Beoordelingen | April 2024

Eenheid Phelan en Preston Chamblee in Justin Peck

Unity Phelan en Preston Chamblee in Justin Peck's 'Easy'. Foto door Paul Kolnik.

Maart, april en mei 2020.
Online (YouTube en Facebook, via www.nycballet.com

Het is nogal opvallend om te bedenken hoe jarenlange planning in een oogwenk kan veranderen, met één harde en officiële beslissing. Grote dansgezelschappen in het hele land ervoeren deze surrealistische dynamiek toen ze de oproep deden om hun lenteseizoenen af te gelasten vanwege COVID-19. New York City Ballet (NYCB) zorgde er, net als veel andere gezelschappen, voor dat de show zou doorgaan - niet zoals het normaal zou zijn, zoals zorgvuldig geprogrammeerd lang voordat het gordijn zou gaan, maar toch in een of andere vorm.

Het bedrijf verschoof zijn seizoen naar zijn website, waar iedereen twee tot drie dagen per week van kan genieten. Hoewel het bedrijf om donaties vroeg om het financiële verlies van het afgelaste seizoen terug te verdienen, kon iedereen kosteloos van deze uitvoeringen genieten - in een tijd waarin zoveel mensen hunkeren naar de connectie en catharsis die kunst te bieden heeft. De curatie was ook doelgericht en bood context en kennis rond de werken. Dat kan krachtig openbaar onderwijs rond dans zijn.

Christopher Wheeldon's Liturgie is 'een experiment in het vormgeven van geluid', aldus de programma-aantekeningen van de website. Met de 'spiritualiteit van het leven in de muziek' groeide het werk uit de samenwerking van Wendy Whelan, Jock Soto en Wheeldon in de studio. Vanaf de allereerste noten van het werk is de muziek vol energie, snelheid en drama. De lichten gingen op Whelan aan, met Soto achter haar. Als ze beginnen te bewegen, zijn hun vormen hoekig, maar breken dan in zachtere vormen. Ze bewegen met een zelfverzekerde maar vloeiende vogelachtige kwaliteit.

In de schijnwerpers beweegt het paar met meer traditionele pas de deux-vormen maar ook met opvallende, innovatieve afbeeldingen. Ze bourées om hem heen nadat ze opstond uit de illusie van een stoel. Met een hand op zijn schouder volgt zijn hoofd haar pad. Hun verbinding is kinesthetisch, ruimtelijk en muzikaal. Hun snelheid neemt weer toe naarmate de snelheid in de muziek de kwaliteiten van de muziek doet en de beweging op één lijn ligt, er is een resonantie in de beweging die overeenkomt met de sustain in de muziek, waarbij noten zich om de noten wikkelen die hen volgen. Soto is zeker, stabiel, nauwkeurig en altijd klaar voor zijn partner.

De faciliteit van Whelan is, zoals velen weten, uniek en opvallend van smaak. De kunstzinnigheid van haar muzikaliteit en bewegingskwaliteit verbetert de vaardigheid van haar lange ledematen, controle en opmerkelijke buigzaamheid. Ze laat zich door de muziek en de choreografie vormen als klei, maar klei die zo levendig en intelligent op elkaar is afgestemd. Tegen het einde van het werk keert het paar terug naar de vormen van het begin. De muziek begeleidt hun heldere vormen totdat de lichten vervagen en het gordijn valt. Ze leven in de muziek en beweging, een verbinding die een eigen liturgie wordt.

Lauren Lovette en Tyler Angle in Christopher Wheeldons ‘Carousel (A Dance)’. Foto door Rosalie O'Connor.

In Wheeldon's Carrousel , creatieve vindingrijkheid vormt klassieke eigenzinnigheid tot iets dat echt gedenkwaardig is. Om het werk te beginnen, verschijnen er schijnwerpers om verschillende personages te laten zien. De belangrijkste onder hen zijn een jong meisje dat erdoor loopt en een man die naar haar kijkt. Met een licht onbehagen in de muziek die voorafschaduwing signaleert, voel je dat er hier een verhaal zal zijn. Lichten gaan omhoog om korpsdansers te laten zien die rond de twee hoofdpersonages cirkelen. De muziek krijgt een veel vreugdevoller gevoel, passend bij de heldere en vrolijke kleuren over het hele podium. De bewegingskwaliteit is ruim en helder. Met een verschuiving naar een kwartet, twee paren partners, zijn nieuwe bewegingspaden mogelijk met een nieuw aantal dansers.

Een volgende mannenafdeling heeft een bravoure-gevoel. Met een groot korps dansers op het podium, vullen kracht en finesse de lucht. Vrouwen dansen naar binnen en er ontstaat een zachter gevoel. Het toneelbeeld is overal actief en vol, maar niet chaotisch. De energie verandert volledig met een pas de deux van diezelfde man en vrouw. Ze draagt een gele jurk, eenvoudig maar elegant, met een strik in haar haar. Er is een kwaliteit van vreugde en onschuld in haar karakter, inclusief haar zachte en bescheiden - maar zekere - bewegingsstijl. De romantische kwaliteit impliceert dat er veel is gebeurd sinds we ze voor het laatst hebben gezien.

