Ik ben me al een tijdje bewust van mijn eigen haat-liefdeverhouding met de dansstudio-spiegel. Ik heb de spiegel gebruikt om mijn eigen uitlijning te controleren, te zien waar ik zou moeten zijn in een formatie en om de esthetiek van mijn optreden te beheren. Wat ik echter meer heb opgemerkt, is mijn gebrek aan intern lichaamsbewustzijn wanneer ik op mijn reflectie vertrouw, om nog maar te zwijgen van de negatieve gedachten en oordelen die mijn geest overspoelen. Dit zette me aan het denken ... fungeert de spiegel van de dansstudio meer als een helper of een belemmering? En hoe kunnen we de spiegel het beste gebruiken om bewuste, gezonde dansers te creëren?
De oorsprong van de dansstudio-spiegel is niet goed gedocumenteerd. Het lijkt passend dat een persoon een spiegel nodig heeft om zijn lijnen en uitlijning te zien. Ik herinner me nog dat ik als jongere danseres de spiegel gebruikte om ervoor te zorgen dat ik de juiste afstand had. Ik herinner me ook de ongerustheid die gepaard ging met de repetities in de aanloop naar de techweek, toen we dansten met het gezicht weg van de spiegel. De angst om op mijn eigen herinnering te vertrouwen en niet op wat ik anderen in de spiegel zag doen, heeft zeker bijgedragen aan de eerste plankenkoorts en faalangst. Maar welke tol eist de spiegel van de geestelijke gezondheid en het lichaamsbewustzijn? Offeren we uiteindelijk onze lichamelijk gevoelde sensaties, proprioceptie en kinesthetisch bewustzijn op voor een aangenamere reflectie?
Positieve aspecten van spiegelgebruik voor dansers zijn onder meer het corrigeren van plaatsing, het beoordelen van lijnen en het ontvangen van onmiddellijke visuele feedback. Voor dansinstructeurs is het handig om zoveel mogelijk dansers in de kamer te zien. Er zijn echter veel negatieve aspecten van spiegelgebruik. Deze omvatten te sterk vertrouwen op wat we zien en niet op wat we voelen, ons fixeren op lichaamsbeeld en niet op zelfexpressie, en mogelijk vertragen of belemmeren van de ontwikkeling van andere sensorische systemen die dansers nodig hebben om hun volledige potentieel te bereiken.
Als danstherapeut gebruik ik meestal geen spiegel bij mijn cliënten. Danstherapie gaat niet over wat wordt weerspiegeld, maar eerder over onze interne gevoelens en waar we onze emoties en gedachten voelen. Het gaat over verbinding maken met onszelf en een gevoel van begrip krijgen door middel van gevoelde sensaties en bewustzijn van lichaam en geest. Maar voor sommige van mijn oudere volwassen cliënten die met dementie leven, is de dansstudio niet compleet zonder een barre en spiegelwand. Deze elementen stellen doorgewinterde dansers vaak op hun gemak en creëren een gevoel van vertrouwdheid en thuis, waardoor ze kunnen ontsnappen aan symptomen van verwarring of opwinding. Bij mijn jongere cliënten, cliënten met een geschiedenis van trauma of een probleem met het lichaamsbeeld, wordt de spiegel de vijand in de kamer die hun angsten, onvolkomenheden en gedachten over zelfhaat of kritiek weerspiegelt. Om op het zelf te focussen, is de spiegel bedekt. Dit stuurt de boodschap dat we hier zijn om ons te concentreren op onze interne sensaties en om ons opnieuw te verbinden met wat er van binnen is, in plaats van wat we zien of anderen laten zien.
Ik heb gemerkt dat als ik geen spiegel gebruik, ik gedwongen ben te vertrouwen op hoe iets in mijn lichaam voelt. Hierdoor kan ik niet alleen emotioneel contact maken met de choreografie, maar het stelt me ook in staat om te peilen hoe een goede afstemming en techniek aanvoelt in mijn lichaam en, nog belangrijker, wanneer het niet goed voelt. Ik kan bepalen waar ik ben in de ruimte en andere zintuigen betrekken door visuele input niet als kruk te gebruiken.
