Voor Black History Month reflecteert Dance Informa op zwarte dansers die de kunstvorm aanzienlijk hebben beïnvloed. In dit artikel kijken we naar dansers die al zijn overleden, maar een levende erfenis hebben nagelaten.
is jacob sartorius gearresteerd?
Door Chelsea Thomas van Dance Informa
Februari wordt in de Verenigde Staten erkend als Black History Month. Sinds de tweehonderdste verjaardag van het land in 1976 is Black History Month een officiële benaming om de aanzienlijke en onmetelijke impact die Afro-Amerikanen op het land hebben gehad te eren en te herinneren. President Gerald Ford zei dat de jaarlijkse viering bedoeld was om 'de al te vaak verwaarloosde prestaties van zwarte Amerikanen te eren'.
Hier reflecteert Dance Informa op de zwarte dansers die een aanzienlijke impact hadden op de Amerikaanse dansscene, evenals op de grote gezelschappen die pionierden in een nieuwe wereld waarin zwarte dansers als gelijkwaardige artiesten konden worden beschouwd.
Meester Juba (1825-1852)
Het is waarschijnlijk dat veel dansers nog nooit van Master Juba hebben gehoord vanwege het feit dat zijn belangrijke dansbijdragen helaas hand in hand gaan met uitvoeringen die racistische stereotypen herhaalden. Hij trad op in minstreelshows, een Amerikaans entertainment in de 19e eeuw dat bestond uit komische sketches en dansen in blackface.
Maar waar de meeste mensen sceptisch naar kijken - een zwarte vrije man die in minstreel optreedt, laat zien dat zwarte mensen gehekeld werden als domme, lui en overdreven happy-go-lucky - was eigenlijk een prestatie voor een zwarte man in zijn tijd. In het vooroorlogse tijdperk waarin zwarten niet mochten optreden met blanken, was Master Juba de eerste die acceptatie en bekendheid verwierf als een entertainer. In zijn carrière trad hij op bij vier bekende vroege minstreelgezelschappen en werd later de eerste zwarte expat danser, die naar Europa verhuisde en nooit meer terugkeerde naar de Verenigde Staten - een enorme prestatie.
Bill Bojangles Robinson. Foto door James Kriegsmann.
Maar misschien wel het belangrijkste, Master Juba (die legaal William Henry Lane heette) was de eerste bekende danser die snel voetenwerk combineerde met traditionele Afrikaanse ritmes, wat leidde tot de creatie van tapdans en zelfs elementen van stepdansen.
Bill 'Bojangles' Robinson (1878-1949)
Hoewel velen waarschijnlijk nieuw waren bij Master Juba, ben ik er vrij zeker van dat de meesten van Bill 'Bojangles' Robinson hebben gehoord. Robinson staat bekend als de vader van de tapdans en is het meest bekend vanwege zijn optreden in de zeer populaire films met kinderactrice Shirley Temple. In zijn carrière verscheen Robinson in in totaal 14 films en zes Broadway-shows, soms in prominente rollen - een enorme triomf voor een zwarte acteur in zijn tijd.
Bovendien was Robinson de eerste zwarte soloartiest die schitterde op witte vaudeville-circuits, waar hij vier decennia lang een headliner was.
Robinson stond bekend om zijn zachte, opzettelijke beweging gecombineerd met sobere muzikaliteit.
Asadata Dafora (1890-1965)
Asadata Dafora was een danspionier in het brengen van authentieke West-Afrikaanse cultuur naar het publiek in de Verenigde Staten. Een dansvorm die in die tijd vrijwel ongehoord was, opende Afrikaanse dans de deur naar een nieuwe studie van culturele dans en performance.
Oorspronkelijk afkomstig uit Sierra Leone, kwam Dafora voor het eerst naar de Verenigde Staten in 1929. Kort daarna richtte hij Shogola Oloba op, een dans- en zangersgroep, om op beweging gebaseerde drama's te presenteren die gebaseerd zijn op West-Afrikaanse mythen en overleveringen. Dafora was de eerste bekende kunstenaar die probeerde authentieke Afrikaanse vormen buiten een tribale setting te presenteren. Hij beïnvloedde artiesten als Pearl Primus die later Afrikaanse elementen in haar choreografie verwerkte.
John Bubbles, een Inductee uit 2002 in de International Tap Dance Hall of Fame van de American Tap Dance Foundation. Foto met dank aan ATDF.
