ABT's Stella Aberra en Marcelo Gomes in 'Giselle'. Foto door Rosalie O'Connor. Metropolitan Opera House, New York, New York.
30 mei 2017.
Het huis brulde met een langdurige staande ovatie. Ruim 170 jaar na zijn première, het iconische romantische ballet Giselle , vanavond uitgevoerd door American Ballet Theatre (ABT) in het Metropolitan Opera House in New York City, blijft enthousiast publiek over de hele wereld bekoren en verwoesten. Giselle ging in 1841 in Parijs in première. Deze eerste productie speelde de internationaal bekende Italiaanse ballerina Carlotta Grisi in de titelrol die voor haar was gemaakt, Lucien Petipa (broer van de choreograaf Marius Petipa) in de rol van Albrecht die haar hart steelt, en de Franse romantische ballerina Adèle Dumilâtre als Myrtha, koningin van de Wilis. Ze voerden choreografieën uit van Jean Coralli en Jules Perrot, met een iconische score van Adolphe Adam, in wat meteen een succes was, niet alleen vanwege de triomfantelijke combinatie van sterdansers, choreografie en muziek, maar ook vanwege de golf van populariteit voor kunst. dat vertegenwoordigde het gewone volk. Na de Franse Revolutie wilden theaterbezoekers niet langer zoveel goden en aristocratie op het podium zien, en tegen de jaren 1830 brachten de grootste hits populisme en pointe-schoenen naar het publiek in Parijs.
Giselle bereikte voor het eerst het Amerikaanse publiek in Boston in 1844. Bijna 100 jaar later ging het ballet in première bij ABT (toen Ballet Theater) in New York City in 1940, en ze hebben in de afgelopen decennia zes verschillende versies opgevoerd. De huidige Giselle uitgevoerd door ABT is gebaseerd op aantekeningen van de originele choreografie, evenals de heropvoering en choreografie van rond de eeuwwisseling van 19theeuw door Marius Petipa. Vanavond werd het gelijknamige personage gedanst door Stella Abrera, die wereldwijd de krantenkoppen haalde toen ze in 2015 de rang van principal bereikte, de eerste Filipijnse-Amerikaanse die dat deed bij ABT. Abrera werd geprezen in deze rol toen ze het als gast speelde in andere delen van de wereld, ruim voor haar debuut als ABT's Giselle in 2015, een rol die zeker tot haar promotie leidde, samen met lofbetuigingen van de pers. Haar sluwe minnaar werd gespeeld door Marcelo Gomes, die zijn twintigste viertthjaar met veel succes met ABT, waarvan de laatste 15 jaar als hoofddanser.
vanessa marano netto waarde
ABT's Stella Aberra en Marcelo Gomes in ‘Giselle’. Foto door Rosalie O'Connor.
Zittend in het sobere operagebouw worden we vervoerd naar het rustieke huisje van Giselle, gelegen onder een bladerdak van bomen met gouden herfstbladeren. Een heuvelachtig landschap strekt zich uit tot ver in de verte. Wanneer Abrera verschijnt als het jonge meisje Giselle in een lichtblauwe boerenjurk, is haar beweging helder en bruisend. Met razendsnelle piqué-wendingen en de complete lichtheid en zekerheid van haar aanwezigheid, wordt Abrera's Giselle perfect afgebeeld als speels en onschuldig. In een heerlijk contrast had Gomes ’Albrecht een ander soort vertrouwen, een uit kracht en een partnerschap met een indrukwekkende aanwezigheid. Hij liep gewoon op het podium, hield onze aandacht vast en demonstreerde zijn elegantie met sterke lijnen en stijgende sprongen. Geen wonder dat Giselle hem opmerkte!
Lauren Anderson balletdanser
Andere personages sierden natuurlijk het podium. De hovelingen droegen prachtige statige kostuums in wat leek op taft en fluweel met een prachtig ontwerp in rijke kleuren. De kostuums, ontworpen door Anna Anni, zijn oorspronkelijk gemaakt voor het segment van Giselle uitgevoerd in de film uit 1987 Dansers en later gebruikt in ABT's enscenering van Giselle datzelfde jaar. De statige beweging en stijl van de hovelingen contrasteerde mooi met de eenvoud van de dorpsbewoners en hun manier van doen. Kleding speelt een belangrijke rol bij het definiëren van karakter op meerdere manieren, zoals Albrecht ook de zijne verandert om Giselle voor de gek te houden over zijn identiteit en bedoelingen.