Dit citaat, ontleend aan een resource paper getiteld, Spiegels in de dansles: hulp of belemmering? , van de International Association for Dance Medicine and Science, relativeren de implicaties van het spiegel- en lichaamsbeeld.
'De persoonlijke visie van een danser op haar lichaam is een belangrijk onderdeel van haar psychische gezondheid en welzijn, en het kan haar dansvoorstelling in de studio helpen of belemmeren. Een verhoogd zelfbewustzijn kan er soms voor zorgen dat een danseres overdreven kritisch wordt over haar uiterlijk. Als gevolg hiervan ontwikkelen dansstudenten vaak negatieve gevoelens over hun lichaam. Dit is een realiteit die veel dansleraren dagelijks begrijpen uit ervaring en getuigenis. Het is bijvoorbeeld niet ongebruikelijk dat een dansleraar een student in een turnpakje met opgehaalde schouders voor de spiegel ziet staan, naar de grond kijkt en zich schijnbaar slecht voelt over zichzelf. '
Dit komt misschien maar al te vaak voor, dus hoe kunnen wij als dansopleiders en artiesten de juiste spiegeletiquette beoefenen?
- Moedig leerlingen aan om andere leermethoden te gebruiken die helpen bij het ontwikkelen van de nodige vaardigheden om het beste uit zichzelf te halen. Gebruik beeldspraak, creatieve beweging, authentieke beweging en oefeningen voor lichaamsbewustzijn.
- Gebruik de spiegel spaarzaam en breng het belang van de spiegel opnieuw in beeld.
- Daag leerlingen uit om zonder spiegel te spelen.
- Let ten slotte op hoe afhankelijk leerlingen van de spiegel zijn en hoe hun gedrag en stemming wordt beïnvloed door de aanwezigheid van de spiegel.
Het is belangrijk op te merken dat er veel verschillende meningen zijn over de vraag of de spiegel meer behulpzaam of hinderlijk is. Wat ik denk dat het meest waardevolle hulpmiddel is om te beslissen aan welke kant van het hek je je bevindt, is de verbinding van elke individuele danser met de spiegel. Leer je dansers kennen. Als opvoeders is het onze verantwoordelijkheid om een positieve geestelijke gezondheid te bevorderen en tegelijkertijd sterke technische dansers te ontwikkelen. Gebruik uw eigen discretie en verken verschillende manieren om uw studenten te helpen de beste dansers te worden die ze kunnen zijn. Hun technische opleiding en vaardigheden zijn tenslotte een weerspiegeling van jou, de opvoeder, en dat kan geen spiegel leren.
Bekijk het artikel hierboven in zijn geheel voor meer literatuur over hoe de spiegel uw leerlingen kan beïnvloeden hier
Door Erica Hornthal, LCPC, BC-DMT, dans- / bewegingstherapeut, Chicago danstherapie.
Erica Hornthal is een erkende professionele klinische counselor en een gecertificeerde dans- / bewegingstherapeut gevestigd in Chicago, IL. Ze behaalde haar MA in Dans / Bewegingstherapie en Counseling aan Columbia College Chicago en haar BS in Psychologie aan de University of Illinois Champaign-Urbana. Erica is de oprichter en CEO van Chicago Dance Therapy, de belangrijkste praktijk voor danstherapie en counseling in Chicago, IL. Als lichaamsgerichte psychotherapeut helpt Erica cliënten van alle leeftijden en capaciteiten bij het benutten van de kracht van de verbinding tussen geest en lichaam om een groter bewustzijn en begrip van emotionele en mentale gezondheid te creëren. Bezoek voor meer informatie www.chicagodancetherapy.com