John W. Bubbles (1902-1986)
Net als Robinson heeft zanger en danser John W. Bubbles aanzienlijke vooruitgang geboekt in de ontwikkeling en commercialisering van tap. Bubbles begon zijn carrière op 10-jarige leeftijd en sloot zich aan bij de zesjarige danser 'Buck' Washington om een zang-dans-komedie-act te creëren. Met Buck werd Bubbles erg populair. De twee speelden een act in de Ziegfeld Follies van 1931 en werden de eerste zwarte artiesten die optraden in de veelgeprezen Radio City Music Hall in New York.
Bubbles, die misschien het best bekend staat om zijn optreden als Sportin ’Life in de productie van George Gershwin uit 1935 Porgy en Bess , ging later optreden in Harlem's beroemde Hoofers Club, wat leidde tot Broadway-optredens, wat leidde tot kansen in Hollywood.
Van Bubbles wordt gezegd dat hij de eerste danseres is die jazzdans combineert met tap, een koploper voor veel hedendaagse jazztapbedrijven. Hij creëerde off-beats en veranderde op zijn beurt accenten, frasering en timing.
Josephine Baker (1906-1975)
Als een van de eerste zwarte vrouwen die haar stempel op de danswereld heeft gedrukt, staat de nalatenschap van Josephine Baker synoniem voor sensualiteit, moed en ongeremde passie. Baker, geboren in St. Louis, Missouri, groeide op met weinig en ontwikkelde al snel een onafhankelijke geest, leerde voor zichzelf te zorgen en haar eigen weg te vinden. Dit vrije en gedurfde gedrag bracht haar ertoe om in 1919 in het hele land op te treden met The Jones Family Band en The Dixie Steppers. Tegen de tijd dat ze in de jaren twintig een podium in Parijs betrad, had ze vertrouwen in haar kunnen en trad ze op met een strip, maar sensuele aantrekkingskracht die Europa stormenderhand veroverde.
Beroemd om de nauwelijks aanwezige jurken en gemoderniseerde beweging, ging Baker 50 jaar lang optreden en choreograferen in Europa. Hoewel racisme in de Verenigde Staten haar er vaak van weerhield om thuis dezelfde bekendheid te verwerven als in het buitenland, vocht Baker tegen segregatie via organisaties als de National Association for the Advancement of Coloured People (NAACP). De organisatie noemde 20 mei eigenlijk 'Josephine Baker Day' ter ere van haar inspanningen.
Josephine Baker. Foto met dank aan Josephine Baker Estate.
Tijdens haar leven ontving ze naar verluidt ongeveer 1.500 huwelijksaanzoeken en talloze geschenken van bewonderaars, waaronder luxe auto's. Op de dag van haar begrafenis verdrongen meer dan 20.000 mensen de straten van Parijs om de processie op weg naar de kerk te bekijken. Baker was de eerste Amerikaanse vrouw die met militaire eer in Frankrijk werd begraven.
Katherine Dunham (1909-2006)
Sommige danshistorici hebben Katherine Dunham de belangrijkste vrouw van de Afro-Amerikaanse dans genoemd. Dunham was zelf een van de eerste moderne danspioniers, die culturele, geaarde dansbewegingen combineerde met elementen van ballet.
Dunham, geboren in Illinois, begon haar formele dansstudie in Chicago, waar ze trainde met moderne en hedendaagse balletpioniers en tegelijkertijd antropologie studeerde. In de jaren dertig voltooide ze een onderzoek van 10 maanden naar de dansculturen van het Caribisch gebied. Ze bracht wat ze leerde terug naar Amerika en ontwikkelde een nieuwe revolutionaire esthetiek die het ritme van culturele dansen samenvoegde met bepaalde componenten van ballet.
Twee decennia lang, van de jaren veertig tot de jaren zestig, toerde Dunhams dansgezelschap de wereld rond - van de Verenigde Staten tot Europa en van Latijns-Amerika tot Azië en Australië. Ze richtte ook een school op om haar techniek in New York te onderwijzen.
abt programma
Honi Coles (1911-1992) en Charles 'Cholly' Atkins (1913-2003)
De artiesten Honi Coles en Charles 'Cholly' Atkins zijn aan elkaar gekoppeld vanwege hun bijdrage aan de dans als langdurige tapdanspartners. Nadat hij in de Tweede Wereldoorlog had gediend, vormde Cholly, die al veel ervaring had als tapdanser, zijn meest gevierde partnerschap tot nu toe met de supersnelle en autodidactische ritme-tapdanser Charles 'Honi' Coles.
