Callie Chapman's 'SCALE'. Foto door Mickey West. Studio in 550, Cambridge, Massachusetts.
27 oktober 2017.
'Ballet is vrouw,' zei George Balanchine. Maar zoals hij dit verkondigde, stonden mannen aan het roer van de concertdans - als choreografen, artistiek leiders en dergelijke -. Anno 2017 weerklinken al lang bestaande vragen over vrouwen die zulke invloedrijke posities in de danswereld bekleden nog steeds. Waarom zijn er niet meer vrouwelijke artistiek leiders? Wat kunnen we doen om vrouwen in het veld op te voeden? Het is een microkosmos van de hele wereld - we hebben duidelijke vooruitgang geboekt op het gebied van gendergelijkheid, maar we hebben nog een lange weg te gaan.
Callie Chapman's ‘SCALE’. Foto door Mickey West.
karen Gravano netto waarde
Callie Chapman's SCHAAL benadrukte deze waarheid, vooral gericht op het laatste deel. Deze focus was niet zo agressief openlijk dat het tegelijkertijd de enige beschikbare interpretatie en aanbieding van het werk was, het was innovatief, meeslepend en visueel verbluffend. Een balans tussen het zuivere geometrische en het wazig diffuse begon bij het allereerste begin, met projecties van (wat leek op) naakte menselijke vormen die de buitenmuur 'schalen'. Was dit onderdeel van de titel van het werk? Andere geprojecteerde naakte mensen leken in warme omhelzing te zijn.
Toeschouwers kropen ineen voor warmte in de kille nacht op het dak van 550 Massachusetts Avenue, boven Chapman's Studio op 550 De omringende muren dienden als cycs (of heldere achtergronden) voor projecties tijdens het hele werk. Golven van blauwe en groene tinten volgden. Samen met de naakten brachten deze kleuren een gevoel van het natuurlijke, het organische. Kleuren veranderden in rood, grijs en zwart, en industriële beelden vervingen de naakten. Niet zozeer biologisch en natuurlijk meer. 'WERK HARDER!' verscheen op een gegeven moment, een mantra van het moderne leven die we tot vervelens toe horen, althans onbewust. Sommigen zullen misschien beweren dat moderne vrouwen het meer horen of moeten horen dan mannen.
Er gingen lichten op achter twee vrouwen in rode jurken, die elk voor haar eigen raam dansten. Hakken knalden terwijl de armen omhoog reikten. Toen bengelde een arm, hangend aan het schoudergewricht zonder spierbeperking. De twee vrouwen dansten dit in canon. Op andere momenten zaten ze ineengedoken tegen een raamzijde. Er was een ondertoon van gevangenschap, een modern beeld van Raponsje zonder het lange haar. Toch was er geen prins om haar te redden. Uiteindelijk gooide een danser een touw naar beneden. Toch liepen beide dansers weg van hun raam. Ze namen niet de afslag die voor hen beschikbaar was. Hun afwezigheid sprak boekdelen.
Callie Chapman's ‘SCALE’. Foto door Mickey West.
julie banderas metingen
Al snel bewogen andere dansers door ramen tegenover de nog openstaande ramen, een met een touw nog steeds langs de zijkant. Men kwam in de verleiding om daar te blijven kijken om te zien of de dansers terug zouden komen of dat er iets anders zou gebeuren. De meeslepende aard van de voorstelling, dingen die aan alle kanten gebeurden, was boeiend - maar het had dat ene nadeel dat je soms niet helemaal wist waar je moest zoeken. Er was een angst om iets te missen. Misschien is dit een onoplosbaar probleem van driedimensionale, meeslepende prestatieruimten. Misschien is er in dergelijke ruimtes meer experimenten nodig om een oplossing te vinden.
Die dansers aan de overkant bewogen zich met meer vrijheid en toonden zelfs sensueel genot in hun bewegingen. Heupen opgerold en ledematen uitgestrekt met overgave. Het duurde echter niet lang voordat de lichten op hen vervaagden. Op een muur loodrecht daarop bewoog een danseres verlicht in donkere, gedempte tinten (een grijs kleurenschema) zich met nog meer vrijheid en verlatenheid. Er leek een bliksem-achtige vonk, een elektriciteit, in de verlichting die haar onthulde.
Het vervaagde langzaam totdat ze niet meer werd gezien. Het was een snellere, en zelfs openlijker, schaduw over haar in haar volle waarheid dan die van de dansers die we zojuist hadden gezien. Ze werd voor het laatst gezien als ze sterk stond, borst open en kin opgetild. Ze stond in wie ze werkelijk was, maar lijkt er een prijs voor te hebben betaald. Wat was de boosdoener? Er was geen tastbare schurk. Dat kan het des te moeilijker maken om te vechten en te overwinnen.
tiffany taylor model
Callie Chapman's ‘SCALE’. Foto door Mickey West.
Al die tijd ondersteunde muziek deze verschuivingen. Het was atonaal, soms a-melodieus, maar niet raspend. Het creëerde die atmosfeer waarin iets gewoon niet helemaal klopt - misschien dreigender in zijn mysterie. Misschien deels vanwege de ommuurde ruimte, was de akoestiek vrij helder en duidelijk voor een openluchtruimte. Er volgden meer projecties, verschillende objecten en mensen in silhouet, op drie muren van de ruimte. Alle verlichting vervaagde uiteindelijk, maar de muziek bleef de ruimte vullen. Het was een ruimte waarin toeschouwers hun gedachten konden ervaren over de vragen die de voorstelling opriep, ronddraaiend in hun hoofd en zich koppelden aan de tango met een andere gedachte om in een andere richting te gaan.
In dit tijdperk van bijna constante multi-sense overstimulatie, kan het vreemd en ongemakkelijk aanvoelen om alleen met één zintuig bezig te zijn, maar uiteindelijk echt een geschenk zijn. Het kan ons ertoe brengen aan grote overwegingen terug te denken, zoals waar we zijn gekomen en de weg die nog moet komen. Dat is zeker een passend kader om genderverhoudingen te benaderen, en Callie Chapman deed dat frontaal SCHAAL. Het gaf ons vragen om te stellen, als we durfden, en van dat werk dat we moesten doen. Voorwaarts gaan we verder.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
