Paulo Arrais en Misa Kuranaga in 'Romeo & Juliet' van John Cranko. Foto door Liza Voll, met dank aan Boston Ballet. Operagebouw van Boston, Boston, Massachusetts.
17 maart 2018.
Er valt zeker iets te zeggen om klassieke verhalen aan te passen aan het moderne tijdperk, zodat ze toegankelijker en aantrekkelijker zijn voor het moderne publiek. Aan de andere kant kan het herleven van de klassiekers in pure vorm hedendaagse kijkers magische werelden bieden waarin ze kunnen ontsnappen - waar ze hun stressvolle moderne verplichtingen kunnen vergeten en een nog onervaren wereld kunnen betreden.
Paulo Arrais, Misa Kuranaga en Florimond Lorieux in 'Romeo & Juliet' van John Cranko. Foto door Liza Voll, met dank aan Boston Ballet.
Boston Ballet's heruitvoering van John Cranko’s Romeo en Julia (die voor het eerst in première ging met het Stuttgart Ballet in Stuttgart, Duitsland in 1962, met een première van Boston Ballet in 2014) maakte deze magie mogelijk door middel van een authentieke illustratie van het middeleeuwse Italië. Tegelijkertijd had Cranko's choreografie een slim karakter en neoklassieke elementen die spraken met de moderne mentaliteit. Beiden dienen goed het tragische verhaal van Shakespeare over 'door sterren gekruiste', noodlottige jonge liefde. Het bedrijf toonde zijn hoge vaardigheidsniveau in zowel technische uitvoering als authentieke karakteruitbeelding.
Na een meanderende en zangerige ouverture gingen de gordijnen omhoog om de drukke, levendige straten van Verona, Italië te onthullen. De vijandigheid tussen twee facties, de ene in kostuums van rode tinten en de andere in die van blues, werd al snel duidelijk dat ze elkaar met minachting en gekruiste zwaarden aankeken. Dit waren de strijdende Capulets en Montagues. Met training en begeleiding van Swordmaster Angie Jepson Marks leek het bedrijf behoorlijk bedreven in het omgaan met hun podiumwapens.
Kostuums van Jurgen Rose (in 1968) voelden ook volledig authentiek, sierlijk maar niet overbodig decoratief aan. Scenery (Design ook door Rose) bood ramen, balkons en iconische mediterrane populieren. Het heeft allemaal bijgedragen aan de authenticiteit van de voorliggende scène. De beweging creëerde ook een authentiek gevoel van een bruisende, hechte gemeenschap - gecodificeerd maar niet overdreven complex, en vaak uitgevoerd in kleine groepen.
Isaac Akiba, Derek Dunn en Paulo Arrais in 'Romeo & Juliet' van John Cranko. Foto door Liza Voll, met dank aan Boston Ballet.
Sauté arabesque in promenade de stap werd een herhaalde uitdrukking van een paar sterke danseurs. Grotere groepen deden meerdere emboîté-stappen - een sprong met één been in houding en snel overschakelen naar de andere voet bij de volgende telling. Met deze zinnen werd de stijl van Cranko duidelijk: herhaalde zinnen van basisbewegingen, elegant gerangschikt en gepresenteerd. De volgende zin kwam net voor de Capulet-feestscène, een paar jonge Montague-mannen die speels samenzweerden om het te laten crashen. Ze verschoven snel van voet naar voet, met armen die als slangen kabbelden, naar passé battu en dubbeltoer.
In het gezelschap schoven Capulet-mannen heen en weer in rijen, om op hun plaats te bevriezen zodat Capulet-vrouwen tussen hun rijen konden lopen. De vrouwen legden hun hoofd achterover, bliezen hun borst op en voorwaarts en tilden hun bovenrokken tot heuphoogte - alles in uiterste elegantie. Ze waren allemaal gemaskeerd, volgens het feestgebruik in de tijd en plaats van het verhaal. Toch vingen Romeo (Paulo Arrais) en Juliet (Misa Kuranaga) een glimp van elkaar op en vonden ze een privéhoek om hun maskers af te zetten om elkaar volledig te zien. Het was echt ogenblikkelijke liefde.
chinees kattenvermogen
Ze hingen in de vierde positie, armen reikend naar de andere - benen en port de bras samen creëerden een gigantische hartvorm. Ze keerden zich toen naar elkaar toe en kwamen parallel aan de relevantie, terwijl ze met hun armen op schouderhoogte naar de andere reikten. Dit was een mooie manier om krachtige liefde over te brengen in een korte bewegingszin.
jimbo fisher hoogte
Paulo Arrais en Misa Kuranaga in 'Romeo & Juliet' van John Cranko. Foto door Liza Voll, met dank aan Boston Ballet.