Samengevoegd, het duo aanzienlijk gevorderd en gepromoot de kunst van ritme tapdansen. Ze toerde met de bigbands van Duke Ellington, Count Basie en Cab Calloway, en maakten korte films voor televisie. Het paar was vooral bekend om hun langzame zachte schoenroutine Een kans op liefde nemen In 1965 waren ze zelfs te zien in een programma van CBS-TV Camera Three.
De Nicholas Brothers, opgenomen in de International Tap Dance Hall of Fame van de American Tap Dance Foundation. Foto met dank aan ATDF.
Van deze bekendheid werd Cholly uiteindelijk van 1965-1971 stafchoreograaf voor Motown Records. Hij creëerde een nieuw dansgenre, vocale choreografie, wat hem uiteindelijk erkenning opleverde van de National Endowment for the Arts in 1993. Aan de andere kant maakte Coles het groot op Broadway en won hij in 1983 een Tony Award voor zijn rol in Mijn enige echte en later een National Medal of Arts voor zijn bijdrage aan de dans.
Fayard Nicholas (1914-2006) en Harold Nicholas (1921-2000)
Fayard en Harold Nicholas, beter bekend als 'The Nicholas Brothers', hadden allebei een unieke carrière als tap- en flashdanseressen. Ze kregen hun eerste grote optreden in de Cotton Club in 1932, met Fayard op 18 en Harold op slechts 11 jaar oud. Na optredens met big bands werden ze zeer succesvol in Hollywood.
De Nicholas Brothers laten het scherm zien in films als Kid Millions (1934), Op Argentijnse manier (1940), Stormachtig weer (1943), en St. Louis Vrouw (1946). Ze traden zelfs op in de Ziegfeld Follies van 1936 en Babes in Arms.
Voordat ze met pensioen gingen, droeg Fayard choreografie bij aan de productie van 1989 Zwart en blauw en Harold trad op als onderdeel van de 1982 Verfijnde dames nationale tour en in De Tap Dance Kid op Broadway in 1986.
De broers hebben de Kennedy Center Honours ontvangen en hebben de documentaire gehad The Nicholas Brothers: We Dance and Sing gemaakt ter ere van hen.
Een biografie over het leven van Janet Collins werd een paar jaar geleden gepubliceerd door danshistoricus Yael Tamar Lewin. Afbeelding ter beschikking gesteld door de New York Public Library.
Janet Collins (1917-2003)
Janet Collins, die slechts een paar jaar geleden stierf in Fort Worth, Texas, was een voorloper van zwarte vrouwelijke balletdansers. Ze was een van de weinige zwarte vrouwen die in de jaren vijftig prominent werd in het Amerikaanse klassieke ballet, een generatie inspireerde en hoop gaf op een meer gelijkwaardige samenleving.
Collins begon te dansen in Los Angeles en verhuisde uiteindelijk naar New York. Haar grote debuut was voor haar eigen choreografie in 1949 op een gedeeld programma in 92nd Street Y. Ze werd goed ontvangen en werd geprezen om haar scherpe, technische precisie. Na optreden op Broadway in de musical Cole Porter Niet van deze wereld , werd ze begin jaren vijftig aangenomen als hoofddanseres in het Metropolitan Opera House.
Gedurende haar hele carrière danste Collins ook naast Katherine Dunham en trad ze op met het bedrijf Dunham in de filmmusical van 1943 Stormachtig weer
Ze danste een solo gechoreografeerd door Jack Cole in de film uit 1946 De sensatie van Brazilië , en toerde zelfs met Talley Beatty in een nachtclubact.
Als erkenning voor het geweldige werk van Collins richtte haar beroemde neef Carmen De Lavallade de Janet Collins Fellowship op.
Pearl eerst (1919-1994)
Als iemand Dunhams titel van 'grande dame van de Afro-Amerikaanse dans' zou kunnen betwisten, zou het danser, choreograaf, regisseur en activist Pearl Primus zijn. Primus is even belangrijk, omdat bekend is dat ze een diepere waardering voor en begrip van traditionele Afrikaanse dans heeft gefaciliteerd.
