Dance Informa beschouwt hoe ons gejuich onze dansers echt beïnvloedt.
Als je een aantal danswedstrijden of recitals hebt bijgewoond, heb je op een gegeven moment waarschijnlijk een volwassen danseres horen aanmoedigen met 'Werk it, girl!' of 'Schud het!' In het beste geval heeft de jonge danser misschien geglimlacht en wat meer pit aan zijn / haar routine toegevoegd - zijn / haar been hoger slaan of zijn / haar volgende sprong sterker laten landen. In het ergste geval begon de student echter te stutten of te trillen op een manier die de aandacht vestigde op zijn / haar heupen of borst, op een manier die meer Rated R dan PG voelde.
Je hoeft maar een of twee keer te zien dat een kind of tiener op deze manier wordt geprezen of gefloten, en je begint je af te vragen: is er een verkeerde manier om jonge dansers verbaal aan te moedigen? Welke invloed heeft ons gejuich op onze dansers?
Dance Informa zet onze serie voort om enkele van de moeilijkere vragen te beantwoorden die de industrie aangaan en bekijkt dit probleem met de hulp van vertegenwoordigers van de non-profitorganisatie van danspedagoog Leslie Scott. Youth Protection Advocates in Dance (YPAD). Hoewel YPAD meer behandelt dan alleen de gepastheid van gejuich, wordt er gekeken naar hoe alles, van choreografie, danskostuums, muziekkeuzes, lesmethoden, artistieke concepten en meer invloed heeft op studenten in hun seminars en certificeringsprogramma's. De organisatie is zich uitzonderlijk bewust van de manier waarop dansers mondelinge bevestiging krijgen. Zoals Scott opmerkt, hebben verbale affirmaties een krachtige impact op kinderen, vooral wanneer ze in een openbare omgeving worden gegeven door een menigte, zoals op congressen en wedstrijden.
Om dit probleem te overwegen, laten we het horen van drie artsen en drie studio-eigenaren die zitting hebben in het adviespanel van YPAD.
De psychologie van het gejuich
Dr. Christina Donaldson , een voormalig danseres en een getrainde psycholoog die al meer dan 15 jaar met adolescenten werkt, legt uit waarom verbale affirmaties zo krachtig zijn voor de zich ontwikkelende hersenen van kinderen en tieners.
'In het algemeen kunnen gejuich / affirmaties worden geïnterpreteerd als bekrachtiging van een gedrag of, in het geval van dans, een beweging', zegt Dr. Donaldson. “In de psychologie noemen we dit proces‘ operante conditionering ’. Operante conditionering is een leerproces waarbij de kracht van een individueel gedrag wordt gewijzigd door ofwel een beloning ofwel een straf. Typisch, als iets goed voelt (beloning), herhalen we het gedrag, en als het niet goed voelt (straf), vermijden we het gedrag. '
Ze vervolgt: 'Wanneer we een beloning ervaren, komen er chemicaliën (neurotransmitters) vrij in de hersenen die ons op hun beurt een 'goed gevoel' geven. De bekendste neurotransmitters die vrijkomen als ze worden beloond, zijn dopamine en endorfine. Dopamine wordt in het algemeen een genotstimulator genoemd, maar men denkt dat het meer een motivatiestimulator is, want het verhoogt de motivatie van het individu om een handeling te herhalen die gepaard gaat met een aangenaam gevoel. ''
Dr. Donaldson voegt eraan toe: “In danswedstrijden worden kinderen soms geprezen omdat ze dansen / acteren op een geseksualiseerde manier of vanwege hun uiterlijk. Wanneer een kind wordt beloond voor dansen / handelen op een geseksualiseerde manier, dan zijn ze gemotiveerd om door te gaan dat specifiek gedrag om dat ‘goed gevoel’ te zoeken. ''
Zoals eerder besproken in de kolom ' Wat is er mis met Dancing Sexy? ”, Is hyperseksualisering van kinderen gevaarlijk in elke vorm die het aanneemt. Zoals Dr. Donaldson uitlegt, gaat het terug naar conditionering. De betekenis en toon van ons gejuich zijn een weg van conditionering.
