Madison-Morgan Cultural Center, Madison, GA
Zaterdag 28 maart 2015
Tijdens de laatste etappe van zijn recente Amerikaanse tournee bezocht Ailey II het kleine, pittoreske zuidelijke stadje Madison, Georgia, bekend om zijn historische wijken met prachtige huizen in plantagestijl. Het theater dat het 12-koppige ensemble bezette, vormde geen uitzondering op de gevierde omgeving, gelegen in het elegant gerestaureerde 1895 neoromaanse gebouw dat bekend staat als het Madison-Morgan Cultural Center. Oorspronkelijk was het een van de eerste openbare scholen met een cijfer in het zuidoosten, maar het is nu gerenoveerd tot een klein, intiem theater.
Ailey II arriveerde vers in de stad van optredens in South Carolina en Pennsylvania, evenals het belangrijkste Joyce Theatre in New York slechts een week eerder. Je vroeg je af hoe dit kleine theater zich verhoudt tot het grootse en prestigieuze podium in The Joyce. Waren de jonge dansers nog steeds naar beneden gekomen om hun eerste onafhankelijke seizoen Daar? Als ze dat wel waren, lieten ze het zeker niet zien, want ze presteerden met ijver en uithoudingsvermogen. Hoewel, het lijdt geen twijfel dat ze worstelden met het podium, aangezien het aanzienlijk te klein was voor een bedrijf van deze omvang dat werken van deze omvang presenteerde.
Ailey II's Gentry Isaiah George, Tyler Brown en Jamal White in 'The External Knot' van Troy Powell. Foto door Eduardo Patino.
alisha marie mcdonald
Op het programma van de avond stonden drie rijke en diverse werken. De eerste was het werk van 2007 De eeuwige knoop , gechoreografeerd door de artistiek directeur van de groep Troy Powell. Als laatste wijziging van het programma was dit werk nog meer een genot en een verrassing.
Danser Chalvar Monteiro, die ik voor het eerst zag optreden met Kyle Abraham op Jacob's Pillow Dance Festival in 2011, schitterde in dit werk en toonde zijn aanzienlijke danstraining en geweldige podiumpresentatie. Zijn duikarabesken waren adembenemend en zijn natuurlijke vloeibaarheid en aanzienlijke kracht maakten hem tot een krachtige leider.
De fijne kneepjes van dit stuk waren verbluffend, waarbij de repetitieve beweging van de dansers die zich in een diepe tweede plié bogen met hun handen voor zich klapperend, een beeld was dat opviel. Toch verreweg het hoogtepunt van De eeuwige knoop was de conclusie. De muziek van Philip Glass en Robert Schumann bereikte een plaats van euforische vreugde, met pulsen van energie die van het podium afstraalden terwijl de in vervoering gebrachte dansers zich in gelukzalige synchroniciteit verenigden, terwijl hun blauwgekleurde kostuums van Jon Taylor heen en weer gooiden terwijl ze snel vuur maakten. stappen.
jordana largy leeftijd
De enige terugval hierop was de voor de hand liggende spanning voor sommige dansers die zich claustrofobisch voelden en geen ruimte meer hadden. Dit is een groot werk waarvoor eigendommen nodig zijn om te reizen. Je vroeg je af waarom dit werk werd gekozen om dat van Dwight Rhoden te vervangen Hissy past Waarom niet een werk dat zich beter zou kunnen aanpassen aan het podium?
Ailey II in Manuel Vignoulle? ‘Doorbraak’. Foto door Eduardo Patino.
acrobatiek dansstudio's
Het tweede werk, Manuel Vignoulle's nieuwere Doorbraak , bereikten dit veel beter, waarbij de dansers nog meer tot hun recht leken te komen. Op muziek gezet door componist Mikael Karlsson, gaat het over 'mensen die proberen het zware gewicht van conventioneel gedrag en moraal te doorbreken in een wereld waar gevoelens en emoties verboden zijn omwille van een illusoire vrede', zoals beschreven op de website van het bedrijf.
De kleurrijke coltruien hielpen dit scenario tot leven te brengen en symboliseerden conformiteit en culturele formaliteit terwijl de dansers door de zes secties liepen. Vignoulle's mix van moderne dans met hiphop was een betoverende combinatie, waarbij nieuwkomer Deidre Rogan de beweging echt met kracht en precisie bereikte. Ze is zeker iemand om naar te kijken.
De twee duetten, eerst met Shay Bland en krachtpatser Terrell Spence en vervolgens met de lieftallige Samantha Barriento en posterboy Jamal White, waren de opvallende momenten, zelfs met af en toe een verstorende lachbui van kinderen in het theater die misschien te jong waren geweest. bijwonen. Bland en Spence overwonnen de moeilijke overgangen met vertrouwen in hun duet en brachten veel focus. Barriento en White kwamen na een krachtig hardloopgedeelte en brachten de angst van het stuk met een sombere volwassenheid over.
Ailey II in Alvin Ailey's ‘Revelations.’ Foto door Eduardo Patino.
opnemen dans
Na een korte pauze voerde Ailey II het kenmerk van Alvin Ailey uit Openbaringen , wat aan het einde van elk stuk het verwachte applaus en gejuich opleverde. Natuurlijk straalden de dansers in elke sectie, wat bewees waarom ze uit honderden andere hoopvolle mensen werden gekozen voor deze elitegroep.
Terwijl ik naar dit werk keek, nam ik ook even de tijd om op te merken wat een opwindend moment dit was. In dit historische theater dat werd gebouwd toen deze stad nog in de greep was van slavernij en racisme, was hier een groep voornamelijk zwarte dansers die werd gevierd vanwege hun kunstenaarschap. Het was een moment dat ik dankbaar ben dat ik er deel van uitmaakte. Zoals de dansers vreugdevol afsloten met het heldere en traditionele Rocka My Soul in de schoot van Abraham Ik stelde me alle voormalige slaven voor die verderop in de straat werden begraven, trots lachend en wiegend met hen - en toen glimlachte en wiegde ik ook. Wat een prachtig moment in een avond met eersteklas dans van dit werkelijk superieure gezelschap.
Door Chelsea Thomas van Dance Informa
Foto (boven): Ailey II in Manuel Vignoulle's Doorbraak Foto door Eduardo Patino.
aanbevolen voor jou
