Door Laura Di Orio van Dance Informa
Mensen die dans fotograferen hebben een scherp oog voor schoonheid, beweging, belichting en timing. Ze moeten vaak een precisie ontwikkelen om dynamische vormen, een indrukwekkende lift of een zwevende bocht vast te leggen. Het lijkt dus logisch dat enkele van de beste dansfotografen ooit zelf dansers waren. Ze hebben een duidelijk begrip van beweging bij het maken van foto's van toneelwerk en ze weten wat ze van dansers moeten vragen als ze ze in een studio fotograferen. De weg van danser naar dansfotograaf lijkt een natuurlijk pad. Sommigen schakelen na hun danscarrière over naar de carrière achter de lens. Anderen vullen hun levensstijl aan met fotografie terwijl ze toch doorgaan met dansen. Hier kijkt Dance Informa naar de verhalen van drie dansers die fotografen zijn geworden.
Rachel Neville: Picture-Maker
www.rachelneville.com
Dansfotograaf Rachel Neville was een klassiek geschoolde jongere die, zoals veel studenten van haar leeftijd, over de foto's in verschillende dansbladen zou gutsen. Maar naast het bewonderen van de mooie lijnen van degene die op de omslag stond, werd Neville ook bewust van de naam van de fotograaf. Ze bleef echter dans studeren en verhuisde op 18-jarige leeftijd naar Frankrijk om te trainen voordat ze professioneel ging dansen in Duitsland. Een knieblessure bracht haar terug naar haar geboorteland Canada, en dit verlof van de dans dwong haar om weer naar school te gaan. Op dat moment kreeg ze haar eerste les fotografie.
'Ik moest de middelbare school afmaken en ging naar een alternatief programma dat zelfstudie mogelijk maakte', legt Neville uit. 'De kunstopleiding van graad 13 die ik volgde, was fotografie, en dat was het dan.'
Fotograaf Rachel Neville houdt van ‘foto's maken’. Foto door Rachel Neville Photography.
sofloantonio netto waarde
Van daaruit ging ze studeren aan het Humber College in Toronto, waar ze in 2000 afstudeerde als de beste van haar klas. Op de universiteit raakte ze eigenlijk steeds meer geïnteresseerd in voedselfotografie en hield ze ervan om dingen te verplaatsen en te verlichten op een manier die haar ogen beviel. Ze begon met dansen, maar had nooit gedroomd dat dat haar toekomst zou zijn. Omdat ze in Canada niet veel danswerk tot haar beschikking had, ging Neville in de fotografie van bruilofts- en commercieel werk en deed wat danswerk op haar pad kwam.
Toen ze in 2006 naar New York City verhuisde, besloot ze echter verder te gaan met dansfotografie. Een frisse start in een nieuwe carrière en op een nieuwe plek zou een uitdaging blijken te zijn, maar ze pakte het aan zoals ze zegt dat een getrainde danseres dat zou doen: met passie en aanval.
'Ik had vanaf het begin een voordeel en een nadeel', zegt Neville over haar verhuizing naar NYC. 'Ik had al behoorlijk goede technische vaardigheden en veel werk, maar als totale buitenstaander had ik geen netwerk van vrienden of relaties om van op te bouwen. Het opbouwen van een netwerk was en blijft dus het moeilijkste voor mij. '
Maar al snel begon Neville's dansfotografiecarrière een vlucht te nemen. Vandaag kan ze zeggen dat haar werk is gepubliceerd in De New Yorker Dansblad en Pointe Magazine , en ze heeft geschoten voor Grishko, Dance Theatre of Harlem, Ajukun Ballet Theatre, Jansuphere, Dance Iquail, Ellison Ballet en meer.
va kunst festival
Ze beweert dat haar specialiteit ligt in het maken van individuele hoofd- en lichaamsfoto's van dansers, en in fotograferen voor marketingmateriaal van het bedrijf. 'Mijn ware liefde is om foto's te maken in plaats van momenten vast te leggen', zegt ze.
Fotograaf Matthew Murphy aan het werk. Foto met dank aan Matthew Murphy.
Neville is trots op de vaardigheden die ze heeft opgedaan tijdens haar dansachtergrond die haar een kans kunnen geven om dansfotograaf te zijn. Ze begrijpt zaken als timing en wat een goede lijn of vorm maakt, en ze begrijpt welk type verlichting het meest flatterend is voor dansers. Ze weet ook hoe ze uitlijning en beweging in 3D moet nemen en deze naar 2D moet verschuiven.
