Natsumi Sophia Bellali. Foto door Julia Discenza. Het leven kan ons op vele wendingen en bochten brengen, geleid door een zeker kompas van een krachtige passie. Voor veel dansers is die passie bijzonder sterk. Waar het kompas naartoe kan leiden, kan een ruig terrein zijn, vol ongelooflijke uitdagingen en plaatsen waarvan ze dachten dat ze zich nooit zouden wagen. Maar de passie drijft hen steeds verder. Natsumi Sophia Bellali is een duidelijk voorbeeld van zo'n danseres. Bellali is geboren in Quebec en een actueel performer, choreograaf en docent in New York City.
Ze is geboren uit een Japanse moeder en een Marokkaanse vader, die veel uitdagingen en complexiteiten met zich meebrengt, maar ook veel creativiteit, doorzettingsvermogen en een sterke arbeidsethos. Bellali, met liefde in plaats van woede in haar stem, beschrijft hoe haar ouders haar opvoeden met de houding van 'we hebben je hierheen gebracht en je dit leven gegeven, dus je moet hard werken en slagen.' Ze merkten dat Bellali altijd danste en altijd in beweging was, dus besloten ze alles productief te kanaliseren in geformaliseerde danslessen.
Natsumi Sophia Bellali. Foto door Theik Smith.
Ze was meteen verslaafd en besteedde vele uren per week aan ballet-, tap- en culturele danslessen. Bellali studeerde aan de Ballet Montreal Performing Arts School en deed een wedstrijd, legt ze uit. Ondertussen sprak ze vloeiend vele talen. Als jong kind, voordat ze naar school ging, sprak ze alleen Japans en Marokkaans Arabisch. Met school- en buitenschoolse activiteiten leerde ze Engels en Frans.
Nu ze met Bellali praat, heeft ze maar een heel klein, bijna niet te ontcijferen zweem van een accent. Ze is het ermee eens dat, terugkijkend, betrokkenheid bij het lichaam door middel van dans een oase had kunnen zijn van de storm van talen overal om haar heen - wat, waarschijnlijk, veel zou zijn voor elk jong kind. Ze lacht en grapt: 'Mijn vrienden zeggen altijd:‘ Natsumi, je spreekt zoveel talen, maar in je werk spreek je niet vaak! ’
Bellali hield van dansen, maar ze wist niet dat ze het als een carrière kon nastreven, legt ze uit. Dat veranderde toen ik op een zomer ging studeren aan The Ailey School. Ze had zuivere en toegepaste wetenschappen gestudeerd in CEGEP, een pre-college van twee jaar studie in het onderwijssysteem van Quebec. Ze was helemaal voorbereid om de civiele techniek in te gaan, tot die heerlijke zomer bij Ailey, herinnert ze zich. Bellali wist toen dat ze eerst als carrière moest dansen. Ze had een vriendin uit haar studio in Quebec die dat wel had gedaan verhuisde naar NYC om te dansen , en deed het prima - haar hielp het vertrouwen te hebben dat ze het ook kon waarmaken.
'Ik wist dat ik de techniek later zou kunnen uitzoeken, maar ik heb maar zo veel tijd om te dansen', redeneert ze. Haar ouders waren aanvankelijk sceptisch, maar steunden haar beslissing. Ze vertelden haar dat als ze dit pad zou inslaan, ze zich eraan moest binden en er 100 procent aan moest werken, en niet alleen iets te doen was 'voor de lol', legt Bellali uit. Ze gaf het haar allemaal aan het dansen De Ailey School, via een driejarig certificaatprogramma.
Bellali is nog steeds geïnteresseerd in techniek, en het heeft wel invloed op hoe ze haar werk in dans benadert, zegt ze. Ze is bijvoorbeeld vooral gefascineerd door natuurkunde en hoe natuurkunde het dansende lichaam beïnvloedt. 'Ik kijk echt naar dansruimtes en denk na over hoe ik ze kan gebruiken, hoe ik ermee kan omgaan', legt Bellali uit. Ze zegt dat ze op een dag op techniek gebaseerde workshops voor dansers zal doen en misschien zelfs bewegingsworkshops voor ingenieurs.
Voorlopig geeft Bellali les aan The School at Mark Morris Dance Center, ALDEN MOVES Dance Theatre en gastlessen / choreografieën aan de Ballet Montreal Performing Arts School. Wat betreft het optreden, was er een grote 'pauze' om contact te maken met Jesca Prudencio, een maker en producer van theatrale dans. Ze was op zoek naar moslimdansers om mee te praten en te dansen over de ervaring van een moslim-Amerikaanse danseres. Voor zij en haar prestatiepartner was het een strijd om te weten hoeveel ze van zichzelf konden geven en aan het werk konden blootstellen. Een andere uitdaging was dat de repetitieperiode, met repetities van vijf tot zes uur per dag, toevallig tijdens de Ramadan plaatsvond. Het paar maakte zich hier aanvankelijk zorgen over, maar Bellali legt uit hoe 'ons hart en onze geest zo vol waren tijdens de repetities, dat we niet eens honger hadden.'
Ze werkt weer samen met Prudencio, dit keer voor een danstheaterwerk dat zich concentreerde op de grotendeels vrouwelijke ervaring van intimidatie in de openbare ruimte - vanuit het perspectief van vrouwen van verschillende religies, etniciteiten en rassen. Ze beschrijft intrigerende, organische, op improvisatie gebaseerde repetitiemethoden, zoals door de kamer lopen terwijl je wordt begeleid met aanwijzingen als 'je voelt je helemaal zelfverzekerd', 'je voelt je helemaal vrij', 'je wordt belazerd', 'Je loopt 's nachts alleen in een donkere straat' en dergelijke. 'Door aan dit project te werken, heb ik mijn doel als kunstenaar verdiept, waarom ik überhaupt dans en hoe mijn religie en mijn dansen met elkaar in verband staan', legt Bellali uit.
Voor iemand die overweegt de sprong te maken die Bellali deed, om naar New York City of een andere dansstad te verhuizen, adviseert Bellali geduld te hebben, je doel te onthouden en daar kracht uit te halen. 'Het kostte me twee of drie jaar voordat ik echt het gevoel had dat ik hier thuis was', legt ze uit. Ze raadt ook aan om een balans te vinden tussen werk, training en zelfzorg - wanneer je moet eten, wanneer je moet trainen, wanneer je tijd doorbrengt met vrienden. In haar eerste jaar dat ze aan Ailey studeerde, stopte ze bijvoorbeeld al haar tijd en energie in training, zegt ze. Daarna besefte ze dat ze meer tijd nodig had met zelfzorg en dingen buiten de dans die haar vreugde brengen. 'Vertrouw het universum dat wat er moet gebeuren, zal gebeuren, in plaats van blindelings vooruit te ploegen als de dingen niet werken', adviseert ze. Tegelijkertijd herinnert ze eraan dat je nooit kunt weten wat je onderweg te wachten staat. Ze bevestigt: 'Zolang ik alles doe wat ik kan, elke dag, zo goed als ik kan, heb ik er geen spijt van.'
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
