Ashley Shaw als Victoria Page in 'The Red Shoes'. Foto door Johan Persson. Centrum van New York, New York, New York.
26 oktober 2017.
Ashley Shaw als Victoria Page in 'The Red Shoes'. Foto door Johan Persson.
De rode schoenen ontstond bijna 70 jaar geleden, toen het in 1948 op het witte doek debuteerde. Het Britse publiek hield van het en zijn sterren, waardoor het een van de meest populaire Britse films aller tijden is. De Amerikanen volgden enkele jaren later. Het succes is zeker grotendeels te danken aan het talent van de cast, die de producers er wijselijk voor kozen om te bestaan uit dansers die konden acteren in plaats van acteurs die konden dansen. Die sterren waren destijds enkele van de grootste namen in het ballet en zijn nog steeds gemakkelijk herkenbaar als invloedrijke figuren in de recente balletgeschiedenis. In de film staarden de Britse ballerina Moira Shearer en Robert Helpmann, die ook choreografeerde voor de film, en de wereldberoemde danseur en choreograaf Léonide Massine.
Dit najaar is de productie van New Adventures De rode schoenen , gechoreografeerd door Matthew Bourne, toerde door het Verenigd Koninkrijk en de VS met veel bijval. De show, met Ashley Shaw als ballerina Victoria Page en Dominic North als componist Julian Craster, op de openingsavond in het New York City Center, volgde grotendeels dezelfde verhaallijnen als de film. De plot draait om een ballet, toepasselijk genaamd 'The Red Shoes', gebaseerd op een verhaal gepopulariseerd door Hans Christian Anderson, en de relaties die de dansers van het gezelschap ontwikkelen parallel daaraan en als een weerspiegeling ervan. De film en de productie van Bourne plaatsten het ballet in de context van een wereldberoemd balletgezelschap, wiens nieuwe en wonderbaarlijke componist, Julian Craster, de partituur maakt en waarvoor de hoofdrol wordt vertolkt door de ingenue van het gezelschap, de jonge Victoria. Bladzijde. De impresario van het bedrijf, die naar verluidt losjes gebaseerd was op Serge Diaghilev van Ballets Russe de Monte Carlo, vervangt zijn ouder wordende ster door de adembenemende Vicky, die al snel een ster wordt. Maar als Vicky en de componist succes vinden en smoorverliefd worden, wordt de impresario overvallen door jaloerse woede, waardoor de componist wordt ontslagen. Vicky verlaat het gezelschap en de balletwereld om haar liefde te volgen.
vallen in dans
Dominic North als Julian Craster in ‘The Red Shoes’. Foto door Johan Persson.
Wat volgt is een klassiek einde, gedicteerd door verouderde mores van wat een vrouw moet doen en kan doen wanneer ze wordt geconfronteerd met het volgen van haar passies. De productie van Bourne wijkt hier niet van af om het verhaal bij te werken. We snappen niet helemaal het verhaal van de keuzes van een moderne vrouw als dat wel het geval was, dan zouden we niet geraakt worden door een zo tragisch lot voor onze jonge heldin. Maar we kunnen nog steeds diep betrokken zijn bij het vechten voor de balans van vervulling in het leven en de gekmakende gevolgen van ons onvermogen om eraan vast te houden.
Het eerste deel van de productie van New Adventures is gevuld met openlijke en komische personages uit de hele cast. Michaela Meazza en Liam Mower waren briljant vreselijk als de ouder wordende hoofddanseressen van het gezelschap. Het wordt al snel duidelijk dat dit deel van de show niet per se over het dansen gaat, veel van wat we zien is vreselijk vreselijk als we leren hoe oppervlakkig sommige van deze personages werkelijk zijn. Hoe geweldig het acteerwerk ook is, het komt neer op het kijken naar slecht dansen gedurende een groot deel van de eerste helft van de show. De komedie is dus perfect, terwijl het verlangen om echt bekwaam dansen te zien onbevredigd blijft.
Sam Archer als Boris Lermontov en The Company in 'The Red Shoes'. Foto door Johan Persson.
Een groot deel van de beweging bracht me ertoe om me af te vragen of ik Bourne's choreografische stijl gewoon niet zo leuk vond of dat het echt niet zo effectief voor mij was met deze partituur. Interessant genoeg waren het Bourne en zijn orkestrator Terry Davies die de partituur construeerden met muziek die oorspronkelijk was gecomponeerd voor films van Bernard Herrmann in de jaren 40-60. De score was bevredigend, geschikt voor elke scène en volledig gebruikmakend van alles wat filmmuziek orkestrale magie maakte. Ik heb lang niet genoeg van Bourne's werk gezien om er commentaar op te geven. Maar hier ontbrak het over het algemeen aan syncope en ritmisch contrast ten opzichte van de muziek, en beweging ten opzichte van zichzelf, wat frustrerend is als je bedenkt hoe mooi getimed en gestructureerd al zijn enscenering en karakterwerk was. Het is alsof het grootste deel van zijn humor was opgebruikt aan de theatrale elementen.
Het ballet binnen het ballet, dat de eerste akte afsluit, was echter prachtig gechoreografeerd en vormgegeven, en was daarmee verreweg het meest opwindende en meeslepende gechoreografeerde deel van de show. Het decorontwerp bestond uit eenvoudige witte panelen met meerdere diepten die geweldige projecties mogelijk maakten, ontworpen door Duncan McLean, om een sfeervol drama te creëren dat het dansen prachtig ondersteunde met een krachtig effect. Ashley Shaw terwijl Vicky vrijheid en leven toonde in al haar dansen, en in het ballet straalde haar dansen het helderst, overvloeiend van de kracht en elegantie van haar karakter. Het korps zag er hier op zijn best uit, met bewegingen die doen denken aan de jazzy filmmusicals in het Red Shoes-tijdperk, laaghangende heupen, aflopende schouders en cool voordat schattig. Hier zien we ze op het toppunt van prestaties.
Ashley Shaw als Victoria Page in 'The Red Shoes'. Foto door Johan Persson.
Het andere choreografische hoogtepunt van de show? De korte Egyptische vaudeville-act die de scène opent in East End, Londen, waar Victoria en Julian werk proberen te vinden in armzalige danszalen, en dat mislukt.
stephanie abrams wiki
Van de kostuums tot de set, de hele voorstelling had een ongelooflijke productiewaarde. Bourne en Associate Designer Lez Brotherston, die ook die meeslepende kostuums ontwierp, maakten fantastisch gebruik van een enkel massief gordijn, het belangrijkste decorstuk, dat bijzonder verbluffend en briljant eenvoudig was. Het werd gedraaid om van perspectief te veranderen, waardoor het publiek het gevoel kreeg te kijken vanuit de coulissen of op het podium met de dansers zelf, en geopend of gesloten om nieuwe scènes te onthullen. En elke scène werd versterkt door een meesterlijk lichtontwerp van Paule Constable.
De magie van De rode schoenen is op dramatische wijze op het podium gebracht, maar sla de film niet over als je alles wilt zien wat in dit beklijvende verhaal is ingekapseld.
Door Leigh Schanfein van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
