Centrum van New York, New York, NY.
Paloma Herrera Getrouwd
Vrijdag 8 april 2016.
Dance Theatre of Harlem (DTH) vulde vrijdagavond het majestueuze theater van New York City Centre, halverwege de run van het gezelschap, en ik kan me voorstellen dat het huis tijdens alle uitvoeringen vol zat. DTH heeft zeker fans, van wie velen zich waarschijnlijk gehecht voelen aan de geschiedenis en erfenis achter het bedrijf. En dit jaar heeft DTH laten zien dat het zijn verleden eer aandoet, maar zeker met één been in de toekomst staat. Op het programma van vanavond stond werk van drie vrouwelijke choreografen, zeker een verademing.
Danstheater van artiesten van het Harlem-gezelschap in ‘Divertimento’ van Elena Kunikova. Foto door Rachel Neville.
En omdat DTH meer is dan alleen een optredensgezelschap, liet het zien dat het ook een groter doel heeft: het publiek van alle leeftijden betrekken en de gemeenschap in het algemeen beter van dienst zijn. Voorafgaand aan het gordijn van vanavond verwelkomden de grote Virginia Johnson, artistiek directeur van DTH, en Paul King, uitvoerend directeur van het Office of Arts and Special Projects bij het Department of Education van New York City, 200 liaisons voor kunsteducatie in het publiek en spraken over de de toewijding van het bedrijf om ervoor te zorgen dat kinderen in NYC live kunnen dansen.
Aan het einde van de toespraak leren we Johnsons laatste woorden tegen haar gezelschap voordat ze zouden optreden: 'Sparkle like diamonds', wat een heel gepaste introductie was op het eerste werk van de avond, en het meest klassieke, Elena Kunikova's Pret
In Pret , drie koppels sieren het podium, gekleed in witte verfraaide tutu's (ook ontworpen door Kunikova) voor de vrouwen en romantische tuniektops voor de mannen. Een paar zachte, witte gordijnen hangen als achtergrond.
Elke danser wordt belicht in een reeks solo's en korte pas de deux. Alison Stroming demonstreerde haar precieze, muzikale voetenwerk en zuivere overstapdraaien. Ingrid Silva schitterde met haar zuivere techniek Silken Kelly toonde een volwassen zelfvertrouwen en de drie mannen van het werk - Dylan Santos, Jorge Andres Villarini en Anthony Savoy - bleken sterke partners en artiesten te zijn. . Het ballet is een eerbetoon aan balletten met meerdere verdiepingen - Giselle en 'The Four Little Swans' uit Zwanenmeer Bijvoorbeeld - op een bijna geestige manier, en Kunikova gebruikte de muziek, Mikhail Glinka's Briljant plezier , nou ja, met een enorme en specifieke muzikaliteit.
drakenhuis dansers
Een reeks creatieve bovengrondse liften verzamelde ‘Mmm’ en ‘Ooh’ van het publiek - als een ‘bluebird’ lift die de vleugel uitkomt, en een passage van opeenvolgende samengebalde saut de chats die in een achterwaarts gedragen ‘vis’ terechtkomen. optillen.
Kunikova is een dappere choreograaf, die de dansers vraagt om unisono fouetté-wendingen, synchroon samenwerken en technisch uitdagende bewegingen uit te voeren. En er zijn technische dansers voor nodig om het goed voor elkaar te krijgen. DTH bewees deze klassieke vaardigheid te hebben, maar er waren tijden dat misschien minder geforceerde gezichtsuitdrukkingen het kunstenaarschap van de dansers nog meer hadden kunnen versterken, om bij hun techniek te passen.
Nayara Lopes, Chyrstyn Fentroy en Stephanie Rae Williams in Dianne McIntyre’s ‘Change’. Foto door Jeff Cravotta.
Helen Pickett's Wanneer liefde , prachtig gedanst door de gepolijste Chyrstyn Fentroy en de expressieve Villarini, vormde een contrast met de fantastische balletwereld die het publiek net had meegemaakt. Het werk begint met een nummer van koor, herhaaldelijk tellen van de nummers één tot en met acht, vermengd met stemmen. Dit was het eerste van drie stukken met gesproken woord voor dit programma, en hoewel we ons dat nog niet realiseerden, begon dit soort muziek aan het einde van de avond te veel gebruikt te worden.
