Sollicitatiegesprekken

Door Leigh Schanfein.

Het in San Francisco gevestigde Dandelion Dancetheater is een dansgezelschap dat iets anders doet. Dandelion, opgericht in 1996 door Eric Kupers en Kimiko Guthrie, neemt experimenteren met danstheater serieus. Veel gezelschappen streven ernaar innovatief, hypermodern, state-of-the-art enz. Te zijn, maar vallen nog steeds binnen de parameters van traditionele dans. Er is een vorm en dus een functie. Dandelion Dancetheater lijkt niet zo te denken. Hun meest recente optreden, Radicale inclusie: gesprekken op het snijvlak van kunst, spirituele praktijk en sociaal activisme , bracht theoretici uit de rijken van kunst, activisme en spiritualiteit samen om interdisciplinaire experimentele kunst te bespreken die put uit verschillende inputs. Paardebloem staat erom bekend dansers te gebruiken die ongetraind, anders-vaardig, oud, jong, groot, klein en uit elke cultuur en achtergrond zijn, naast formeel geschoolde dansers.

Ik kreeg de kans om het bedrijf te ervaren (en ik bedoel ‘ervaring’ en niet alleen kijken) tijdens hun residentie in New York in het Baryshnikov Arts Center. Ik werd getroffen Zuig niet , een serie vignetten die een grote verscheidenheid aan bewegingen besloeg, waarbij de dansers soms vakkundig rolstoelen, krukken, stem, viool, poppenkoppen en zelfs een hoop tennisballen hanteerden. Het stuk mondde uit in een stemronde waarbij het publiek een winnaar en een verliezer van de voorstelling koos. De resultaten zijn voor en met iedereen bekend gemaakt en besproken. Ik vroeg Eric en Kimiko, evenals de klassiek geschoolde danseres Julia Hollas, om hun inzicht te geven in hoe Dandelion Dancetheater onze kijk op dans verandert.

Toen ik keek / stemde Zuig niet , Ik werd overweldigd omdat ik nog nooit zoiets had gezien.

Eric
Dat is mijn hoop, dat ons werk zal werken als een apparaat om wakker te worden en mensen uit hun dagelijkse bewustzijn zal stoten. Of ze het werk nu leuk vinden of niet, we hopen dat ze in ieder geval aandacht besteden aan wat zich op dit moment ontvouwt.

Als je elementen opneemt die ontbreken in onze traditionele constructie van concertdans, hoop je dan dat het publiek je keuzes in twijfel trekt?

Eric
Vragen stellen is prima, maar ik vind het belangrijker dat het publiek een soort nieuwe aandacht aan het werk besteedt en wat ze zien niet in categorieën opslaat op basis van wat ze eerder hebben gezien.

reis eiland

Foto door Faye Chao

Chemisch
Ik hoop dat alle gebruikte elementen - of het nu traditionele dans, zang, woorden, niet-getrainde dansers dansen, enz. - niet als op zichzelf staande, maar eerder als integrale aspecten van de specifieke wereld van het stuk worden ervaren. Dat is mijn hoop voor in ieder geval het daadwerkelijke kijken, dat idealiter vollediger wordt gevoeld, als een golf die over je heen spoelt. Later op de avond of de volgende dag vind ik het geweldig om het werk in twijfel te trekken en waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt, want dat brengt je altijd dichter bij de kern van een stuk. Als die vragen bevatten 'waarom zijn niet-traditionele aspecten inbegrepen?', Zou ik hopen dat die persoon uiteindelijk zou beseffen dat ze waren opgenomen om een bepaald punt niet los te maken van het hart van het stuk, maar omdat ze nodig waren om het algehele effect. Daarom hou ik er niet van dat ons bedrijf meestal valt onder de categorie ‘dans’. Ik denk dat ‘uitvoerende kunst’ beter past.

Hoop je dat op een gegeven moment een show met diverse dansers niet aan de orde zal zijn, maar dat deze elementen net zo goed geaccepteerd worden als de koekjessnijder ballerina?

Eric
Eigenlijk hoop ik dat het soort diversiteit dat we nastreven nog meer zal worden geaccepteerd dan het ideaal van de ballerina met koekjesvorm. Het is niet dat ik iets heb tegen lange, dunne, ballerina-achtige lichamen. Het is eerder dat ik wil dat ze worden gewaardeerd als onderdeel van de wonderbaarlijke diversiteit van menselijke vormen. Er is plaats voor iedereen.

Chemisch
Ja, ik wil. Een van de grootmoeders van de moderne dans (misschien Duncan?) Zei zoiets als 'dans loopt altijd zo'n vijftig jaar achter op de andere kunsten in verfijning omdat het te maken heeft met het lichaam en het lichaam is de plaats van dergelijke bagage en onderdrukking'. Je zou een beeldend kunstenaar nooit vertellen dat haar lijnen gewoon te dik waren. We zien dans eerder als 'mooi' dan als expressief en vragend.

Julia
Ik denk dat we hetzelfde doel nastreven: door middel van uitvoering, om onze diepe innerlijke aard te verkennen en die waarheden met het publiek te delen. Het uitdagende is dat we totaal verschillende methoden hebben om daar te komen. We zijn niet alleen divers in het feit dat de ene persoon gitaar speelt en als student enkele danslessen heeft gehad, iemand anders viool speelt, yoga doet en nog nooit een formele danstraining heeft gehad, de ene persoon heeft uitgebreide moderne danstraining gevolgd en de ander heeft voornamelijk ballet gedaan - we zijn divers in die zin dat we allemaal ongelooflijk verschillende benaderingen hebben van wat het betekent om een artistieke praktijk te hebben. Breng dat in een kamer, en je hebt twee dingen: absolute chaos en een zeer rijke gemeenschap met oneindige mogelijkheden voor expressie.

