Het bedrijf in 'Assepoester' van Matthew Bourne. Foto door Johan Persson. Kennedy Center Opera House, Washington, D.C.
16 januari 2019.
prinses ballet
Choreograaf Matthew Bourne is waarschijnlijk nog steeds het meest bekend om zijn Zwanenmeer (1995), met een geheel mannelijk zwanenensemble met ontbloot bovenlijf en een donkerder plot dan zelfs het tragische klassieke verhaal. Terwijl ik nog steeds hoop om die legendarische zwanen ooit persoonlijk te zien, die Bourne's productie van Assepoester in het Kennedy Center was deze week een onverwacht genoegen.
De actie speelt zich af op Prokofjevs duistere romantische partituur en speelt zich af in Londen tijdens de Tweede Wereldoorlog met de hele ballroomscène in het tweede bedrijf, geïnspireerd door het beroemde bombardement op het Café.Haarde Paris op 8 maart 1941. Toen ik het theater binnenliep, zag ik borden op de deuren van het theater die waarschuwden voor de gevaren van het zijn in een aanvalszone. Het toneelgordijn was open en onthulde een enorme set met een gigantische glinsterende pantoffel omringd door de overblijfselen van gebombardeerde gebouwen. Onze eerste glimp van de cast ging vergezeld van de beelden en geluiden van een zwart-witjournaal dat de Londenaren alle fijne kneepjes van het overleven van een luchtaanval uitlegde. Zoals ik had verwacht, Bourne's Assepoester had een donker, filmisch gevoel - gelijke delen sprookje en nachtmerrie.
Assepoester, uitgevoerd door Ashley Shaw, is een tenger, schoolmeisje met een vader die fysiek aanwezig is maar in een rolstoel zit en niet in staat is de grillen van zijn vrouw te temperen, briljant gespeeld door Madelaine Brennan. Assepoester wordt verbannen door haar glamoureuze stiefmoeder en valt haar flamboyante, hooghartige stiefbroers en zussen lastig. De eerste akte speelt zich volledig thuis af, een vrije ruimte die wordt opgeroepen door enkele belangrijke stukken weelderig meubilair en omzoomd door de granaten van afbrokkelende gebombardeerde gebouwen. De suggestieve sets van Lez Brotherson overschaduwen de machinaties van de frivole familie van Assepoester in zo'n mate dat ik me nooit helemaal op mijn gemak voelde met de humoristische stukjes, de hele kunstgreep was zo duidelijk gedoemd.
Wanneer een gewonde piloot (Andrew Monaghan) de deur binnen strompelt, komt Assepoester hem snel te hulp, wordt verliefd op haar aanklacht en huilt dan als hij snel het huis uit wordt gezet door haar jaloerse stiefmoeder. Om eerlijk te zijn, deze hele reeks evenementen was een van de meest gehaaste en minst boeiende delen van de show, maar het diende om de actie vooruit te helpen en Assepoester de wijdere wereld in te drijven. Dat gezegd hebbende, ik genoot enorm van de slimme shtick van Assepoester die danste met een mannelijke jurk in plaats van haar verdreven liefde. De humor en stijl deden denken aan enkele van mijn favoriete Fred Astaire-dansen, vooral wanneer de jurkvorm wordt vervangen door Monaghan die een stuntelige droomversie speelt van Harry, Assepoester's pilotenliefde.
Assepoester vlucht uiteindelijk haar huis in een paar glinsterende zilveren pumps en gaat op zoek naar haar man met de hulp van een oogverblindende mannelijke engel gedanst door de zeer charismatische Liam Mower. Eenmaal buiten wordt ze al snel geconfronteerd met alle gruwelen van Londen tijdens de Blitz, inclusief bewakers van luchtaanvallen, kleine criminelen en Bourne's nachtmerrie-creatie van gasmaskerhonden - deels menselijke en deels menselijke hondenwezens met gasmaskergezichten. Wanneer een explosie toeslaat, klopt het Assepoester op de grond en ontlokt het een hoorbare zucht van het publiek, vooral vanwege het ongemakkelijke volume van de explosie die wordt afgegeven in surround-geluid dat onze stoelen leek te rommelen. In haar bewusteloze toestand wordt ze begroet door haar beschermengel en verblind door een verschijning van bommenwerperpiloten in glanzend wit die een reeks prachtige sprongen en sprongen maken die elkaar snel opvolgen. De eerste akte wordt afgesloten met haar wegrijden in de sterrennacht in de zijspan van een glanzend witte motorfiets met haar engel aan het roer.
Het tweede bedrijf begint en eindigt met de vernietiging van de CafHaaruit Parijs in Londen. Assepoester’S beschermengel laat zien dat hij een meester van de tijd is, misschien een engel des doods, terwijl hij de tijd terugdraait en het bloedbad verandert in een sprankelende feestscène. De ijdele, harteloze stiefmoeder van Assepoester en haar hele disfunctionele stiefgezin zijn elegant gekleed in pakken en gewaden die ondanks hun uitgesproken ordinaire gedrag de glamour van het Hollywood van de jaren 40 oproepen. Enkele van de heerlijkste dansen van de show ontvouwden zich in deze cabaretachtige omgeving met veel weelderige, eigenzinnige choreografieën, waarvan een groot deel in koor uitgevoerd werd door het volledige ensemble. Onze heldin keert terug in een lange zilveren jurk en maakt opnieuw contact met haar mysterieuze piloot, ondanks de inspanningen van vele andere personages die proberen hen ergens anders heen te lokken. Natuurlijk weten we al die tijd dat deze glitterwereld binnenkort in puin zal verdwijnen, dus het is een verademing om Assepoester en haar piloot samen de club uit te zien glippen vlak voor de onvermijdelijke explosie.
Gedurende het grootste deel van het derde bedrijf zijn Assepoester en haar piloot weer gescheiden, en beiden wankelen op de rand van waanzin in hun wanhoop om herenigd te worden. Op een gegeven moment bezoekt de stieffamilie van Assepoester haar in een ziekenhuis dat een soort psychiatrische inrichting lijkt te zijn, en de stiefmoeder probeert Assepoester te verstikken. Ondertussen is Harry de piloot op straat in een ruzie geraakt en stuurt hem naar hetzelfde ziekenhuis waar ze eindelijk herenigd worden. Ik veronderstel dat het de gelukkigste eindes is die Bourne kon bedenken voor zijn vreemde interpretatie van Assepoester , hoewel ik had kunnen doen zonder het hele moorddadige stiefmoeder-subplan, want het sloeg niet veel op mij.
In ieder geval heeft de slotscène van het ballet een prachtige, gouden eeuw van Hollywood, wat ik erg bevredigend vond. Het gelukkige stel is net getrouwd en neemt lang afscheid van de vader van Assepoester, evenals van haar stiefzusters en broers, die naar ik aanneem van hun ellende zijn bekomen nu ze niet onder de invloed van de stiefmoeder zijn. Ondertussen nemen andere koppels tranen afscheid terwijl soldaten nog steeds de oorlog in worden gestuurd om de asmogendheden te bevechten. De verlichting vangt de heerlijke warmte van de late dagzon terwijl de dansers tableaus van omhelzingen en kussen en lieflijk ineengestrengelde vingers treffen. Terwijl Assepoester en Harry op het podium op de grote treinwagon stappen, lijkt de zon onder te gaan en worden de tedere dansen van de overgebleven koppels in een bijna silhouet gegoten. Het is een lieflijk, bitterzoet einde dat ontsnapt aan de belofte van een nieuwe dag waarop de oorlog zal worden gewonnen en de Londense blitz een herinnering is.
Door Angella Foster van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