Niettemin, Wanneer liefde is een prachtige, intieme pas de deux. Het echtpaar, gekleed in prachtige rode kostuums van Charles Heightchew, lijkt jong en gelukkig verliefd, zich niet bewust van de chaotische wereld om hen heen. Ze kijken elkaar vol ontzag aan terwijl de ander danst en omhelzen met een gevoel van troost en opluchting dat ze elkaar hebben gevonden.
Fentroy is een lyrische danseres met verbluffende lijnen en een relaxte port de bras. Haar dansen stelt ons als gemak. Nauwkeurig op elkaar afgestemd, voert de lange Villarini zwevende bochten en doordachte partnervaardigheden uit. We worden meegenomen in hun wereld van liefde, in 'een verhaal dat oud is maar zo nieuw dat het het verhaal van de liefde is', zoals de teksten van de muziek ons eraan herinneren. Met Wanneer liefde Pickett toont een intelligente structuur en intentie als choreograaf, en de beweging laat de dansers passie en vrijheid uitstralen.
Monica Crowley Biografie
Het stuk voor drie vrouwen, Verandering , gechoreografeerd door Dianne McIntyre, met originele muziek gecomponeerd door Eli Fountain, toont de kracht van het vrouwelijke en is 'geïnspireerd door vrouwen - zwart, bruin en beige', zoals McIntyre opmerkt. De dansers hebben een krijgersgevoel, van bewegen met een doel. Ze consumeren het hele podium met hun beweging, hun haar groot en vrij. Ze rennen op hun plaats en prikken de vloer met hun bourrées in extra grote tweede posities en spitzen.
Hoewel sommige passen er een beetje vreemd uitzagen in pointe-schoenen - zoals een staande balans met het zijbeen van de dansers in een parallelle tilt - Verandering is zeer geschikt voor artiesten van het DTH-gezelschap, die in staat zijn om stukken en pointe met techniek uit te voeren terwijl ze toch zo geaard mogelijk lijken. Misschien een tikkeltje te lang Verandering benadrukte de kracht van zijn dansers die avond, Stephanie Rae Williams, de langbenige Lindsey Croop en Silva.
ed Skrein vrouw
We hadden geen dynamischere afsluiting van de avond kunnen vragen dan die van Nacho Duato Samen komen , het grootste groepsstuk op het programma en zeker een publiekslieveling. Het stuk is geïnspireerd door de muziek van componist Frederic Rzewski, wiens partituur de herhaling gebruikt van de zin: 'Ik ben in uitstekende fysieke en emotionele gezondheid', ontleend aan een brief geschreven door politiek activist Sam Melville terwijl hij in de gevangenis zat.
Danstheater van artiesten van het Harlem-gezelschap in ‘Coming Together’ van Nacho Duato. Foto door Rachel Neville.
We zien danseres Da'von Doane voor het eerst, met zijn rug naar ons toe, wijsvinger omhoog. Gedurende Samen komen Doane voert een reeks solo's uit, waarvan sommige ook in een effectief gebruik van herhaling, en ik wou dat we de rest van de avond meer van hem hadden gezien. Hij is een uitzonderlijke performer, een mooie, full-body beweger met zuivere techniek.
Het werk is fysiek, spannend. Op een gegeven moment verrast een glanzend, gouden gordijn ons door midden op het podium te vallen, en drie vrouwen in baljurken en op blote voeten komen binnen. Ze werken samen en rollen soepel op de grond. Een andere groep verbindt armen en dansen op een jazzy, Fosse-achtige manier. De mannen dragen helemaal zwart, met een rode hoofdletter op hun borst, die we proberen te ontcijferen om de woord (en) te spellen. Aan het einde, nadat de achtergrond omhoog trekt om de kale backstage-muur bloot te leggen, vormen de dansers een rechte lijn en worden de woorden 'I THINK' onthuld - dezelfde twee woorden die de volledige brief van Melville beginnen, die in het programma wordt afgedrukt.
Samen komen laat DTH echt zien voor wat het is en waartoe het in staat is - een sterk, veelzijdig bedrijf dat een boodschap, minder trucs, goed afgeronde techniek en krachtig theater biedt.
Door Laura Di Orio van Dans informeert.
Foto (boven): Chyrstyn Fentroy en Jorge Villarini in ‘Coming Together’ van Nacho Duato. Foto door Rachel Neville.