'Wij mensen zijn biologisch geprogrammeerd om plezier te zoeken en pijn te vermijden', zegt ze. “Het schreeuwen van opmerkingen, ongepast of gepast, kan worden geïnterpreteerd als een beloning voor de danser. De diepere betekenis is dat hun gevoel van waarde gehecht kan raken aan hun fysieke verschijning (objectivering) of provocerend dansen (seksualiseren), en ze zullen die ervaringen hun hele leven blijven zoeken om ze te valideren. '
Wat we prijzen en hoe we prijzen
Dr. Steven Karageanes , DO, FAOASM is een vooraanstaande specialist in sportgeneeskunde in de eerstelijnszorg in het St. Mary Mercy Hospital in Michigan. Eerder met expertise bijdragen aan onze column over de kwestie van artiesten die ziek of gewond dansen Dr. Karageanes is ook de vader van een wedstrijddanser. Net als Dr. Donaldson gelooft hij dat positief en gepast gejuich geweldig kan zijn voor dansers, maar hij maakt zich zorgen over het ongepaste gejuich waarmee studenten in plaats daarvan vaak worden bevestigd. Naast objectivering en seksualisering, houdt hij rekening met andere problematische dingen die onze verbale affirmaties kunnen overbrengen.
'Om helemaal eerlijk te zijn, juichen de meeste mensen dansers toe tijdens wedstrijden om hen te helpen prijzen te winnen', zegt hij. “Omdat deze dansconventies een competitief element bevatten, kiezen ouders, vrienden en fans partij. In competitie heb je winnaars en verliezers, en niemand houdt ervan om te verliezen. Ouders en vrienden kunnen verstrikt raken in het winnen en vergeten sportiviteit en klasse te tonen aan andere dansers en studio's. '
baby molenaar dans
Wanneer gejuich bedoeld is om te winnen, conditioneren ze studenten om te geloven dat resultaten belangrijker zijn dan het proces, dat de onderscheiding meer leven geeft dan de feitelijke ervaring. Dus, zoals Dr. Karageanes vermoedt, kan gejuich niet alleen als negatief worden geclassificeerd als ze geseksualiseerd zijn, maar ook als ze worden gedreven door onderscheidingen die belangrijker zijn dan de feitelijke dansmentaliteit.
In aanvulling op wat we prijzen, Dr. Karageanes richt zich ook op hoe we prijzen of, in sommige gevallen, zelfs afbreken.
Dr. Karageanes voegt eraan toe: 'Cheers die voortkomen uit een negatieve intentie moeten worden vermeden, zoals iets zeggen wanneer een concurrerende danser een misstap heeft, correcties aanbrengen tijdens het stuk of hardop kritiek uiten op andere dansers (een veel voorkomende gebeurtenis).'
Ervaringen en gegevens uit het echte leven
Voor degenen in de dansindustrie die nog nooit hebben meegemaakt of getuige zijn geweest van schadelijke methoden voor het aanmoedigen van studentendansers, mag je jezelf gelukkig prijzen. YPAD meldt dat het een veelvoorkomend gesprek is tussen vertegenwoordigers en stagiaires op seminars en certificeringen.
hoe lang is vitaal?
Vanessa Terrell , de eigenaar en directeur van The Pointe School of Dance in Cedar Rapids, Iowa, vertelt hoe haar studio jonge dansers ten onrechte aanmoedigt en elk wedstrijdseizoen bekroond.
'Leraren en ouders juichen soms het hardst op geseksualiseerde momenten in de muziek of choreografie tijdens wedstrijden, wat het energieniveau van de artiesten in die bewegingen echt lijkt te verhogen', zegt Terrell. 'Soms horen we ouders of leraren‘ Werk it, girl! ’Of‘ Shake it! ’Juichen als dansers naar de achterkant van het podium kijken en twerken of met hun heupen schudden.”
