Door Chelsea Thomas van Dance Informa
Dit jaar luidt een spannend jubileum in voor een van de heetste en meest invloedrijke vrouwelijke choreografen op de internationale dansscene. De multi-getalenteerde Helen Pickett viert 10 jaar choreografieopdrachten wanneer ze in april terugkeert om te werken bij het Boston Ballet van Mikko Nissinen, waar Pickett in 2005 haar eerste choreografische opdracht kreeg.
Voor Pickett waren de afgelopen 10 jaar gevuld met de ene spannende opdracht na de andere. Ze heeft choreografieën gezet en samengewerkt met gezelschappen in het hele land, zoals Louisville Ballet, The Washington Ballet, Aspen Santa Fe Ballet, Ballet X, Dance Theatre of Harlem, Smuin Ballet en Oregon Ballet Theatre. Ze heeft ook in het buitenland gewerkt met de Noorse Kunsthogskolen, het Koninklijk Ballet van Vlaanderen, de Semperoper van Dresden, de Weense Staatsopera en meest recentelijk het Schotse Ballet, waar regisseur Christopher Hampson haar uitnodigde voor een première van haar eigen productie van De smeltkroes in september 2014.
Toch is 2015 misschien wel haar beste en meest opwindende jaar ooit, met een nieuwe reeks premières en primeurs. Ten eerste zal ze aan het werk gaan De Trojanen, haar eerste opera op schema om in première te gaan in de Chicago Lyric Opera in 2016. Dit voorjaar, binnen een periode van twee weken, haar nieuwste werk voor Ballet West, SPELLEN , gaat in première in The Joyce in New York en haar nieuwe volledige ballet Camino Real (gebaseerd op het toneelstuk van Tennessee Williams) gaat in première bij Atlanta Ballet, het gezelschap waar ze sinds 2012 Resident Choreograaf is.
Helen Pickett in ‘Camino Real’ repetitie. Foto door Charlie McCullers.
Naast deze spannende evenementen zal Pickett ook lesgeven en acteren. Ze zal in juni nog een van haar Choreographic Essentials Workshops aanbieden via Atlanta Ballet (in samenwerking met Kennesaw State University). Bovendien keert ze eind mei en / of juni terug naar Dresden om de sprekende rol van Agnes te spelen in de heropleving van William Forsythe's Indruk maken op de tsaar
Dance Informa nam onlangs deel aan een repetitie voor Pickett's nieuwe Camino Real bij Atlanta Ballet. Alsof het tot nu toe door haar werk nog niet duidelijk was, durft deze choreograaf geen risico's te nemen en heeft ze al lang geleden haar eigen stem en unieke achtergrond omarmd. Hoewel ze ooit een 'protégé' van William Forsythe werd genoemd, met wie ze meer dan tien jaar danste in Ballett Frankfurt, en 'one to watch' werd genoemd, is Pickett allang haar eigen vrouw geweest die bekend staat om haar moed en unieke verhalen.
Pickett ging met haar zitten voor en na haar repetitie en vertelde hoe haar choreografisch proces is, te beginnen met waar haar beweging vandaan ebt.
'Ik heb echt het gevoel dat mijn choreografie op dit punt de som van mijn leven is en niet een enkelvoud of een handvol invloeden,' verklaarde ze met een zekere moed die afkomstig is van iemand die zich op zijn gemak voelt op het podium. 'Ik kan niet meer alleen een specifieke persoon op de site plaatsen. De geschiedenis die een persoon heeft, ongeacht wat je doet in je leven, is wat jouw werk vormgeeft.Ik heb het gevoel dat het de totale som van mijn leven is die me tot dit punt heeft gebracht, voor zover elke stijl die ik zou hebben. '
Pickett's ouders, die beide acteurs waren, voedden haar op met liefde voor het geschreven woord.
Ze gaf toe: 'Vanaf het moment dat ik een kleine baby was, hoorde ik verhalen van Rudyard Kipling en fragmenten uit Shakespeare.' Bovendien schreef haar moeder een kinderboek met de naam Calvin Crocodile en het vreselijke lawaai Haar interesse in verhalen en personages was al vroeg gevestigd en haar ouders leerden haar om zich te verankeren in 'die schoonheden van wat een mens anders maakt dan een dier'. Van daaruit is het gemakkelijk in te zien waarom ze aangetrokken wordt tot acteren en het gesproken woord, wat haar ertoe heeft gebracht moderne verhalende balletten als choreograaf op zich te nemen.
Haar dansopleiding begon op achtjarige leeftijd in haar thuisstaat Californië. Ze studeerde aan de San Francisco Ballet School onder leiding van Lew Christensen, Michael Smuin en Helgi Tomasson, voordat ze ging dansen en acteren in Europa.
Helen Pickett, links, regisseert dansers van Atlanta Ballet in de repetitie ‘Camino Real’. Foto door Charlie McCullers.
“Klassiek ballet had een enorme invloed op mij, van het San Francisco Ballet en al mijn leraren en regisseurs onder wie ik als student werkte - Smuin en Lew Christenson waren enorme verhalenvertellers - tot Helgi en die meer leerden over de Balanchine-methode en hoe lijn een verhaal, naar Forsythe gaan en het idee hebben dat lichamelijkheid een verhaal vertelt, naar de Wooster Group, ”reflecteerde ze.
Met al deze invloeden, maar ook met haar persoonlijke passies, begon Pickett aan haar choreografische carrière met speciale interesses in spitzenwerk, nieuwe experimenten, verhalen, gesproken woord en samenwerking. Ze maakt er echter een punt van om zichzelf nooit te beperken. 'Ik hou er niet van om met een bepaalde stijl te trouwen', geeft ze toe.
