De Giordano Dance Chicago Family 2016-2017. Foto met dank aan Nan Giordano. 
Nan Giordano. Foto met dank aan Giordano.
Er is de klassieker - dat wat nostalgie en een gemakkelijke glimlach brengt. Dan is er de huidige - wat sommigen 'hedendaags' zouden kunnen noemen, wat anderen 'rages' zouden kunnen noemen. Dan zijn er dingen die erin slagen om ze allebei prachtig te laten trouwen, om de klassieker relevant te maken voor de moderne tijd, met behoud van de tijdloze essentie van de klassieker. Nan Giordano's leiderschap van Giordano Dance Chicago, geërfd van haar vader op zijn bevel, zorgt voor dat moeilijke maar belangrijke evenwicht. Dance Informa spreekt met Giordano over de erfenis, de vroegere en huidige identiteit van jazzdans, en de manier waarop haar gezelschap die identiteit op en naast het podium beheert.
Giordano's vader, Gus Giordano, was een 'grondlegger' van de Amerikaanse kunstvorm van jazzdans, samen met namen als Matt Mattox, Luigi en Bob Fosse. Giordano legt uit hoe Giordano Dance Chicago 'niet alleen [die erfenis] voortzet, maar ook naar voren schuift'. Gevraagd naar het belangrijkste deel van haar vaders nalatenschap, zegt Giordano: 'Mijn vader was een pionier. Het gaat erom dit prachtige jazz-idioom voort te zetten ... het is precies wat hij zou willen. '
Ze beschrijft, met liefdevolle energie die haar stem vult, hoe zij en haar team haar vader 'naar ons toe glimlachen' voelen terwijl ze zijn nalatenschap voortzetten in het dagelijkse werk, zoals hoe ze zich hadden toegelegd op de Nan Giordano Certification Program lerarenopleiding syllabi eerder die dag.
‘Shirt Off My Back’ van Giordano Dance Chicago. Foto door Gorman Cook Photography.
Marinda Davis
Wat precies is de essentie van Giordano jazz, dat wat ze op die manieren voortzetten? “De Giordano-techniek straalt uit vanuit het bekken”, legt ze uit. Maar wat nog belangrijker is, het gaat om de vreugde en liefde voor het leven die het uitstraalt. 'Of we nu een Giordano- of een Liz Imperio-stuk maken, het draait allemaal om ziel en plezier', voegt Giordano toe. Ze beschrijft haar overtuiging dat dit soort soulfulness niet zo aanwezig is in de dans van vandaag. Verwijzend naar veel 'hedendaagse' dans, zegt ze: 'Er zit geen ziel in. Begrijp me niet verkeerd, het technische niveau is erg hoog. Maar je ziet er niet hetzelfde leven in. '
Ze geeft ook commentaar op de opvattingen dat 'jazz dood is', dat het op de een of andere manier 'hedendaags' is geworden. '[Dat standpunt] irriteert me', zegt ze.Eigentijds ’betekent gewoon wat nu is! In ons gezelschap is jazz springlevend. ' En voor het gezelschap, net als voor haar vader, is 'jazz niet één ding, het is multidimensionaal', zegt Giordano. Het gezelschap werkt onvermoeibaar om ervoor te zorgen dat de levenskracht van klassieke jazz niet alleen voortleeft, maar ook meegroeit met de wereld waarin het zich bevindt.
GDC's ‘Entropie’. Dansers Maeghan McHale en Joshua Blake Carter. Foto door Gorman Cook.
Giordano en haar team weten dat dit gebeurt door de jeugd op te leiden. 'De jeugd is de toekomst van onze danswereld', zegt ze. 'Als we ze eraan voorstellen, denken ze:‘ Wat is dit? ’, En ze willen meer! ''
In tegenstelling tot de opvatting dat jongeren minder gefocust en minder gemotiveerd worden, beweert Giordano dat ze de discipline en geaardheid van de Giordano-techniek waarderen. Het bereik van de Giordano-techniek vult ook een gat voor jazztechniek in het dansonderwijs, stelt ze. 'Tegenwoordig is er veel ballet te leren - Bournonville, Cecchetti, enzovoort - ook veel hedendaagse, maar niet zo veel jazz', merkt Giordano op. 'En als [jongeren] eraan worden blootgesteld, vinden ze het leuk, ze willen het!'
Het bedrijf brengt deze troeven naar de jeugd door middel van verschillende projecten op middelbare scholen, zoals een waarin bedrijfsleden werken aan middelbare scholieren. 'Er is niets over competitie of medailles, het gaat alleen over het podium, over optreden', beschrijft Giordano. 'Het gaat om het werken met professionals die naar hun niveau komen. Het is heel opwindend dat jonge dansers dol zijn op de techniek, dat ze snakken het. Dat is een deel van de erfenis, die positieve energie. Ik voel me zeer vereerd om daar deel van uit te maken. '
Giordano Dance Chicago's ‘La Belleza De Cuba Dancers Rachael Berube, Meaghan McHale, Katie Rafferty. Foto door Gorman Cook.
En als dansers deel gaan uitmaken van de Giordano-familie, blijven ze, legt ze uit. Ze vertelt als voorbeeld het verhaal van een danseres, een die zowel onder haar als haar vader heeft getraind en nu deel uitmaakt van het artistieke team van het gezelschap. Al deze verschillende creatieve persoonlijkheden die samenkomen met een gemeenschappelijke visie en een gemeenschappelijk doel zijn als 'aders' van de Giordano 'bloedlijn'. Dit is net zoals de grondleggers van de jazzdans hun eigen 'aderen' creëerden in de bloedlijn van de grotere jazzdansvorm, zegt Giordano. Die bloedlijn stroomt door het lichaam van de Amerikaanse geschiedenis en cultuur en draagt levensvreugde en gevoelvolle eenheid met zich mee.
Gus Giordano was een 'visionair', beschrijft zijn dochter, zijn visie vol beweging die die levengevende dingen biedt. Giordano zegt keer op keer dat haar werk niets met haar te maken heeft. 'Het kan me niet schelen of iemand mijn naam kent. Ik wil dat de techniek voortleeft in een ver verleden als ik er niet meer ben. Ik wil dat dat mijn nalatenschap is. '
Als ze zoiets als haar vader lijkt, zal het zo zijn.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