In Akte I vinden we ook de boer Pas de Deux. Deze dans maakte geen deel uit van de originele productie uit 1841, maar werd snel toegevoegd met muziek van Friedrich Burgmüller en is sindsdien van oudsher een geliefd onderdeel van het ballet. De pas van vanavond werd uitgevoerd door een prachtig duo: Cassandra Trenary en Blaine Hoven. Samen waren ze verrukkelijk in hun precisie zonder hun hoffelijkheid in hun stappen te verliezen. Trenary was een genot om naar te kijken, bijna vogelachtig in haar lichte en precieze bewegingen. (Ze was ook letterlijk vogelachtig en geweldig in haar rol als The Golden Cockerel in het Ratmansky-ballet met dezelfde naam dat ze danste, evenals dat van Skylar Brandt, die ook de haan speelde, het hoogtepunt van de hele productie. ) Hoven toonde wiskundige muzikaliteit en genereuze kracht in zijn sprongen. Ze waren een groot genoegen om te zien.
De scène eindigt echter in een tragedie, wanneer Albrechts ware identiteit en verloving met een ander worden onthuld en Giselle gek wordt van zijn verraad. Abrera portretteerde op overtuigende wijze haar afkomst, waarbij haar haar losliet en om zich heen tuimelde, net op het moment dat de zekerheid van haar liefde uit elkaar valt. Haar broze hart kan de pijn of haar delirium niet aan, en ze sterft in de wanhopige armen van haar moeder terwijl Albrecht vlucht.
scott hoying vrouw
Act II onthult een complete transformatie, zowel qua set als qua karakter. We bevinden ons op een open plek in het donkere en mysterieuze bos waarin het graf van Giselle is gevestigd, terwijl een etherische schoonheid over het podium zweeft, haar aanwezigheid dromerig maar veeleisend. Deze bevelvoerende geest was Myrtha, koningin van de Wili's, vanavond gespeeld door soliste Christine Shevchenko, wiens gracieuze en krachtige bewegingen door de bosscènes volkomen moeiteloos en onaards leken. Haar zorgvuldig opgebouwde kalmte was een voorbeeld van het genadeloze doel van de Wilis, toen ze Giselle uit haar graf haalde om zich bij haar leger van wraakzuchtige geesten aan te sluiten. Hoewel de Wili's net zo iconisch zijn geworden als elke sylf uit de romantische balletperiode, hebben ze een relatief moderne oorsprong. De librettist van het ballet, Théophile Gautier, ontdekte deze geesten voor het eerst beschreven in een prozawerk van de Duitse dichter en essayist Heinrich Heine. Als Wili was Abrera voortreffelijk in haar beheersing en kalmte, waardoor ze een meeslepend en duidelijk contrast creëerde met haar dansen uit Act I, die zo vol gaîté was geweest. Abrera's dansen onthulde zo beknopt een transformatie van de naïviteit van haar energieke jeugd en simpele liefde naar een wreed gebroken en verraden geest van haar vroegere zelf, dat de schoonheid en zuiverheid van haar verminderde hoop en verlies voelbaar en verwoestend was.
Het leger van Wilis in hun smetteloze witte tule leek perfect synchroon te bewegen en creëerde een sfeer die even verontrustend als adembenemend was voor ons die weten dat hun onbeantwoorde liefde hun ontevreden geesten had achtergelaten om wraak te nemen op de mannen die het aandurfden om over te steken. hun pad. Hun samengestelde gevels onthulden geen enkele emotie, zelfs toen ze de eerbare Hilarion, gespeeld door solist Thomas Forster, dwongen tot zijn dood te dansen voor de misdaad om het graf van Giselle te bezoeken. De Wilis zouden hetzelfde doen met Albrecht, maar er was nog iets anders in Giselle, een stukje liefde dat ze zo standvastig en ongetrouwd had. Wanneer Albrecht het graf van Giselle bezoekt, gebroken door de schuld van wat hij haar had aangedaan en vervuld van wroeging, beginnen de Wilis aan hun werk om hem te vernietigen, maar Giselle doorbreekt hun invloed en heeft de overhand om hem te beschermen met haar liefde, die op haar beurt bevrijdt. haar uit hun greep. De intensiteit tussen Abrera en Gomes was zo groot dat het gemakkelijk was te geloven, als je naar hen keek, dat liefde iemand terug kon brengen van de rand van de dood.
Door Leigh Schanfein en Madeline Nero van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
