Twee dansers, allebei in een rolstoel, kruipt de ene naar voren en de andere buigt haar rug terwijl ze over de vloer wordt gesleept. Achter hen verschijnt een zonsondergang. Alice Sheppard en Laurel Lawson van Kinetic Light. Foto door MANCC / Chris Cameron. 3-5 december 2020.
Via Northrop van de University of Minnesota, mede gepresenteerd door Walker Art Center.
Mensen begonnen te dansen om verbinding te maken met de natuurlijke wereld om hen heen, maar ook met elkaar. Zonder het comfort dat we tegenwoordig kennen, waren ze in de ban van de eb en vloed van de natuur. Het leven, op een spectrum, verschoof van harmonie naar spanning met de natuurlijke wereld - waarvan ze innig afhankelijk waren om te overleven. Kinetic Light's AFDALING , geïnspireerd door de Rodin-sculptuur uit 1890, Venus en Andromeda , onderzocht en geïllustreerd eb en vloed van de harmonie-spanning dualiteit. Op een ander niveau was het ook diep verbonden met beelden en energieën van de natuurlijke wereld. Opwindend en memorabel, zoals vermeld in een inleiding op het werk, verkenden en illustreerden de kunstenaars van het gezelschap wat het betekende om dat allemaal met 'roekeloze overgave' te doen - en dat alles virtueel, in een prachtig gefilmd programma.
De lichten gingen aan op Alice Sheppard die zich vasthield aan de top van een enorme helling, handen verkende en initieerde beweging. Ze strekte zich uit en draaide zich om om van richting te veranderen, terwijl ze met muzieknoten door haar ruggengraat slingerde. Er ontstond een spanning tussen de scherpe noten en de langzamere melodie en de angstige, springerige harmonielijn. Terwijl Sheppard de structuur verder verkende, kwam er een tweede danser vandaan, Laurel Lawson. Verbluffende beelden van de nachtelijke hemel, ontworpen door Michael Maag, vulden de achtergrond overal.
charly arnolt getrouwd
Twee dansers in een lift, de ene balanceert met gespreide armen, draaiende rolstoelwielen, terwijl de andere haar ondersteunt met uitgestrekte armen. Een sterrenhemel vult de achtergrond. Alice Sheppard en Laurel Lawson van Kinetic Light. Foto door BRITT / Jay Newman.
Sheppard verschoof om even naar een lager niveau te gaan. Terwijl ze zich een beetje van de vloer bewoog, alsof ze zweefde, was er een effect van zwemmen - versterkt door de golfachtige lichteffecten over het podium. Ze verdween achter de structuur en Lawson zette het effect voort dat Sheppard was begonnen, en keerde uiteindelijk terug naar de structuur. Later lag ze voorover, terwijl ze onder haar herder in rugligging lag, hun lichamen parallel. Sheppard reikte naar Lawson en er was een teder menselijk moment. Een deel van mij wilde er nog wat langer mee ademen. De verbluffende visuele effecten van Maag deden me denken dat al snel genoeg lichteffecten van bomen, heuvels - in combinatie met de mysterieuze score - me in vervoering brachten.
Hun kostuums waren ook prachtige gouden plooien en kleurrijke make-up riep de sfeer op van de godinnen van de antieke wereld. Een tonale verschuiving kwam met die spreekwoordelijke 'knal' toen Lawson, achterovergebogen terwijl ze in haar rolstoel naar voren rolde, in botsing kwam met Sheppard. De muziek won aan snelheid en intensiteit, en de twee dansers gebruikten fysieke wetten om elkaar door de ruimte te laten draaien. Ik kon beginnen te zien dat de persoonlijkheden en karakters van de rollen van deze twee dansers stollen, soms in spanning maar ook als aanvulling op elkaar - twee delen die een harmonisch geheel creëerden, net zoals hun lichamen elkaar in evenwicht hielden in samenwerking.
