Groene ruimte, Queens, NY.
8 februari 2020.
Soms kan kunst naast andere kunst onthullen wat al die kunst werkelijk is, contrast kan benadrukken en onderstrepen. Dat kwam bij me op na het bekijken van de split-bill van Annalee Traylor Dance en Project 44. Hoewel beide werken binnen een postmodern artistiek idioom vielen, liepen de benaderingen en kwaliteiten binnen de twee werken uiteen. Voor mij waren deze contrasten eerder intrigerend en verhelderend dan tegenstrijdig. Het herinnerde me eraan hoeveel geldige wegen er zijn om binnen de danskunst te reizen.
naomi lowde bio
Het programma is geopend met Run Boy Run , een gewaagde en duidelijke uitgebreide metafoor in beweging. Gierre J. Godley, directeur van Project 44, voerde het werk uit en choreografeerde het. Hij droeg een eenvoudig wit overhemd en een donkerdere korte broek, passend in een reserve-esthetiek - weinig licht, een sfeervolle maar reserve-partituur (door Gil Scott Heron). Aan de andere kant van het podium scheen een lamp. Godley rende op zijn plaats, soms langzamer maar al snel weer snel. De songteksten van de partituur spraken over uitdrukkingen als 'hen een vlucht voor hun geld geven', waarmee de plaats van voortbeweging in onze taal werd onderstreept. Ik dacht er ook aan om in het leven te blijven rennen, om onvermoeibaar te moeten streven om te overleven in dit culturele klimaat. De teksten wezen ook op raciale ongelijkheden, en ik werd eraan herinnerd hoe die toestand van constant rennen des te meer het geval is voor mensen van kleur en andere systematisch onderdrukte volkeren.
Een tweede deel bracht meer technische beweging en gebaren, in en boven de vloer. Godley bood een zekere standvastigheid, een bescheiden kwaliteit, zelfs terwijl hij bewoog met technische beheersing en nuance. Om te eindigen schakelde hij de lamp uit en ook de podiumlichten gingen uit. Deze actie was een teken van zelfbeschikking - hoe hij ook moest blijven rennen, enkele fundamentele zaken bleven binnen zijn controle. Deze creatieve keuze voor een einde voelde ook bevredigend compleet, een pakket netjes ingepakt en vastgebonden.
Daarna volgden die van Traylor de glans. Drie vrouwen bewogen enigszins robotachtig, bijna popachtig - maar toch met een soepele overgang, waardoor het niet onaantrekkelijk rigide werd. Gebaar vloeiend vermengd met meer gecodificeerde bewegingen om me geïntrigeerd en tevreden te houden. Ik vroeg me af of dit vrouwen waren die probeerden te breken met wat hen in die popachtige kwaliteit hield - een mysterie dat me binnenhaalde. Twee mannen kwamen binnen en er ontstonden kansen voor inventieve samenwerking.
De beweging van de locomotief bracht de dansers door verschillende geometrische formaties en bewegende beelden door de ruimte - dat starre onbehagen en harmonieuze vloeiendheid versmelten nog steeds. Het beeldde een systeem af van deze mensen samen in co-existentie, als mannen en vrouwen - een microkosmos van de wereld. Een feministische boodschap was hier zeker te onderscheiden, maar het was subtiel en genuanceerd. Die kwaliteiten staan in contrast met de meer openlijke berichtgeving van het vorige stuk, dat ook atmosferische en technische effecten meer gebruikte dan beweging en enscenering om betekenis te spreken. Geen van beide benaderingen was fout of juist, zeker meer of minder effectief - ze waren gewoon anders.
Traylor's de blvd kwam vlak voor de pauze en vertoonde veel van dezelfde kwaliteiten. Het was nogal klassiek in beweging maar toch innovatief en gedurfd in andere esthetische elementen, de ruimte tussen deze elementen groter dan in de glans Zwarte kostuums met strakke snitten brachten een strak modern gevoel. Lage verlichting in eenvoudige grijstinten en gele tinten droegen bij aan die strakke, moderne esthetiek.
Creatieve samenwerking, zoals in dat vorige stuk, trok mijn aandacht en sprak over verbindingen en verdeeldheid tussen de verhuizers. Een penchee had de partner van een danseres die haar uitgestrekte been snel in een kleine cirkel ronddraaide. Toen brachten rijzen en achterover buigen beweging in nieuwe niveaus en kwaliteiten. Deze samenwerking, en het in- en uitgaan van verschillende formaties, bouwde een spanning maar ook een magnetisme op tussen de mensen op het podium - zoals in het leven kan zijn. Dergelijke spanning en magnetisme zijn duidelijk te zien op “de blvd”, openbare ruimtes waarin privéverhalen zich afspelen. Het einde versterkte dit gevoel, als een gedenkwaardig slotbeeld - niettemin een omhelzing met duidelijke opwinding.
lazyron studio's leeftijd
Na de pauze kwam Voordat u spreekt van Flavien Esmieu en uitgevoerd door Godley, Alex Clauss en Peter Cheng. Het programma vertelde hoe het werk 'gedeeltelijk werd ontwikkeld door In Good Company, het Emerging Choreographer Initiative van Project 44'. Verschillende solo's en duetten boden beweging inventief, theatraal en gebaren genoeg om duidelijke karakters te bouwen. Ze droegen unieke kostuums, straatkleding die schijnbaar ten minste gedeeltelijk was gekozen om individualiteit te tonen en te omarmen.
De verlichting was laag, schimmig en mysterieus. De originele score, ATMO van Giulio Donat en Simone Donati, hielp bij het opbouwen van deze schimmige, mysterieuze sfeer - enigszins atonaal, zoekend en gelaagd. Beweging mengde hedendaagse en hiphop-vocabulaires, en bouwde opnieuw allemaal een persoonlijk karakter op. Door middel van afstand, formaties en kwaliteiten, heeft Esmieu deze drie individuele karakters gecompenseerd en geharmoniseerd op een manier die sprak over samenkomen en uit elkaar komen als mensen samen in een ruimte.
Net als bij het openingsstuk, voelde het esthetisch en kinesthetisch anders aan dan de werken van Traylor. Beiden waren sterk en overtuigend op hun eigen manier. Dit alles onderstreepte hoe er veel duidelijke, geldige wegen zijn waarop je kunt reizen in het diepe woud van danskunst - terrein dat nog ontdekt moet worden.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