Als we op het punt komen dat ongelooflijk verschillende artiesten die samen het podium bezetten geen verrassing is, denk je dan dat er nog steeds een plaats voor zal zijn?

Eric
Ja absoluut. Ik zie onze toewijding aan diversiteit niet alleen als een reactie op de onderdrukkende en beperkende trends die ik in de danswereld zie, maar in plaats daarvan is het een visie van hoe ik hoop dat de dingen in de toekomst zullen zijn. Het mooie van diversiteit is dat het oneindig interessant is. Er is altijd iets nieuws zolang er een andere persoon in het universum is.

Bespreek je met je dansers hoe het voelt om deel uit te maken van een niet-traditioneel gezelschap dat bestaat uit individuen die uiterlijk van elkaar verschillen?

cassandra trenary

Eric
We bespreken veel over deze en andere kwesties, en ook veel emotionele verwerking. In elk project dat ik leid, wordt er zoveel opgewekt en ik zie het bespreken van wat er voor iedereen is ontstaan als een essentieel onderdeel van het repetitieproces. Sommige ensembleleden vinden dat leuk, maar sommigen vinden het ongemakkelijk en gaan liever gewoon terug naar beweging en / of muziek.

Julia
Als iemand die eigenlijk liever gewoon danst dan processeert, moet ik zeggen dat ik constant uitgedaagd word om deel uit te maken van Dandelion. Tegelijkertijd vrees ik onze 'emotionele verwerking' en vind het ongelooflijk nuttig.

Was 'inclusie' iets dat u in gedachten had sinds de oprichting van het bedrijf, of zijn deze ideeën over het ontrafelen van de norm en het blootleggen van sociale kwesties in de loop van de tijd naar voren gekomen?

Chemisch
Ik denk dat we dans altijd hebben gezien als een hulpmiddel om sociale kwesties te onderzoeken, een middel en niet een doel. Dus op die manier zijn we altijd toegewijd geweest om ideeën uit te drukken met behulp van alle materialen en media (maten, vormen, kleuren, texturen, enz.) Die beschikbaar zijn en die het beste bij het werk passen. Voor mij gaat het meer om het niet uitsluiten van wat nodig is voor dat specifieke kunstwerk dan om het alleen op te nemen om het erbij te betrekken.

Waar zie je de Amerikaanse dansscene het komende decennium naartoe gaan?

Eric
Ik hoop dat we in de toekomst meer bedrijven zoals Dandelion zullen zien. Een groot gevaar dat ik zie in de dance-scene is dat artiesten en bedrijven zo hard streven naar financiële stabiliteit en acceptatie onder de bevolking dat het werk afgezwakt wordt met commerciële waarden. Deze waarden (die onophoudelijk worden gevoed door tv en andere populaire media) zijn exclusief, zelfhaatend, lichaamloos, overdreven gericht op externe criteria, bekrompen en saai.

julie stewart binks instagram

Het enige dat ik zie als een positief effect van de economische neergang, is dat financieel succes nog moeilijker te behalen is voor dansartiesten, waardoor sommigen terugkeren naar wat ik zie als de wortels van de moderne dans: rebellie, innovatie, waarheid -vertelling, complexiteit, mysterie en een prioriteit die aan het creatieproces wordt gegeven. Het beste van moderne dans bevond zich altijd aan de randen die het onbekende binnendringen. Het betekent dat het formulier nooit echt commercieel succes heeft, en ik denk niet dat het zou moeten. Deze vorm bestaat om de weg te wijzen door moeilijke tijden, om ons te helpen op nieuwe manieren over dingen na te denken, en om ons eraan te herinneren terug te keren naar ons lichaam, het huidige moment en het ultieme 'onbekende vermogen' van het universum.

Julia, je bent opgegroeid met een klassiek ballet en een moderne achtergrond, je hebt zelfs een balletopleiding gevolgd aan de Universiteit van Utah. Je hebt heel klassieke wortels! Wat trok je naar Dandelion?

Julia
Ik voelde me waarschijnlijk aangetrokken tot klassiek ballet en moderne dans omdat ik iets nodig had dat me, door rigoureuze studie, in staat zou stellen mezelf te ontsluiten en te observeren. Ik hou van de herhaling van ballet, ik hou van de puurheid, ik hou van hoe precies het is, en lange tijd wilde ik alleen maar lid worden van een balletgezelschap. Toen ik op een zomer thuis was van de universiteit, ging ik naar een toerende toneelgroep. Deze voorstelling combineerde mooi, vloeiend, beweging, opvallende video en theatrale elementen die in mijn hart raakten. Het was de eerste 'danstheater'-uitvoering die ik ooit had gezien, en het begin van het einde van mijn zoektocht naar ballet als een doel op zichzelf. Ik denk dat het na een paar maanden werken met Dandelion en Eric was dat ik ontdekte dat hij in de danstheatervoorstelling was geweest die ik zag!

Jaren later zie ik ballet nu als een buitengewoon waardevol hulpmiddel waarmee ik zowel mijn lichaam kan openen voor een breed scala aan expressie, als een manier om mezelf uit te dagen en zo intern meer over mezelf te leren.

Bezoek voor meer informatie over Dandelion Dancetheater dandeliondancetheater.org

Foto bovenaan: Dandelion Dancetheater van Luiza Silva