Recensies - Usa | April 2024

Temple Buell Theatre, Denver CO
25 november 2012

Jordaanse nan

Door Jane Elliot.

Er was geen sneeuw buiten op de grond, maar er was genoeg wit in het Temple Buell Theatre in het Denver Center op een zondagmiddag na Thanksgiving toen de Denver Center Theatre Company, de professionele theatergroep van de Mile High City, Irving Berlin's presenteerde. Witte kerst.

Gebaseerd op de iconische Paramount Pictures-film met Bing Crosby, Danny Kaye, Rosemary Clooney en Vera-Ellen in de hoofdrol, is de musical een bruisende vakantie-traktatie met klassieke liedjes en pittige dansnummers. Het theatergezelschap zong, tikte, sashayed en rinkelde met zelfvertrouwen en enthousiasme naar een vol huis, wat bij iedereen een gevoel van verwondering uit zijn kindertijd naar boven bracht.

Gevuld met tijdloze nummers als 'Count Your Blessings', 'Blue Skies', 'I've Got My Love to Keep Me Warm' en natuurlijk 'White Christmas', was het onmogelijk om de aanstekelijke vrolijkheid van de twee te ontkennen. een musical van een half uur. Maar deze show ging niet alleen over vrolijke deuntjes, het was ook een pronkstuk voor grote dansnummers.

De choreografie van Patti Colombo, een muziektheater en een choreografische dierenarts op Broadway, hield niets tegen en zette de vaardigheden en het uithoudingsvermogen van zowel het ensemble als de opdrachtgevers op de proef. Het gaf het publiek zeker een grote portie dans om eventuele resterende tryptofaan van het Thanksgiving-diner tegen te gaan. Soms werd de beweging echter te opzichtig en leek het meer op een showstopper-dansconventie-routine dan op een musical uit de jaren vijftig.

Nicolas Dromard, Kate Marilley en ensemble in de productie van ‘White Christmas’ van de Denver Center Theatre Company. Foto door Jennifer M. Koskinen.

Dit was het duidelijkst in een duet tussen de hoofdpersonages ‘Phil Davis’ (Nicolas Dromard) en ‘Judy Haynes’ (Kate Marilley.). Voor het grootste deel blonken de drievoudige bedreigingen uit in hun rollen. Marilley's stem was een terugkeer naar een ander tijdperk en Dromard belichaamde Phil's charisma en playboy capriolen. Een bepaalde scène bracht echter niet hun sterke punten als dansers naar voren. Het nummer riep op tot een meer Fred en Ginger-sfeer. Toch zeilden de twee rond het podium terwijl Marilley haar been hoog in penchee na penchee trapte, gevolgd door lastige liften die meer een plaats hadden in een grande pas de duex van een klassiek ballet in plaats van een musical. Sommige momenten vingen de twee in onhandige overgangen met sikkelvoeten. Om nog maar te zwijgen van de dans, waardoor Marilley ook buiten adem raakte voor de volgende scène. Meer eenvoud zou hier voldoende zijn geweest.

Maar er waren genoeg gedenkwaardige dansmomenten zoals 'Happy Holidays' en 'Blue Skies'. In I Love a Piano toonden Marilley, Dromard en zelfs Dorothy Stanley, die een levendige interpretatie gaven van de grappenmakende, bemoeizuchtige Martha Watson, hun tapdanskunsten. Het gesyncopeerde, heerlijke geluid van gesynchroniseerde hoefers en old-school musicals gaan samen als bijen en honing, waardoor het nummer een natuurlijke opener is voor de tweede helft.

Gedurende de hele duur van de show straalden de leden van oor tot oor terwijl de cast zich vermaakte en verheugde met energieke liedjes en dansnummers, besprenkeld met humor en oude Hollywood-charme. Tom Galantich speelde een gepolijste Bob Wallace, hoewel soms misschien te verfijnd, en Amy Bodnar was een elegante zangeres in de hoofdrol van Betty Haynes. Mike Hartman legde de stoïcijnse aard van generaal Henry Waverly vast, terwijl Melinda Cowan en Brandi Wooten luidruchtig en komisch waren als het slinkse, knallende duo Rita en Rhoda. Randy Moore bracht een overvloed aan komische opluchting toen de slordige schuur-keeper-veranderde-stagehand Ezekiel Foster.

Toen Galantich het publiek uitnodigde om mee te doen aan de laatste vertolking van 'White Christmas', was het moeilijk om niet gebeten of geslagen te worden door de vakantiebug. De slotscène was verblind door rode en witte feestkostuums, iconische kerstmuziek en onverwachts witte donzige sneeuwvlokken die op het publiek neervielen. Publieksleden stonden snel overeind terwijl de hele cast een sijpelende buiging maakte, gevolgd door een toegift die allemaal zwaaide en klapte op het ritme van de muziek. witte kerst was een geweldige, gezinsvriendelijke manier om de feestdagen te beginnen.

Foto bovenaan: de cast in de productie van witte kerst Foto door Jennifer M. Koskinen.