Akram Khan's 'Extreme Combat: The Dancer and The Fighter'. 13 november 2020.
Beschikbaar om mee te kijken Alles4
Extreme Combat: The Dancer en The Fighter documenteert Akram Khan's uitstapje naar een veld dat dansers zelden wagen - vechten. Natuurlijk kunnen we agressie of dierlijkheid in onze choreografie opnemen, zoals Khan vaak doet. Maar hoe vaak doen we, ondanks de intensiteit en de betwistbare brutaliteit van onze kunstvorm, opzettelijk pijn aan iemand anders dan onszelf?
Akram Khan’s ‘Extreme Combat: The Dancer and The Fighter’.
duivel dansgezelschap
Khan wordt geconfronteerd met zijn verbroederde fascinatie voor en afkeer van de lichamelijkheid van geweld door tijd door te brengen met drie professionele mixed martial artists in de weken voorafgaand aan carrièrebepalende gevechten in de Wembley Arena. Op basis van zijn onderzoek creëert hij een dansstuk om een van de vechters te begeleiden tijdens zijn wandeling naar de ring. Het werd gepresenteerd aan een menigte die enorm verschilde van zijn gebruikelijke beschermheren, het succes van het stuk hing volledig af van Khan's vermogen om zich te verhouden tot het geweld waarvoor de menigte was gekomen. En om dat te doen, moest hij uitzoeken in hoeverre geweld intrinsiek is in de menselijke natuur en in hemzelf.
De eerste van de drie vechters, en degene die Khan zal choreograferen, is Terry 'The Dominator' Brazier, een tegenstander met een reputatie voor rauwe brutaliteit. Op de vraag of hij het gevoel van geweld leuk vindt, antwoordt hij: 'Wij zijn dieren. Het is goed om te weten dat je groter en sterker bent dan de volgende. ' Buiten zijn reputatie in de ring is Brazier een liefhebbende vader van drie kinderen, en hij neemt zijn zoon mee naar de sportschool, net zoals de kinderen van veel dansers opgroeien in de studio.
De tweede is Michael 'Venom' Page, bekend als MVP, en bekend om zijn showmanschap. Mixed martial arts (MMA) als industrie is gebaseerd op entertainment, een concept dat Khan zenuwachtig maakt. Page staat bekend om zijn dansbewegingen in de ring. Als lange en slungelige jager blijft hij constant in beweging, gebruikt dans om zijn tegenstanders af te werpen, steigert om hen heen om de intentie en timing van zijn aanvallen te verhullen, terwijl hij ook het publiek amuseert.
Page leert Khan enkele basisprincipes. Als danser pakt Khan met gemak positionering en voetenwerk op, maar zodra Page hem opdracht geeft hem in zijn gezicht te slaan, deinst Khan terug. In een reflecterend moment na de trainingssessie merkt Khan op dat zelfs als hij zijn lichaam naar voren gooit om toe te slaan, het voelt alsof een onzichtbare kracht zijn stompende arm naar achteren houdt. Een fysieke blokkade tegen geweld lijkt voort te komen uit zijn mentale afkeer ervan. 'Er is nog steeds een barrière voor mij', zegt hij. De derde vechter, en misschien wel het meest behulpzaam voor Khan om geweld als potentieel positief te beschouwen, is Mike 'Seabass' Shipman. Nadat hij filosofie aan de universiteit had gestudeerd voordat hij stopte om een vechter te worden, is de kijk van Shipman misschien het meest herkenbaar vanuit het perspectief van een kunstenaar. Terwijl hij met Khan over een bokszak werkt, spreekt hij over MMA als het leren van 'een vocabulaire van technieken', en breidt hij dat uit 'als je die technieken eenmaal leert, kun je zinnen gaan vormen. Dan is het een beetje bevrijden. Je verliest jezelf in wat je doet. Jij bent dat moment, je krijgt een voorproefje van waar iedereen naar op zoek is, voor altijd. ' Hij maakt duidelijk dat hij het niet probeert
zeg dat er geen sprake is van agressie, maar dat het ook een spirituele kwaliteit heeft. 'Hoe dan ook,' keert hij terug, 'Laten we de tas kapot slaan.'