Toen Sheppard een niveau naar beneden zakte, kwamen de oceaaneffecten terug - en het water golfde uit de katalysator van haar plons. Toch schenen de sterren en sterrenbeelden erboven. De harmonie van alle natuurlijke elementen, in harmonie met deze twee bewegers, trof me diep. Met beide dansers weer op het podium ontstond de spanning tussen de twee personages, maar het leek alsof dat al snel energie werd in hun lichaam en in hun ruimte. In hun rolstoelen rolden ze naar voren en vielen achterover, armen open en hun borst naar de nachtelijke hemel erboven. Terwijl ze eendrachtig cirkelden met één arm omhoog, was het visuele effect van de lichtpatronen op hun huid en kostuums betoverend.
duivel dansgezelschap
Tegenwicht bieden door samen te draaien, elkaar af te duwen om een Newton Balls-effect te creëren op de helling van de structuur, was hun botsing geëvolueerd tot symbiose. Constellatievormen vulden al snel het podium en een levendige zonsondergang vulde de achtergrond, waardoor dat gevoel van natuurlijke harmonie werd verdiept. Ze sloegen langzaam hun armen om elkaar heen. De kracht van menselijke aanraking was hier voelbaar. Later klom Lawson in de rolstoel van Sheppard. Ze liet de hare achter en rolde naar voren om ondersteund te worden door Lawsons armen, die evenwijdig aan de vloer zweefden. Zwevende ledematen zorgden voor schaduwen over de donkere, vervagende zonsondergang op een visueel boeiende manier.
De lichten gingen omhoog en kwamen al snel boven aan de helling. Een mooie choreografische keuze was hoe ze op hun beurt elkaars borst van de vloer tilden van de biceps, armen in een vleugelachtige vorm, alsof ze elkaar hielpen te vliegen. Een ander prachtig moment was dat Lawson Shepard in evenwicht bracht met zijn gezicht naar voren, met zijn voeten van de grond. Ze viel opzij totdat ze op het oppervlak van de helling viel en naar het laagste niveau rolde.
Twee dansers, in omhelzing: de een ligt op haar buik aan de rand van een helling en houdt haar partner vast, terwijl de ander achterover leunt. Hun rolstoelen schijnen in het licht. Alice Sheppard en Laurel Lawson van Kinetic Light in ‘DESCENT’. Foto met dank aan Disability Dance Works / Kinetic Light.
Later zat Sheppard op het hoogste punt, viel achterover en leek - met het geluid van een plons - in de oceaan te zijn gevallen. Lawson keek geschokt over de rand en rolde zich toen op in een foetushouding alsof hij diep verdrietig was. Toch was Sheppard snel terug! Het leek erop dat zij en Lawson een positie innamen, maar ze hielden elkaar wederom in evenwicht met de rolstoel van Sheppard. Lawson spoedig terug in haar eigen rolstoel, bewogen ze zich door de ruimte en in patronen en met snelheden die een soort mengsel van harmonie en spanning weerspiegelden die de twee eerder hadden gevonden.
Overhead shots brachten hier nog meer dynamiek in de visuele effecten - een ijzige bergtop die het podium vulde. Dat effect versterkte het gevoel van de grote hoogten van bergen, hoewel ik me afvroeg of het ook een esthetisch hulpmiddel had kunnen zijn om op eerdere punten in de film te gebruiken. Misschien heeft dat afbreuk gedaan aan het effect hier, in verband met het thema van hoogten. Ook in dat thema van steile hoogten was Sheppard balancerend op Lawson in haar rolstoel. Zowel mijn geest als mijn ziel verheugden zich over hun beheersing van de complexe fysica die hier voorhanden is en over hun afstemming op elkaars lichaam.
chelsea edmundson
Kort daarna gaf het einde me nog meer voor mijn geest en ziel om op te kauwen. De twee performers keken uit over de richel van het hoogste punt in de podiumconstructie, alsof ze uitkeken over een afgrond. Toen gingen de lichten uit en begonnen de credits te rollen. Na zoveel verkend en ervaren te hebben, moest er nog veel meer doorkruist worden. Dat kan het leven zijn van een kunstenaar en van iedereen die moedig, creatief en volledig durft te leven. Mijn oprechte dank aan de kunstenaars van Kinetic Light voor het herinneren van die belangrijke waarheid.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