Hoewel sommige van haar strategieën de afgelopen tien jaar hetzelfde zijn gebleven, zijn er andere veranderd. Een belangrijke aanpassing is de manier waarop ze een nieuwe commissie benadert.
'Ik choreografeer eigenlijk niet meer voordat ik de studio binnenstap om met de dansers te werken. Dat is een verandering in mijn proces '', zei ze. “Ik zette vroeger een videocamera op in een gehuurde dansruimte in New York en maakte zinnen. Ik zou improviseren en zinnen verzinnen. Dan zou ik naar het bedrijf gaan en de zinnen instellen en daarna zou ik verder gaan. Maar voor nieuwe werken doe ik dat niet meer. Ik heb ontdekt hoe belangrijk het is om de dansers voor me te hebben en de persoonlijkheden en vormen van de dansers te zien. '
Haar belangrijkste inspiratiebron voor choreografie is echter hetzelfde gebleven. 'Ik ben geïnteresseerd in de mensheid. Ik ben geïnteresseerd in communicatie en het doorbreken van de vierde muur. Ik zeg het in elk interview, maar dat lijkt echt een van mijn doorslaggevende thema's te zijn en iets waar ik echt in geïnteresseerd ben, ”zei ze.
Als ze spreekt over het creatieve proces, legt ze uit hoe belangrijk het is dat dansers en choreografen drie dingen hebben: structuur, intentie en samenwerking. In haar Choreographic Essentials Workshops leert ze deze drie strategieën.
Helen Pickett’s ‘Prayer of Touch’ wordt in mei 2012 uitgevoerd in New Choreographic Voices van Atlanta Ballet. Foto door Charlie McCullers.
Ten eerste legt ze uit hoe belangrijk het is om een goede klassieke en historische opleiding te hebben, zodat je de basisstructuur hebt om mee te werken - als een skelet dat een lichaam bij elkaar houdt. 'Het is mijn overtuiging dat artiesten alleen kunnen riffen als ze de structuur al kennen. Ik ben bijvoorbeeld goed thuis in ballettechniek, dus ik kan op die stijl riffen. Evenzo, als deze dansers een structuur zien om werk te maken, kunnen ze erop losgaan en hun eigen stem vinden, ”zei ze.
Met opzet merkt Pickett op dat voorbereiding alles is. Hoewel ze misschien niet aan de slag ging voor een nieuwe opdracht voordat ze in de studio arriveerde, merkte ze op 'dat betekent niet dat ik nog niet eerder een rotzooi heb voorbereid.' Voor karakterrollen moeten dansers en choreografen hun onderzoek doen. Alle dansers moeten een dagboek bijhouden. Kunstenaars zouden constant het werk van anderen moeten ervaren.
Als het op samenwerking aankomt, graaft Pickett erin. Ze zei dat dit buitengewoon belangrijk voor haar is en merkte op dat 'het hele idee van samenwerking geworteld is in het idee van mogelijkheden.' Ze probeert dit in haar workshops te pushen naast 'First Choice, Best Choice' (de methode waarbij je direct reageert op een prompt met wat er als eerste in je opkomt) en Forsythe Improvisation Technologies. Ze vraagt dansers om deze tools te gebruiken om met elkaar nieuwe ideeën te onderzoeken.
In Camino Real Heeft Pickett veel van deze methoden toegepast. Omdat het een verhaal is, heeft ze zich echt gefocust op de intentie van elke beweging en hoe het verhaal over te brengen. Ze geeft toe dat ze steeds weer op de tekst terugkomt, haar exemplaar van het script tevoorschijn haalt om de nadruk te leggen en alle tabbladen en pagina's met ezelsoren laat zien.
'Het is existentieel en surrealistisch. Ik bleef me afvragen: ‘Hoe veranker ik dit? Hoe vertel ik dit verhaal? '', Zei ze.
savanne latimer leeftijd
Atlanta Ballet brengt Helen Pickett’s ‘The Exiled’ in première voor MAYhem in 2014. Foto door Kim Kenney.
Een uitdaging in dit specifieke werk waren de personages, waarvan sommige uit andere verhalen zijn gehaald en bekend staan als historische figuren, zoals Casanova en Kilroy. Er is veel meer onderzoek voor nodig.
Hoewel sommige dansmakers hun 10-jarige choreografische jubileum kunnen naderen met een aantal voorgeselecteerde repertoire-hoogtepunten of iets minder chancy en meer algemeen bekend, durft Pickett te experimenteren met een verhaal dat nieuw is voor ballet. En het strekt tot eer dat Atlanta Ballet deze geest van innovatie omarmt.
Voor haar is er geen andere manier om vooruit te komen. 'Mensen moeten risico's nemen om verandering te laten plaatsvinden,' zei ze. 'Dat is bijna een catch-22 wat betreft geld, want je moet een publiek binnenhalen, maar ik ga liever met het schip naar beneden en zeg dan: 'Oké. Ik probeerde.''
Kelly Apter van De Schot schreef onlangs: 'De danswereld heeft meer Helen Picketts nodig.' Ik denk niet dat je op het dansveld iemand zou vinden die het daar niet mee eens zou zijn.
Ga naar om Helen Pickett en haar vele projecten bij te houden www.helenpickett.com Haar nieuwe werk voor Atlanta Ballet gaat op vrijdag 20 maart in première en loopt tot en met zondag 22 maart. Het bevat muziek en geluid van Peter Salem, die live wordt uitgevoerd door het Atlanta Ballet Orchestra.
Foto (boven): Helen Pickett repeteert bij Atlanta Ballet voor haar werk uit 2014 De verbannen Foto door Charlie McCullers.