Ze voegt eraan toe: 'Ik zou graag applaus en gejuich in de dans zien, gereserveerd voor technische prestaties - de zuivere pirouette, de effectieve verandering van formatie, de prachtige grande jeté - in plaats van de schokkende of geseksualiseerde bewegingen.'
Ze geeft een voorbeeld van ongepast (en zelfs gevaarlijk) gejuich dat haar nog steeds opvalt: “Enkele jaren geleden speelde een solist van ongeveer 12 jaar een jazzsolo. Toen ze uit een sprong landde, leek het alsof haar enkel was opgerold. Ze bleef dansen, hoewel ze duidelijk hinkte aan die voet en pijn had. Het publiek werd zo stil van bezorgdheid om dit meisje, en een vrouw (ik neem aan dat het haar moeder of lerares is) stond op en juichte: ‘Dans er doorheen! Ga door! Stop niet! ’Keer op keer. Ik wist dat deze danseres moest stoppen, naar haar enkel moest kijken, uitrusten en dan moest uitzoeken of ze oké was om te dansen, maar met de aanmoediging van dit gejuich maakte ze haar solo af en hinkte ze het podium af. '
Dit is een voorbeeld van een aanmoediging die het idee versterkte dat openbare optredens vóór persoonlijke gezondheid komen, zoals besproken hier
Tiffany Prout-Leito , die al 20 jaar haar Center Stage Dance Academy in Plymouth en Sagamore Beach, Massachusetts bezat en regisseerde, meldt ook 'helaas' dat hij het 'werk it' herhaaldelijk hoorde juichen tijdens danswedstrijden.
'Het wordt altijd uitgeschreeuwd tijdens de meest geseksualiseerde bewegingen of alleen wanneer een kind specifieke trucs doet', zegt ze. 'Wat me het meest bedroeft, is dat het meestal van de moeders en vaders van de dansers komt.'
YPAD oprichter en directeur Leslie Scott herinnert zich zelfs: “Tijdens een recente wedstrijd zei de MC na een gehyperseksualiseerd optreden door negen- tot tienjarigen: 'Nou, oké! Leer ze jong! ''
Dr. Tomi-Ann Roberts , PhD, professor en voorzitter van de afdeling Psychologie aan het Colorado College, deelt een recente bevinding die ze met haar studenten bereikte en die de huidige trends in de dansindustrie illustreert, mogelijk als reactie op jaren van ongepaste verbale bevestigingen en gejuich voor geseksualiseerde routines.
'We hebben een coderingssysteem ontwikkeld voor geseksualiseerd uiterlijk (bijv. Huidvertoning) en geseksualiseerde bewegingen (bijv. Ononderbroken oogcontact met camera, zelfaanraking) en gecodeerde YouTube-video's met jeugddansers van topchoreografen / studio's - in totaal 18 video's, '' Dr. Zegt Roberts. 'We ontdekten dat de video's met de meest geseksualiseerde elementen de video's waren die de meeste‘ weergaven ’en‘ vind-ik-leuks ’hadden door Duizenden Het gemiddelde aantal weergaven voor geseksualiseerde video's was 15 miljoen , en het gemiddelde aantal weergaven voor niet-geseksualiseerde video's van dezelfde choreografen / studio's was 50.000. '
De juiste verbale affirmaties gebruiken en aanleren
Samen met de andere vertegenwoordigers van het YPAD-adviespanel, voormalig studio-eigenaar Katie Gatlin , B.S., M.S., wijst erop dat een belangrijke manier om het tij in deze kwestie van ongepast gejuich te helpen keren, is door de juiste soort verbale affirmaties te gebruiken en aan te leren.
Want tijdens een optreden adviseert Gatlin: “Als ik juichte, hield ik me bij de basis. ‘Goed gedaan!’ Of ‘Veel energie!’ Vermijd opmerkingen over fysieke verschijning of lichaamsprestaties. Gewoon klappen is ook een geweldige manier om positief te blijven! '
Dr. Donaldson geeft voorbeelden van gezonde affirmaties die voor of na de uitvoering aan een danser kunnen worden gegeven:
- 'Ik weet dat je hier zo hard voor hebt gewerkt dat je je zo trots moet voelen.'
