Tale of Genji - 'de oudste roman ter wereld', legt ze uit - afgebeeld in beweging, theater en muziek. Van daaruit groeide de traditie. Noh-theater evolueerde en resoneerde door de fundamentele sociale en politieke veranderingen van Japan, zoals de overgang van een geïsoleerde natie naar een wereldspeler - een geschiedenis die wettelijke beperkingen op de kunstvorm met zich meebracht en bevrijd werd van die beperkingen. Armitage beschrijft hoe de aard van Noh die van de Japanse cultuur weerspiegelt - een 'conceptuele', gelooft ze. 'Dit nieuwste werk is voortgekomen uit mijn diepe liefde voor de kunstvorm.'
Voor Armitage is het werk 'psychologisch ongelooflijk ingewikkeld ... een beroep op doorzettingsvermogen en leren over jezelf', deelt ze. Ze beschrijft ook hoe het werk zal worden gepresenteerd in een 'prachtige installatieruimte', en voegt eraan toe: 'Er is een griezelig licht dat bijna bovennatuurlijk lijkt en een mist lijkt te creëren.' Ze is ook best tevreden met de muzikale score van componist Reiko Yamada. 'Er wordt één muzikant gebruikt om de meest minimale, maar meest diepgaande klanken te maken', zegt ze. Ze typeert het als veel 'over ademhalen' en 'gemoedstoestanden'.
Karole Armitage en dansers in repetitie.
Gevraagd of ze denkt dat ze in de toekomst misschien een soortgelijk werk zal maken, zegt Armitage snel nee, ze denkt niet dat ze dat zal doen. 'Ik deed hier wat ik wilde door een verhaal te vertellen over het psychologische landschap van een vrouw', zegt ze lachend. Toch zal ze voor haar werk blijven maken met de strengheid en esthetiek van Noh-theater 'op de achtergrond'. Door na te denken over een bredere kijk op kunst, wil ze zinvolle vragen openen - iets waar kunst prachtig in kan zijn. 'We willen geen cultuur zijn die alles onderdrukt', stelt ze. Zelfs met het gevoel te werken volgens strengheid en helderheid van esthetiek, zal ze werk blijven maken met de geest dat 'je soms gewoon voorzichtig moet zijn met de wind', zegt ze met nog een lach in haar stem.
Armitage verdwenen! Dans zal presenteren Je nam een deel van mij in New York Live Arts van 23-26 oktober. Bezoek voor tickets en meer informatie newyorklivearts.org/event/you-took-a-part-of-me
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
