Het ensemble 'Head Over Heels'. Foto door Joan Marcus. Hudson Theater, New York, New York.
2 augustus 2018.
Hoe probeer je zelfs maar de nieuwe Go-Go-musical uit te leggen, Hals over kop De Broadway-show met muziek van de meidenrockband uit de jaren 80, speelt zich af in de 16theeuw (het boek gebaseerd op het prozastuk, De gravin van Pembroke's Arcadia ), presenteert dialoog in jambische pentameter, bespreekt hedendaagse grappen en thema's, en bevat een verscheidenheid aan dansstijlen uit de jaren '60 tot nu. Hals over kop is alsof Xanadu Iets Rot! Mama Mia! , en Twaalfde nacht werden in een blender gegooid, verpulverd en gecombineerd om iets te creëren dat we nog niet eerder hebben gezien.
Taylor Iman Jones als Mopsa (midden) en het gezelschap van ‘Head Over Heels’. Foto door Joan Marcus.
Het koninkrijk Arcadia heeft een ritme (cue het openingsnummer, 'We Got the Beat'), een ritme, een manier van leven die honderden jaren onveranderd is gebleven. Maar een orakel (gespeeld door Peppermint, ster van RuPaul's Drag Race en de eerste transgendervrouw die een hoofdrol speelt op Broadway) voorspelt dat Arcadia vier gebeurtenissen van chaos en catastrofe zal ondergaan. Spoiler alert ... alle voorgevoelens komen uit, maar het koninkrijk is er beter door. De musical - hoewel een gekke mix van verschillende tijdperken en bewustzijn - illustreert universele, tijdloze thema's als liefde, lust, identiteit, verantwoordelijkheid, moed en begrip. Terwijl Arcadia dacht dat ze hun “beat” verloren, vinden ze een nieuwe, sterkere resonantie als resultaat van hun reis.
Taylor Iman Jones als Mopsa (midden) en het gezelschap van ‘Head Over Heels’. Foto door Joan Marcus.
Ik moet toegeven, momenten van Hals over kop had me op het puntje van mijn stoel, terwijl anderen me het gevoel gaven dat ik naar een cruiseschip-show zat te kijken waar het talent spectaculair is, maar de productie volgt een vermoeide formule en sommige uitvoeringen voelen zich gebeld. Als ik terugkijk op de show, kan ik meer van de algehele impact ervan waarderen, maar het kostte me een tijdje om mijn frustraties te doorzoeken en op dat punt te komen.
Het openingsnummer en de finale waren ongetwijfeld de hoogtepunten van Hals over kop De dansende dansen lijken op een rockconcert, met vlammende neonlichten, een band op het podium die jamt en dansers die hun gezichten in perfecte harmonie vogelen, trappen en schoppen. En de menigte schreeuwde en schreeuwde de hele tijd (niet je gemiddelde gedrag voor een Broadway-publiek).
Bonnie Milligan als Pamela (midden) met Tanya Haglund, Samantha Pollino, Ari Groover en Amber Ardolino in ‘Head Over Heels’. Foto door Joan Marcus.
Choreograaf Spencer Liff brengt een nieuwe stijl van choreografie naar het Broadway-podium: voguing - een soort moderne house-dans geïnspireerd door hoekige model-poses en drag queens die met elkaar wedijverden en schaduw werpen door hun indrukwekkende, gesyncopeerde bewegingen. Met zo'n elektrische rock-'n-roll-score kan je niet anders dan mee willen dansen met het ensemble. Ik wou dat meer van dit vocabulaire doorkwam in het vlees van de show, wat een beetje voelde alsof er minder aandacht aan werd besteed dan bij het openen en sluiten. De choreografie had een grotere rol kunnen spelen in het vertellen van verhalen dan vooral als overgangen en danspauzes. Niettemin is de vindingrijkheid van Liff duidelijk. De bewegingsstijl werkt op de een of andere manier magisch met alle vreemde nevenschikkingen erin Hals over kop Het dansen dient als bindweefsel tussen alle verschillende tijden, plaatsen en thema's in de musical. Terwijl Hals over kop voelde als een mix van vijf of zes shows die ik eerder had gezien, Liff's choreografie was geheel nieuw en opwindend. Ik kan niet wachten om te zien wat hij hierna naar Broadway gaat brengen.
Door Mary Callahan van Dans informeert.
