Erin McNulty in 'Floodstream'. 10 oktober 2020.
Op Vimeo via het Shawna Shea Film Festival 'Shorts Fest'
Mensen hebben gedanst om degenen te eren die ons hebben verlaten, van voorouders tot geliefden, vanaf het allereerste begin. De Shawna Shea Memorial Foundation herdenkt Shawna Shea door middel van het jaarlijkse Shawna Shea Film Festival 'Shorts Fest'. Shea was gepassioneerd door kunst en film en verliet deze aarde tragisch jong. Haar familie heeft ter ere van haar een stichting opgericht om jonge vrouwen met een groot potentieel in film en kunst te koesteren. Suzannah Dessau en Erin McNulty's Vloedstroom eindigde het virtuele festival van dit jaar en sloot het af met een zorgvuldig gemaakt en meesterlijk uitgevoerd dansfilm Filmen en cinematografie waren van Christopher DiNunzio.
Om de film te beginnen staat een vrouw (McNulty) in een stromende beek, met haar rug naar het publiek. Ze draagt een prachtige lichtblauwe jurk. Er hangt een rust en gemak in de lucht, maar op de een of andere manier - misschien door de partituur en de fysieke aanwezigheid van McNulty - voelt het ook als een kalmte voor een storm (originele score door Josh Knowles en geluidstechniek door Alex Glover). We zien een andere danseres in het donker, in dezelfde kleur blauw, maar met een eenvoudig T-shirt in plaats van een elegant gesneden jurk. Handen komen voor haar gezicht, blokkeren haar zicht en brengen haar het zwijgen op. Beide dansers rollen door hun ruggengraat en vallen op de grond. Hun instellingen zijn ongelooflijk verschillend - de ene een enorme, open en mooie ruimte, de andere donker en verstoken van alles behalve beton en een afvoer. Toch voelen hun beweging en hun aanwezigheid opvallend veel op elkaar, in toon en emotionele kwaliteit. Het doet me denken aan waarneming die onze innerlijke ervaring kleurt, ongeacht de uiterlijke omstandigheden.
McNulty danst - diep uitend, armen openend met gebogen ellebogen en vingers naar de lucht, laag draaiend en hoog kijkend. Haar focus en intentie zijn voelbaar. Er is duidelijk kracht, haar lichaam en ziel stevig in haar overtuiging. In een gedenkwaardig beeld ligt ze aan de rand van de beek, haar rug wordt nat. We sneden naar Dessau, op die plek van donker beton, met de voorkant naar beneden op de grond, net zoals ze was toen we haar verlieten. Zoals ze eerder had gedaan, stapt ze met haar voeten wijd, heupen laag. Ze gaat omhoog, draait en verschuift haar focus. Dessau legt een hand op haar gezicht, geeft een ruk aan haar eigen elleboog en grijpt naar haar eigen borst voordat ze zich weer omdraait en op de grond valt.
Erin McNulty in ‘Floodstream’.
Ze vertoont duidelijke emotionele onrust met deze beweging en haar algehele aanwezigheid, een verlangen om zichzelf te beperken of misschien concurrerende emotionele krachten in haar. Wat het ook is, het is duidelijk onrust. Zelfs als ze valt, staat ze op, steunend op haar ellebogen. Ze staart de ruimte rond en iets in haar aanwezigheid duidt op een verandering van perspectief. Naarmate ze hoger komt, lijkt het erop dat ze een nieuwe kracht heeft gevonden - misschien is het hoop. We zien McNulty weer bij het water staan, nog nat van de rug, zachtjes door haar ruggengraat rollend en met haar gezicht stroomopwaarts gericht. Terug naar Dessau zien we haar laag uitspringen - maar met een nieuw gevonden stabiliteit en gronding in haar eigen twee voeten. Met opvallende controle gaat ze overeind om achterover te buigen terwijl haar achterste voet naar de achterkant van haar hoofd buigt. Ze verlengt dat been naar voren en trapt het met een gebogen voet voor zich uit. Ze is opgestaan en staat niet op het punt om weer te vallen, zo voelt het.
Weer terug naar McNulty, ze golft door haar ruggengraat en gebaart met haar handen alsof ze puur plezier vindt in de vrijheid van haar beweging. Daarna gaan we sneller heen en weer tussen de twee dansers, allebei op hun eigen manier door de ruimte te kerven. Een voortdurend reiken en trekken lijkt een continuïteit, een strijd en een delicaat evenwicht dat voortduurt, over te brengen. De duisternis moet voortdurend worden bestreden, de strijd gaat door. Gebaren zoals McNulty die haar gezicht blokkeerde met haar handen en Dessau die haar borst steunde met haar armen, lijken die strijd en de bijbehorende zelfbescherming aan te duiden. De score, de experimentele mengtechnieken van Knowles met zijn viool, wekt een gevoel van verdriet op. Er is ook op de een of andere manier hoop - een gevoel dat de beweging en aanwezigheid van de dansers ondersteunt. Alles bij elkaar is het een boeiende presentatie, die zowel stof tot nadenken als esthetische verwondering creëert.
Van ‘Floodstream’.
Voordat de credits rollen, zien we McNulty onder water, de camera die haar van onderaf filmt (onderwatercinematografie door Chris Johnson). De camera signaleert vervolgens dat Dessau de gewrichten in haar bovenlichaam isoleert. Een letterlijke vloedstroom en een vloedstroom van gedachten en emoties - de twee vrouwen lijken ze allebei op verschillende manieren te hebben ervaren. Vrijheid van geest en vrijheid in de ruimte lijken ook deel uit te maken van de stof tot nadenken die het werk biedt, eentje die vooral relevant is in een tijdperk van sociale afstandelijkheid. Geschenken voor de geest en geschenken voor de zintuigen, relevant voor de context waarin het wordt gemaakt en gezien - kunst kan het allemaal zijn. Het kan degenen herdenken die we zijn verloren en anderen onder ons een kans bieden om te schitteren die ze anders misschien niet hadden gehad. Kunst en de beleving ervan kunnen op zichzelf een vloedstroom zijn.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