'Maar waarschijnlijk het belangrijkste in mijn achtergrond is mijn lesgeven', voegt Neville toe. “Ik weet dat de meeste van mijn klanten zich volledig op hun gemak en op hun best voelen, omdat ik ze kan coachen om er op hun best uit te zien. Zoals de meeste dansers waarmee ik werk, ben ik een beetje perfectionistisch. '
Neville geeft toe dat het moeilijkste deel van haar overgang van danseres naar fotograaf het zakelijke aspect was en dat ze er soms moeite mee heeft om contacten te leggen en het bedrijf als een bedrijf te runnen. Dus voor dansers die mogelijk geïnteresseerd zijn in dansfotografie, stelt ze voor om zakelijke lessen te volgen of een bedrijfscoach in te huren.
Voor Neville gaat dansfotograaf zijn om het hele pakket te zien: lijnen, vormen, muziek, energie en emotie. 'Het is in deze volgende generatie dansers die, naar ik hoop, afstand nemen van de slaaf van de acrobatiek en meer stappen zetten naar de glorie van dans in het vertellen van verhalen, prestatiekwaliteit en energie in stilte, of wat het ook is voor een individu, dat dat zal steeds meer gewaardeerd worden in dansbeelden ”, zegt ze. 'Ik zal er hoe dan ook met mijn klanten op blijven aandringen.'
Matthew Murphy: van ABT tot De New York Times
www.murphymade.com
Freelance dans- en theaterfotograaf Matthew Murphy was een enthousiaste balletdanser. Hij komt uit een dansfamilie, begon met trainen op 10-jarige leeftijd en verhuisde van Montana om te studeren aan de North Carolina School of the Arts toen hij 13 was. Uiteindelijk kreeg hij een contract bij American Ballet Theatre (ABT) Studio Company op 17-jarige leeftijd, verhuisde naar New York City en danste vijf jaar lang bij het hoofdgezelschap van ABT.
Keigwin + Company danseres in een fotoshoot door voormalig danseres en fotograaf Matthew Murphy. Foto door Murphy Made Photography.
Een paar maanden nadat hij 21 was geworden, kreeg Murphy echter het Chronische Epstein Barr-virus en kon hij twee jaar niet dansen. Om zijn creatieve ziel te kalmeren, spaarde hij voor een Canon 30D-camera en begon hij foto's te maken in zijn buurt en kwam hij langs bij repetities om de dansers van het gezelschap te fotograferen.
Murphy heeft geen professionele fotografieopleiding gevolgd, maar hij zegt dat de constante oefening en de mensen om hem heen een geweldige training hebben geboden. 'Rosalie O'Connor en Erin Baiano waren allebei dansers van ABT die de overstap naar fotografie hadden gemaakt', zegt hij. 'Ze moedigden me allebei aan om met vallen en opstaan te blijven leren.'
doris burke wiki
Zijn uitgebreide dansachtergrond opende de deuren voor vele fotografiemogelijkheden. 'Vreemd genoeg was een van mijn eerste baantjes als fotograaf erg spraakmakend', zegt Murphy. 'Ik zat op een avond in het publiek in het New York City Center met mijn dansvriend David Hallberg toen de fotograaf in de rij achter ons hem herkende. Ze stelde zich voor als Andrea Mohin uit De New York Times , en dit stemmetje in mijn hoofd stemde erin en vertelde me dat dit een moment was dat ik mezelf daarbuiten moest zetten. Ik zei dat ik een nieuwe dansfotograaf was, en ze stelde voor dat ik haar mijn portfolio zou sturen. De dag erna verzamelde ik mijn sterkste beelden en stuurde ze haar kant op. Ze was zo gul en bracht me in contact met een redacteur bij De tijden , die me binnenhaalde voor een interview en me inhuurde als freelancer bij de sectie Kunst. Ik kon mijn geluk niet op. '
Bovendien is Murphy sindsdien de productiefotograaf voor de Broadway-shows Kinky laarzen Na middernacht en Rotsachtig , en zijn werk is ook verschenen op Broadway.com, Dansleraar en Dansblad , onder andere.
Murphy gelooft dat het komen van een dansachtergrond zo zijn voordelen heeft. Hij kent de juiste techniek, begrijpt en volgt choreografische patronen en ziet hoe ze zullen spelen met muzikaliteit. Bovendien 'is de perfectionistische mentaliteit een hulpmiddel dat je leert als danser en dat je goed van pas zal komen in elke carrière die je volgt', zegt hij.