Er hangt een tederheid in de lucht totdat de bravoure van de man boven water komt. Ze stapt weg, maar hij trekt haar terug. De beweging krijgt een meer ingrijpende kwaliteit met drama dat in de muziek toeneemt. Het werk heeft een spectrum aan kwaliteiten waar het publiek van kan genieten. Het paar danst traditionele pas de deux vocabulaire met geïndividualiseerde verbuigingen die karakter opbouwen en drama toevoegen. Het korps keert terug naar wals en partner. Grote, leuke en lokale bewegingen - zoals ballerina's die ronddraaien - is een eerbetoon aan het heldere, campy gevoel van carnaval.

Met stokken, om de voorstelling van een draaimolen te bouwen, cirkelen ze rond. Dit is een inventieve manier om een draaimolen te belichamen. Het mannelijke hoofdpersonage probeert zijn vrouwelijke tegenhanger te bereiken. Ze zit aan de binnenkant en hij aan de buitenkant, en hij probeert haar te bereiken. Uiteindelijk komen ze samen, maar dan rent ze weg. Hij rent haar achterna. Dit einde stelt haar in staat om de keuze te hebben om weg te gaan, en geeft ook het gevoel dat het verhaal zal doorgaan. Net als bij het werk in het algemeen, had een klassiek verhaal unieke en meer gemoderniseerde keuzes - iets troostends om vertrouwd te zijn, maar ook iets om te intrigeren of zelfs uit te dagen.

In het laatste weekend van het Digital Spring Season waren er 21^steeuwse choreografen. Gemakkelijk van Justin Peck is een eerbetoon aan Jerome Robbins, legt de choreograaf uit in een introductievideo. Met het gevoel van een gemoderniseerd Fancy gratis , het is een gedramatiseerd klassiek ballet met moderne verbuigingen en een snufje attitude. Het podiumbeeld is boeiend, maar had soms meer van het podium kunnen gebruiken voor visuele duidelijkheid. De kostuums van felgekleurde secties lezen me niet als authentiek, waarom niet licht gestileerde streetwear? Aan de andere kant is het kleurenpalet - passend bij de achtergrond - op de een of andere manier zowel verleidelijk als rustgevend. Dansers brengen vakkundig eenvoudig, zacht en keihard technisch werk over. Gedenkwaardige motieven zijn onder meer een zwaai en blik naar het publiek in een lange arabesk, en ingewikkeld voetenwerk dat leidt naar een been dat naar de zijkant is gestrekt - lang en laag.

Indiana Woodward in het ‘Bartók Ballet’ van Pam Tanowitz. Foto door Erin Baiano.

wat zijn dansers?

Daarna volgt die van Pam Tanowitz Bartók Ballet. Het komt regelrecht swingend uit met een angstig semi-surrealisme, dansers die onconventionele vormen raken terwijl snaarinstrumenten vrij snel en enigszins atonaal zingen. Gouden maillots sluiten aan bij de strakke, gepolijste afwerking van het uurwerk. Terwijl de snelle verschuivingen van klassiek naar modern in bewegingskwaliteit en vorm me soms schokkend voelen, helpt de pure majesteit van wat de dansers met hun lichaam doen - de controle, de finesse, de innovatie van vorm en kwaliteit - me er overheen te komen. dat in minder dan een fractie van een seconde. De pure vindingrijkheid ervan is opvallend en gedenkwaardig. In dit fragment draagt het einde bij aan een griezelig gemechaniseerd gevoel - in een perfecte diagonale lijn vallen de dansers tegelijkertijd en in dezelfde vorm op de grond.

Gianna Riassen's Een componistenvakantie biedt een soepele en heerlijke mix van modern en klassiek, elegant en luchtig, dramatisch en bewegingsgericht. Een verhaal is niet duidelijk, maar wat wel duidelijk is, is persoonlijkheid en authentieke menselijkheid - met kleine gebaren van reiken, blikken en blikken, naar en weg trekken. Die momenten leven in harmonie met beweging die ontzag en inspiratie kan bieden voor bochten zijn meervoudig, benen stijgen hoog en controle (zonder stijfheid) staat centraal. Formaties geven een duidelijk toneelbeeld en ondersteunen de energie van het moment. Zwart-witte kostuums, ietwat onopvallend in snit en stijl, tasten het gevoel hier echt aan, is er een vleugje punk daar? Leven punk en glamour zij aan zij? Alles is goed geconstrueerd, maar die vraag blijft voor de toehoorders. Met danskunst kan dat echt het opwindende deel zijn.

Door Kathryn Boland van Dans informeert.