Roman Mejia als Puck in George Balanchine's 'A Midsummer Night's Dream'. Foto door Erin Baiano. 1 juni 2019.
Het David H. Koch Theater, New York, NY.
William Shakespeare was in zijn tijd een non-conformistische vernieuwer. Hij creëerde letterlijk honderden woorden die we nu regelmatig in de Engelse taal gebruiken. Hetzelfde kan gezegd worden van George Balanchine, die een Amerikaanse gevoeligheid in de structuur van klassiek Russisch ballet verweefde. Ze konden allebei ironisch, sarcastisch en maf zijn, ook al waren ze op andere momenten optimistisch, formeel en grandioos. Beiden lieten ook een onuitwisbare creatieve erfenis na.
Daniel Ulbricht als Oberon in George Balanchine’s ‘A Midsummer Night’s Dream’. Foto door Paul Kolnik.
Op het kruispunt van deze twee artiesten staan Shakespearaanse balletten zoals Een Midzomernachtdroom De Balanchine Trust deelt dat 'Shakespeare's toneelstuk uit 1595 de bron is geweest voor films, een opera van Benjamin Britten (1960) en een eenakter ballet van Frederick Ashton, genaamd De droom (1964). De versie van George Balanchine, die in 1962 in première ging, was het eerste volledig originele avondballet dat hij in Amerika choreografeerde. Op 24 april 1964 Een Midzomernachtdroom opende het eerste repertoire-seizoen van het New York City Ballet in het New York State Theatre. '
New York City Ballet (NYCB) presenteerde het neoklassieke werk met vreugde, technische beheersing en inventieve accenten. Het programma merkte op dat 'het een‘ Droom ’wordt genoemd vanwege de onrealistische gebeurtenissen die de personages in het stuk ervaren - echte, maar toch onwerkelijke, zoals gekruiste geliefden, zinloze ruzies, bosachtervolgingen die tot meer verwarring en magische spreuken leiden.' Een gedenkwaardige aanraking van deze fantastische magie, dit magische realisme, was een pijl van een cupido die een flinke hartvorm in het midden van het podium raakte en rood gloeide bij de impact van de pijl.
Al met al was een eerste aspect dat mijn aandacht trok, mijn hersenen en mijn hart, formaties, vooral in verband met de beweging die erin plaatsvond. Cirkels brachten een gevoel van zachtheid, belichaamd in sterkport de brasen scherpe bochten. Evenzo verschuift naar 'v' -vormige formaties die verband houden met verschuivingen naar meer hoekige bewegingen - 'v' -armen (laag en hoog) en scherpklein allegroSetontwerp (door David Hays) en kostuumontwerp (door Karinska) trokken vervolgens mijn aandacht, allemaal in de heldere pastelkleuren van het levendige plantenleven van de zomer. Grote hangende planten omlijstten het podium, bungelend voor de cyc-achtergrond. Pastelkleurige verlichting (door Mark Stanley) vulde deze cyc, evenals baadde het podium. In dit alles was er iets van deze wereld, maar ook iets magisch daarbuiten.
Miriam Miller als Titiana in ‘A Midsummer Night’s Dream’ van George Balanchine. Foto door Paul Kolnik.
De magie en majesteit van de natuur in volle bloei tijdens de zomer werd bevorderd door het dansen van Oberon (Daniel Ulbricht) en Titania (Miriam Miller). De onmogelijke snelheid van Ulbrichtklein allegrovoelde als de zoemende snelheid van de vleugels van de kolibrie. Later in de eerste akte, gepeperd in dit snelle voetenwerk, werden sprongen zo gemaakt dat zijn hele lichaam boog. Aangenaam verbijsterd dacht ik: 'Waar komt het momentum vandaan?' Miller’s zachte, maar toch verzekerde vlucht met sprongen en reis over het podium deed denken aan een fladderende vlinder, die van bloem naar bloem reisde.
Een andere gedenkwaardige sectie kwam met twee ballerina's en één danseur, één ballerina in rood en één in blauw. Je kon hier een symboliek zien, rood voor vurige passie en blauw voor kalmte en contemplatie. Ze speelden een komische pantomime van heen en weer trekken, ter illustratie van de spelletjes en capriolen van verkering. Een laatste gedenkwaardige sectie in deze act was eenNee tweemet Bodem (Preston Chamblee) en Titania. Zoals ergens in veel Balanchine-werken gebeurt, was er hier een komische strijd met de normen voor klassiek ballet. Bottom danste als een harig wezen met Titania, elegant gekleed in de klassieke norm. Terwijl ze achterover boog, deed Puck ietwat onhandig schuifelende stapjes om van positie te veranderen en haar te ondersteunen. Ik was niet de enige in het publiek die grinnikte. Het lijkt op dit moment een van die dingen grappiger te zijn dan het klinkt, en de nuances van fysieke komedie maken er veel van.
New York City Ballet in ‘A Midsummer Night’s Dream’ van George Balanchine. Foto door Erin Baiano.
Het eerste deel van de tweede akte verbeeldde een statige, sierlijke bruiloft. Langzame stappen voorwaarts, met trots en aanwezigheid, omgezet in snelle bochten. Deze herhaalde reeks onderstreepte de rituele formaliteit binnen traditionele bruiloften. Een deel van het podium gevuld met dansers contrasteerde met het volgende staart sectie - solo's en eenNee tweevan Sterling Hyltin en Amar Ramasar. Ik kon zien wat er speciaal was in elke structuur: grootsheid in de eerste en nuance in de tweede. Een ander bijzonder element dat binnenkort kwam, waren kinderen die in rijen dansten. Hun beurten vlogen rond en hun focus brak nooit, wat een prijzenswaardige volwassenheid onthulde in hun techniek en prestatievermogen voor hun schijnbare leeftijd. Temidden van de magische en fantastische, gevarieerde leeftijden die op het podium aanwezig waren, voegde het realisme toe.
Tegen het laatste einde van het ballet flikkerden de lichten het podium op, als vuurvliegjes in een weiland na zonsondergang. Een laatste magisch beeld was Puck (Roman Mejia) die hoog vloog, terwijl andere personages naar hem opkeken. Humor, plezier, magie, majesteit - het is allemaal te vinden op de kruising van Shakespeare en Balanchine. NYCB bood een zeer fraai voertuig aan op dit kruispunt, dat technische beheersing met hart, humor en inventiviteit bracht.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