Ook een kwaliteit bij dansers en een die hem goed van pas komt in de fotografie is het constante verlangen om te leren en te groeien. 'Ik denk dat het buitengewoon belangrijk is om honger te houden', zegt Murphy. 'Ik breng de meeste van mijn‘ vrije dagen ’door met het kijken naar het werk van andere fotografen en om geïnspireerd te raken.”
Tot slot zegt Murphy: “Ik krijg nog steeds een enorme kick van het filmen van live-optredens. Het is ongelooflijk moeilijk, maar intens lonend. Ik voel me altijd zo verwend om artiesten aan de top van hun vakgebied vast te leggen. '
Fotograaf Jaqlin Medlock in samenwerking met dansers Bryn Cohn, Emily Daly, Rachel Abrahams en Mondo Morales tijdens een fotoshoot van Bryn Cohn en Artists. Foto met dank aan Jaqlin Medlock.
Jaqlin Medlock: Dance and Photography Double Studies
jaqlinmedlock.com
Zolang Jaqlin Medlock zich kan herinneren, heeft ze een dubbele interesse in dans en fotografie. Ze had altijd een camera bij zich en fotografeerde altijd dansers tijdens de repetities, en jarenlang heeft ze een sterke danscarrière behouden. Medlock studeerde in 2007 af met een BFA in dans en fotografie aan Marymount Manhattan College. Ze danste met choreografen Bradley Shelver en Bennyroyce Royon, bracht twee jaar door bij het Steps Repertory Ensemble, danste bij DeMa Dance Company, dre.dance en momenteel bij Stephen Petronio Company.
Na uitgebreide fotografiestudies op zowel de middelbare school als de universiteit, had Medlock jeuk om digitale fotografie te leren. Ze nam contact op met haar favoriete dansfotografen en liep stage bij de bekende dansfotograaf Eduardo Patino.
Toen haar verlangen naar een carrière in studiofotografie groeide, kocht Medlock verlichtingsapparatuur en huurde ze studioruimte. Ze danste destijds voor het Steps Repertory Ensemble, dus benaderde ze hen over het maken van danserfoto's. De dansers gingen naar de gehuurde ruimte van Medlock, waar ze tonnen headshots en dansfoto's maakte, en Steps begon ze te gebruiken om reclame te maken voor de school. Medlock blijft het Ensemble elk jaar fotograferen.
'Afgezien van een paar ansichtkaarten, heb ik niet echt geadverteerd', legt Medlock uit. 'Ik haal het meeste uit mijn zaken door vriendelijke aanbevelingen en mensen die de albums van hun vrienden op Facebook leuk vinden.'
Kile Hotchkiss en John Eirich van Take Dance in een optreden in Peridance Capezio Center / APAP 2014. Foto door Jaqlin Medlock.
Sindsdien heeft Medlock haar cv gevuld: covers voor Dancer Magazine , advertenties voor een Sansha-kledinglijn, studio-opnames voor Marymount Manhattan College en foto's voor bedrijven als Thang Dao Dance Company en CelloPointe, en dansonderwerpen zoals ABT's James Whiteside en tapsensatie Jared Grimes. Ze fotografeert ook live-optredens in Peridance Capezio Centre en elk jaar op het Young Choreographers Festival.
Medlock zegt dat haar eigen danservaring haar kennis als dansfotograaf zeker heeft aangewakkerd, en vice versa. 'Ik ken de algemene zorgen die dansers hebben: langere benen willen hebben, betere voeten, er dunner uitzien, er langer uitzien', voegt ze eraan toe. “Mijn fotografiecarrière helpt op dezelfde manier ook mijn danscarrière. Ik ben me er altijd van bewust vanuit welke hoeken het publiek me ziet, hoe ik me kan aanpassen om meer vleiend te zijn voor mijn eigen lichaam en, belangrijker nog, ik ben me altijd bewust van waar mijn licht is als ik op het podium sta. '
juilliard dans
Medlock begrijpt ook dat danser zijn soms financieel moeilijk kan zijn en probeert op die manier meegaand te zijn. 'Het moeilijkste voor mij is om de kosten van mijn fotoshoots laag genoeg te houden waar ze betaalbaar kunnen zijn', zegt ze. 'Ik weet uit de eerste hand wat de gemiddelde danser maakt, en ik weet hoe belangrijk foto's zijn voor de carrière van een danser. Vaak moeten dansers veel meer uitgeven dan wat ze verdienen om de foto's te krijgen die ze nodig hebben. Ik houd dit in gedachten en doe mijn best om verschillende manieren te vinden om dit probleem op te lossen. '
Foto (boven): Rachel Neville werkt met een jonge danseres aan een shoot. Foto met dank aan Rachel Neville.
aanbevolen voor jou