- “Ik weet dat je erg zenuwachtig was om dit te doen, en toch heb je het gedaan! Wat een moed! '
- 'Ja, jij!'
- 'Ik ben zo trots op je inspanningen.'
- 'Ik hou echt van dit specifieke deel in de routine, want het leek alsof je het echt voelde.'
- “Ik vond het leuk toen je [voeg beweging in] deed, want het zag er heel moeilijk uit. Je moet dat veel hebben moeten oefenen. '
Evenzo zegt Dr. Karageanes dat hij probeert zijn affirmaties te concentreren op het proces van zijn dochter en niet op het resultaat.
'Kinderen zijn slim, ze weten het als je alleen maar lege gemeenplaatsen zegt. (‘Jij rockt, schat!’) Dus ik probeer dingen te zien zoals hoe ze beweegt, hoeveel plezier ze heeft, specifieke dingen te vinden om te bevestigen. Dit vereist dat iemand meer in harmonie is met de danseres, en omdat ik het druk heb op het werk, ben ik er niet altijd bij mijn dochter. Maar mijn vrouw heeft dezelfde mentaliteit. Dus dingen aanwijzend als: ‘Je hebt die bochten echt genageld’ of ‘Je achteroverlopen zien er heel gemakkelijk uit’, zei hij.
Sarah Huffman Instagram
Dr. Karageanes merkt op dat het belangrijk is om te onthouden dat verschillende dansers op verschillende affirmaties reageren.
Prout-Leito geeft toe dat ze niet echt voorstander is van juichen of schreeuwen tijdens een routine, omdat ze denkt dat het de dans en de danseres wegneemt.
'Als je naar een show of wedstrijd bent en je hoort mensen schreeuwen, dan leidt dat je af en word je van nature aangetrokken om naar de schreeuwers te kijken', zegt ze. “Je zou nooit naar een professionele dansshow gaan en het publiek laten schreeuwen tijdens een dans. Applaus en gejuich waren altijd gereserveerd voor nadat een danser klaar was. '
In plaats van te pleiten voor positief gejuich, kiest Prout-Leito ervoor om wedstrijden te gebruiken om haar dansers theateretiquette bij te brengen.
Terrell, die een andere benadering kiest, bestrijdt ongepast gejuich door haar dansers opzettelijk te instrueren hoe ze beleefd kunnen applaudisseren voor iedereen. Ze zegt dat ze zich vrij moeten voelen om te juichen als ze iets zien waar ze van houden, maar niet het gevoel moeten hebben dat ze moeten juichen bij de concurrentie als het lijkt alsof iedereen dat doet. Ze leert ze hoe ze hun eigen diepere reactie op routines kunnen peilen.
'Onze families zitten vaak samen in het publiek bij evenementen, en ze juichen luid toe voor enkele van de mooie, artistieke en vermakelijke stukken die we zien - gepresenteerd door welke studio dan ook - maar ze geloven echt in onze missie om dans veilig, gezond en positief te houden voor kinderen en doe niet mee aan het juichen voor de geseksualiseerde inhoud ”, zegt ze. “Het opbouwen van dit soort cultuur is hard werken en we blijven hier elke week aan werken in lessen, repetities en communicatie met onze families. Ik zou graag met elke studio-eigenaar of dansleraar praten die dit een onderdeel van hun studiocultuur wil maken, over hoe we hier de hele tijd aan werken! '
YPAD en Dance Informa zijn het daarmee eens: het wordt tijd dat de industrie bewuster gaat over wat, hoe en waarom we juichen! Laten we proberen het tijdperk van ongezonde berichtgeving voor dansers te beëindigen en in plaats daarvan beloven krachten te zijn die alleen positieve en gezonde verbale bevestiging geven aan studenten!
Bezoek voor meer informatie over YPAD www.ypad4change.org
Door Chelsea Thomas van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
