Daniel White in 'Salt Water'. Foto door Joe Goldman. Op 6 novemberAbanar Dance Company presenteerde de première van Zout water , een dansfilm geregisseerd en gechoreografeerd door Abe Abraham. De verbluffende tweedelige film bevat meer dan 20 dansers, waaronder Desmond Richardson, Megumi Eda, Gabrielle Lamb, Mark Caserta, Daniel White, Caitlin Abraham, Izabela Szylinska en Jake Warren. De wereldpremière vond plaats in Symphony Space in New York City en werd gevolgd door een gesprek tussen auteur Tom Santopietro en Abe Abraham.
Desmond Richardson in ‘Salt Water’. Foto door Joe Goldman.
showbiztalent.com
Zout water geeft je niet alleen het gevoel dat je onder water bent, je wordt één met het water. Tegen een zwart scherm horen we geluiden van de diepe oceaan (waarvan Abraham ons later vertelde dat het de seismografische opnamen van JT Bullitt waren van de trillingen van de aarde). Vluchtige momenten onderbreken de duisternis - blote gewelfde ruggen opgestapeld op en naast elkaar, stijgen en dalen in golfachtige bewegingen. De ruggen van de dansers zijn grijsblauw, zoals rotsen of zandduinen op de bodem van de zee (een video van de oceaan werd eigenlijk vanaf een spiegel op de lichamen van de dansers geprojecteerd). De stekels eb en vloed net zo organisch en hypnotiserend als het getij. Geen enkel moment op het scherm duurt langer dan een paar kortstondige seconden voordat de zwartheid het overneemt en een ander beeld verschijnt. Dan zien we vloedgolven en riptides terwijl dansers uit hun ineengestrengelde kudde breken. De ene danser steekt zijn armen over het hoofd van een ander, net zoals een golf het water eronder zou overspoelen. Een tweede danseres breidt haar lichaam uit en bevrijdt zichzelf van de verbinding met de groep als een golf die tegen een klif beukt. Dansers breken zich los en herverbinden, breiden uit en storten in zonder rijm of reden, maar met evenveel majesteit en mysterie als de zee. Uiteindelijk keren alle dansers terug naar de uitgangspositie: een schijnbaar oneindig uitzicht op prachtige ruggen die wegebben en stromen als een kalm tij op de kust.
Megumi Eda in ‘Salt Water’. Foto door Joe Goldman.
'Er was een organische energie tussen de crew en de dansers', herinnert Abraham zich, die zichzelf meer zag als een dirigent die de scène orkestreerde toen ze in de zomer van 2016 begonnen met filmen. Zout water , het enige wat de kijker kan zien, zijn de ruggen van de dansers. Abraham legde ons uit hoe de dansers voorover gebogen zaten met hun handen op een kruk, zodat ze zich eraf kunnen duwen en ertegenaan kunnen rollen. Andere dansers zaten beneden gehurkt met een arm op de rug van een andere. Elke danser kreeg een structuur van drie of vier 'go-to'-bewegingen (lange lichaamsrollen, langzaam wiebelen, heen en weer schommelen). Zonder muziek of oceaangeluiden tijdens het filmen, keek Abraham door de camera en riep wanneer en hoe hij wilde dat elke danser zou bewegen. 'Je plant de structuur,' merkte hij op, 'maar laat het leven als je aan het fotograferen bent.' Deze geïmproviseerde vorm maakte de beweging nog organischer en oceaanachtiger. 'Je weet niet uit welke richting de golven komen of hoe sterk ze zijn,' legde hij uit. 'Het kan zowel mooi als verwoestend zijn.' Vanwege hun nabijheid zouden de lichamen van dansers op natuurlijke wijze reageren op de beweging die wordt uitgevoerd door een andere danser verder weg. Zonder Abraham of hun leeftijdsgenoten te kunnen zien, verloren de dansers elk gevoel van zelfbewustzijn en leerden ze te bewegen, te reageren en te leven als één lichaam.
'Zout water'. Foto door Joe Goldman.
Ik kan niet zeggen dat ik een groot aantal dansfilms heb gezien, vooral omdat ik geloof (of beter gezegd geloofde) dat dans live op het podium thuishoort. Maar Zout water was echt fascinerend en hoewel het misschien op het podium had kunnen vertalen, zou het niet dezelfde impact hebben gehad. De cinematografie heeft een eigen choreografie: brede shots, close shots, langzame pannen en snelle flitsen die het publiek precies vertellen waar ze moeten kijken en wat ze moeten zien. Ik had momenten van frustratie waarbij beelden te snel leken te gaan of ik wilde het hele lichaam van een danser een moment van choreografie zien uitdrukken. Maar ik geloof dat het niet hebben van volledige controle over wat ik aan het kijken en ervaren was als toeschouwer parallel liep aan de onmetelijkheid, het mysterie en het wonder van de oceaan zelf.
Voor meer informatie over Zout water en Abanar Dance Company bezoeken www.abanar.org
videomanipulatie
Door Mary Callahan van Dans informeert.
