'American Dance Spectacular'. Foto door Magda Katz. On Stage in Kingsborough, Brooklyn, New York.
28 oktober 2017.
American Dance Spectacular , een productie in revue-stijl gechoreografeerd door Al Blackstone ( So You Think You Can Dance, Freddie wordt verliefd, The View Upstairs ) en geregisseerd door Daniel C.Levine ( Mamma Mia!, Jesus Christ Superstar, Chicago ), neemt het publiek mee op een chronologische reis door de laatste eeuw van sociale danstrends in de Verenigde Staten. Van de wals, tot de Charleston, tot tap, Lindy Hop, disco, vogue en… twerken, Blackstone en Levine proberen zoveel mogelijk dans te vertegenwoordigen in een tijdsbestek van twee uur.
‘American Dance Spectacular’. Foto door Magda Katz.
Op het podium stonden een live band, drie zangers (die ook fungeren als pseudo-vertellers om de tijdlijn van de dansgeschiedenis mee te bewegen) en zeven dansers. De zangers vertelden ons door de context (d.w.z. in welk decennium we ons bevinden, wat er politiek of cultureel gebeurt, welke sociale groep deze dansstijl heeft 'opgericht'). Begeleid door foto- of videoprojecties op het scrim, kwamen de dansers dan het podium op in historische kostuums en voerden ze een voorproefje uit van welke dansstijl dan ook. Het formaat bleef constant terwijl we ons door de 20 waagdentheeuw. Hoewel de vertelling een paar pakkende inzichten bood (d.w.z. de wals werd veroordeeld omdat hij te gewaagd was, waren dansmarathons griezelig populair tijdens de Grote Depressie, omdat paren dagen achtereen streden om prijzengeld te winnen, en televisieshows zoals Soul Train en Amerikaanse muziektent waren instrumenteel in het brengen van sociale danstrends naar de Amerikaanse huiskamers), las het boek meer als een doorsnee dansgeschiedenispapier - het geeft je alle feiten en cijfers, maar brengt je niet echt ergens anders heen.
‘American Dance Spectacular’. Foto door Magda Katz.
Het dansen is zeker het hoogtepunt van de show (hoewel de dansers een groot deel van hun tijd buiten het podium doorbrachten met het veranderen van kostuums terwijl de zangers werkten om het publiek betrokken te houden tot het volgende nummer). De choreografie van Blackstone is levendig, gesyncopeerd en geïnformeerd. De beweging blijft niet altijd in het rijk van de juiste tijdsperiode, maar het opnemen van meer eigentijdse technieken en overgangen is bijna noodzakelijk om de show vloeiend, samenhangend en 'spectaculair' te houden. De dansers zijn ongelooflijk getalenteerd en geven volledige uitvoeringen in elk stuk (zelfs als de dansstijl niet per se hun sterkste punt is). En hoewel de bedoeling achter het tonen van dansfragmenten op het scherm slim is (d.w.z. Michael Jacksons moonwalk, flappers die de Charleston doen, Soul Train-beelden en meer), zorgde dit element ervoor dat het live dansen teleurstellend was in vergelijking met 'het echte werk'. (Waarom kijken naar een Michael Jackson-nabootsing als je Michael Jackson gewoon op video kunt bekijken?)
‘American Dance Spectacular’. Foto door Magda Katz.
Mijn enige probleem met American Dance Spectacular lijkt misschien op de een of andere manier 'danselitair'. Voor het grootste deel kende ik de hele dansgeschiedenis die werd uitgelegd. En zoals ik eerder al zei, het formaat was bijna wetenschappelijk: nu zijn we in het volgende decennium, de vertellers leggen de context uit, we zien een videoprojectie van dansen uit die periode, en dan komen de dansers naar buiten en voeren ze soortgelijke choreografieën live uit ( met een eigentijdse flair). Was ik vermaakt? Ja. Was ik verloofd om kritisch na te denken als toeschouwer? Helemaal niet. Ik moet denken aan een zin die mijn lerares Engels op de middelbare school altijd in ons boorde: 'Laat het me zien. Niet vertellen me.' Ik zou gefascineerd zijn om te zien American Dance Spectacular zonder ieder woorden (op het scherm, in gesproken tekst of in liedjes). Ik wilde dat de creatievelingen ons een beetje meer krediet zouden geven als publiek om te proberen verbindingen te leggen en de evolutie van de Amerikaanse dansgeschiedenis te interpreteren. Als het dansen echt de focus is van dit project, laat dan het dansen het werk doen. Blackstone is een choreografische romanschrijver, hij creëert karakter, illustreert intentie en synthetiseert subtekst zo organisch als een dichter een sonnet zou kunnen schrijven. Ironisch genoeg heeft de vertelstructuur van deze show, denk ik, het vermogen van Blackstone om verhalen te vertellen door middel van dans zelf onderdrukt.
Ik had hoge verwachtingen van American Dance Spectacular Dat wil niet zeggen dat de productie is mislukt, maar meer dat het een enorm potentieel heeft en ik hoop dat het creatieve team blijft experimenteren met het project. Wat American Dance Spectacular zo goed is het uitleggen van de ongelooflijke geschiedenis en evolutie van sociale dans in de afgelopen 100 jaar van ons land. De show belicht ook de huidige culturele verliefdheid op dans door middel van shows zoals Dus jij denkt dat je kunt dansen en Dansen met de sterren Maar in plaats van ons over het spektakel te vertellen, laat het ons gewoon zien - dans het. Mijn hoop voor American Dance Spectacular zijn nog steeds hoog. En ik zou willen dat de show vooruitgaat en evolueert, want de dansgeschiedenis van ons land is ronduit spectaculair.
Door Mary Callahan van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