Shipmans concept van het leren van woordenschat en het vormen van bewegingszinnen is bekend terrein voor een danser. We zouden het gestructureerde improvisatie kunnen noemen. Gecombineerd met Page's affiniteit voor flair, beginnen we te zien waar onze werelden elkaar kruisen. Maar Khan's ongemak met het idee van brutaliteit als entertainment is moeilijk te schudden. Over dat aspect merkt Page op: 'Het is nogal moeilijk voor de ogen voor de gemiddelde persoon. Maar ik heb het verhaal veranderd. Omdat er dingen zijn waar ze tijdens het evenement om kunnen lachen, door iets dat nog steeds brutaal is. ' Page's benadering van vechten vereist dat hij zijn vocabulaire en zijn technieken zo goed kent dat hij de vorm in zijn voordeel kan breken en zijn tegenstander kan overrompelen. Dat soort creativiteit, van Speel , is voor ons nog meer bekend terrein.
Tot nu toe hebben de discipline en het showmanschap van vechten geklikt met Khan, maar die blokkade tegen fysiek geweld blijft bestaan. En hoe kan hij Brazier's walk-out choreograferen zonder dat meest fundamentele concept te begrijpen? Door wat hij had geleerd terug te brengen naar Shipman, biedt de jager een beetje meer inzicht in het concept van spiritualiteit binnen geweld. 'We hebben allemaal een killer instinct', zegt hij. 'Het heeft ons in deze moderne tijd gewoon niet veel zin om ze te oefenen.' Shipman wijst erop dat, ondanks Khan's illustere carrière als choreograaf, er ook geen overlevingsvoordeel is als hij kan bewegen zoals hij doet. Maar dat vervult nog steeds. Onder verwijzing naar Jungs concept van het 'schaduwzelf' (onze onderbewuste drang die niet geschikt is voor de moderne maatschappelijke moraal), vervolgt Shipman: 'Geweld wordt gebruikt als een vies woord, maar het is een deel van wie we zijn en er is een gezonde uitlaatklep voor. . Veel slechte dingen komen voort uit het proberen een natuurlijke impuls te onderdrukken. '
kranen 4
Akram Khan’s ‘Extreme Combat: The Dancer and The Fighter’.
Dit klikt. Tijdens het choreograferen voor Brazier ontdekt Khan dat hij een veteraan is, nadat hij twee tournees in Afghanistan heeft gedaan. Toen hij terugkeerde naar het burgerleven, had Brazier het moeilijk om zich aan te passen, en MMA hielp om, zoals Khan het zegt, 'zijn chaos te beschaven'. Nadat hij aan zoveel geweld was blootgesteld, was het een relatief veilige, gezonde optie om een gecontroleerde uitlaatklep te hebben waarin hij het kon ventileren. Met dat filosofische begrip van geweld en de connectie met Brazier, ontbrak Khan alleen zijn eigen relatie ermee. Omdat hij als kind werd gepest omdat hij een immigrant en een danser was, wist hij nog steeds niet zeker hoe de agressor zou helpen.
Die kwam tijdens het trainen met Shipman. Khan grijpt op de grond en gaat schrijlings op Shipman staan en krijgt te horen dat hij hem moet slaan en blijven slaan, zoals hij eerder met de bokszak had gedaan. Hoewel Khan het met de tas zou kunnen doen, is een mens moeilijker. Maar langzaam, met een paar lichte slagen van Shipman om Khan's defensieve instincten in een stroomversnelling te brengen, begint hij de techniek te doorlopen, waarbij hij de woordenschat gebruikt die hij heeft geleerd om Shipman terug te slaan. Khan zegt dat het geweld verdoofde toen hij daar eenmaal gebruik van maakte. 'Daarna realiseerde ik me dat dat precies is wat ik niet leuk vind.'
Maar hij had contact met hoe hij nu toegang kon krijgen tot dat geweld. En daarmee creëert hij een oorlogsdans die doet denken aan de Mãori Haka voor Brazier's walk-out. Het is een zeldzame context om dansers te zien optreden in een MMA-arena, die de wreedheid die het belichaamt bewoont en weerspiegelt. Als een professionele vechter ervoor kiest om zijn geweld abstract te laten weergeven door middel van dans ... Khan geeft aan de camera toe dat een klein deel van zichzelf voelt alsof het een grote, bevredigende 'fuck you' is voor de pestkoppen uit zijn jeugd.
bliss dansgezelschap
'In een zittende wereld is de vreugde van puur lichamelijk zijn een bevrijding', zegt Khan. “We hebben allemaal agressie in onszelf. Het is hoe we ernaar handelen dat ons onderscheidt. ' Op het podium of in de ring vinden we een manier om onze schaduw zelf los te laten, zodat we niet de pestkoppen op het schoolplein worden.
Extreme Combat: The Dancer en The Fighter is beschikbaar om te bekijken Alle 4
Door Holly LaRoche van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