Met de hulp van een beurs bracht Primus in 1948 meer dan een jaar door in Afrika, waar hij materiaal verzamelde en details over stammendansen vertoonde die snel in de vergetelheid raakten. Ze keerde terug naar de VS en richtte de Pearl Primus School of Primal Dance op. Door haar lessen en uitvoeringen hielp ze niet alleen om Afrikaanse dans te promoten als een kunstvorm die studie en uitvoering waard was, maar ook om mythes van wreedheid te weerleggen.
Pearl Primus. Foto met dank aan het Barbara Morgan Archive.
Naast vele andere prestaties werd ze in 1961 directeur van het African Performing Arts Centre in Liberia, de eerste organisatie in zijn soort op het Afrikaanse continent.
Alvin Ailey (1931-1989) / Alvin Ailey Amerikaans danstheater (1958-heden)
Alvin Ailey maakte voor het eerst kennis met dansen in Los Angeles door optredens van het Ballet Russe de Monte Carlo en de Katherine Dunham Dance Company. Hij begon zijn formele dansopleiding met een inleiding in de lessen van Lester Horton. Horton, de oprichter van een van de eerste raciaal geïntegreerde dansgezelschappen in het land, werd een mentor voor Ailey toen hij aan zijn professionele carrière begon.
Na de dood van Horton in 1953 werd Ailey directeur van het Lester Horton Dance Theatre en begon hij zijn eigen werken te choreograferen.
In 1958 richtte hij Alvin Ailey American Dance Theatre op, nu een internationaal gerenommeerd dansgezelschap van wereldklasse. Hij richtte in 1969 het Alvin Ailey American Dance Center (nu The Ailey School) op en richtte in 1974 het Alvin Ailey Repertory Ensemble (nu Ailey II) op.
Naast zijn enorme bijdrage aan de bevordering van moderne dans, was Ailey een pionier op het gebied van programma's voor het promoten van kunst in het onderwijs, met name programma's die ten goede kwamen aan achtergestelde gemeenschappen.
Danstheater van Harlem-dansers Virginia Johnson en Roman Brooks in Arthur Mitchells 'Rhythmetron'. Foto door Martha Swope, met dank aan Dance Theatre of Harlem Archives.
Danstheater van Harlem (1969-heden)
Dance Theatre of Harlem, opgericht in 1969, kort na de moord op Martin Luther King, Jr., werd geregisseerd door de eerste zwarte danseres van het New York City Ballet, voormalig directeur Arthur Mitchell. Dance Theatre of Harlem, bekend als het oudste nog bestaande zwarte klassieke gezelschap, stond toe en moedigde meer zwarte balletdansers aan om professioneel te dansen.
Oorspronkelijk was het repertoire neoklassiek van oriëntatie met verschillende balletten van George Balanchine. In de jaren tachtig kwamen er meer hedendaagse werken en klassiekers bij. Het gezelschap presenteerde ook verschillende werken van zwarte choreografen, waaronder Geoffrey Holder, Louis Johnson, Alvin Ailey, Alonzo King, Robert Garland en Mitchell zelf.
boston ballet zomer intensief 2018
Nu veel van zijn dansers gaan optreden bij grotere nationale gezelschappen, heeft het Dance Theatre of Harlem een belangrijke rol gespeeld bij het verlagen van de kleurenbalk in ballet. De school van het bedrijf, die Mitchell aanvankelijk samen met Shook leidde, is zowel een internationale kracht als een belangrijke instelling in Harlem geworden.
* Let op: er zijn veel andere opmerkelijke en historische zwarte dansers en gezelschappen die invloed hebben gehad op de Amerikaanse dans. Dit is slechts een gedeeltelijke lijst.
Foto (boven): Alvin Ailey. Foto door David Moore.
Bronnen:
Dance Heritage Coalition. 'Amerika's onvervangbare dansschatten.' www.danceheritage.org/treasures.html.
Amerikaanse Tap Dance Foundation. 'Tap Dance Hall of Fame - Bill‘ Bojangles ’Robinson.' atdf.org/awards/bojangles.html
Officiële site van Josephine Baker. 'Biografie.' www.cmgww.com.
'Janet Collins, 86 Ballerina was de eerste zwarte artiest bij Met Opera.' Dunning, Jennifer. New York Times. 31 mei 2003. www.nytimes.com.
Alvin Ailey Amerikaans danstheater. 'The Ailey Legacy.' www.alvinailey.org.
Danstheater van Harlem. 'Wie we zijn.' www.dancetheatreofharlem.org.
aanbevolen voor jou