Ze deelden vervolgens hun eerste pas de deux. Juliet smolt in Romeo, met een been laag om hem heen. Hun volgende pas de deux kwam op dat beruchte balkonscène. Arrais had een prachtige manier om beweging in de tijd uit te rekken, maar toch precies op de muziek te blijven. In een gedenkwaardige zin bood hij een piqué arabesque aan naar het publiek, en keerde zich toen weer naar Juliet om de zin nogmaals te herhalen - in ware Cranko-stijl. De extensies van Kuranga hadden een boeiend gevoel van verlengde energie.
De volgende act, 'Tarantella' (een cultureel Italiaanse dansvorm), bracht ons terug naar de energieke straten van Verona. Het begon met een strakke cirkel, complex en snel petit allegro van dansers binnenin - de zigeuners (Hannah Bettes, Ji Young Chae, Dalay Parrondo) met dansers van buitenaf die hen aanmoedigden. Vervolgens gingen ze over in draaiende lijnen met dansers die de armen bij elkaar sloegen, en een herhaalde zin van de zigeuners met een platte rug, veranderde in pirouette. Het had het echt authentieke gevoel van een straatfeest. Deze act had Cranko's manier kunnen zijn om meer dansen, in een pure vorm zonder plotassociaties, in de show op te nemen.
Hierna was het voornamelijk bewegingszware pantomime om de rest van Shakespeare's verhaal te vertellen. Iedereen die nog niet bekend was met het verhaal, kon de synopsis van het programma gebruiken om bepaalde complexe plotpunten te volgen - zoals Romeo die Tybalt (Eris Nezha) vermoordt, Julia's neef, een Capulet - uit wraak voor het doden van zijn vriend Mercutio), of dat de drankje dat Friar Lawrence (Mamuka Kikalishvili) aan Juliet gaf om het te laten lijken alsof ze was overleden, gedurende 12 uur - lang genoeg om te voorkomen dat ze met Paris (Florimond Lorieux) trouwde en zo de zonde van bigamie beging. De choreografie van Cranko en de enscenering van Jane Bourne deden het goed met deze immense uitdaging om een ingewikkeld, ingewikkeld plot in beweging over te brengen. Een uitdaging om te herkennen is het lezen van die synopsis in een donker theater.
Toen kwam een laatste ensemblesectie, voordat Julia's moeder haar 'dood' vond (eigenlijk gewoon in een diepe slaap, zodat haar hartslag niet eens waarneembaar was). Bruidsmeisjes in witte jurken dansten met kleine bogen van bloemen, ze draaiden ze door de ruimte terwijl ze zich omdraaiden en sprongen van evenwicht. Verschillende niveaus en lijnen die zich over de ruimte verspreidden, onderstreepten de vreugde van de gelegenheid (of wat de vreugde had kunnen zijn, op een andere typische trouwdag). Dansers in een rechte lijn wisselden sous-sous en een geaarde lunge af terwijl ze rond hun bloemenbogen liepen, wat een visueel opvallend zigzageffect creëerde.
Boston Ballet in 'Romeo & Juliet' van John Cranko. Foto door Liza Voll, met dank aan Boston Ballet.
Het verhaal eindigde in de donkere en onheilspellende catacomben (ondergrondse grafkamers die in de middeleeuwen werden gebruikt). Nogmaals, de set en belichting zorgden voor een realistische sfeer voor de scène. De tragedie kwam in de timing. First Romeo miste net een brief van Friar Lawrence waarin hij uitlegde dat Juliet niet echt dood was (niet overgebracht in Cranko's bewerking, misschien begrijpelijkerwijs, zo moeilijk als dat zou kunnen zijn om zonder woorden op het podium over te brengen).
Toen hij haar dood zag, maakte hij een einde aan zijn leven door zichzelf neer te steken. Juliet werd toen wakker om te zien haar liefde dood. Ze nam Paris 'dolk (die had gerouwd toen Romeo hem confronteerde en hem doodde) en volgde Romeo's voorbeeld. Het gordijn ging omlaag voor hen die dood op Julia's begrafenisbed lagen. Arrais en Kuranga gaven zich helemaal over aan het zich ontvouwende drama en namen ons mee. Het maakte allemaal deel uit van hoe het verhaal, hoe tragisch ook, ons uit 2018 naar een andere wereld kon leiden - een wereld waar echte liefde boven alles belangrijk is.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
