Dana Tai Soon Burgess Dance Company's 'A Tribute to Marian Anderson'. Foto door Jeff Malet. De Smithsonian National Portrait Gallery, Washington, D.C.
3 februari 2020.
Weerstand kan komen in de vorm van stille, gracieuze kracht - in doorzettingsvermogen, vindingrijkheid en doorzettingsvermogen. Er kan dus harmonie en genade zijn in het bestrijden van onrecht. Deze eigenschappen schijnen door het leven van Marian Anderson, iemand die ik niet kende tot ik over deze voorstelling hoorde. Ze was de eerste grote Afro-Amerikaanse operazangeres die bekendheid verwierf in dit land. De weg ernaartoe was niet zo gemakkelijk, ze werd geconfronteerd met ongelooflijk racisme, tot het punt dat ze de toegang tot verschillende locaties werd geweigerd. Ze liet dat echter nooit in de weg staan om te doen waar ze van hield en haar talent te delen.
Toen ze bijvoorbeeld niet mocht optreden op een prestigieuze locatie in Washington D.C., zong ze op de trappen van het Lincoln Memorial - niet minder dan 'My Country T’is of Thee'. De symboliek is hier opvallend en krachtig. Dana Tai Soon Burgess Dance Company (DTSBDC) portretteerde het, samen met Anderson's gracieuze, aanhoudende weerstand, met duidelijkheid en beheersing. De kenmerkende bewegingsstijl van Burgess, een prachtig uitgebrachte vorm van klassieke moderne dans - samen met het opbouwen van een heldere, suggestieve sfeer - hielpen allemaal bij het opbouwen van die afbeelding.
Het in Washington D.C. gevestigde bedrijf missie is om 'nieuwe moderne danschoreografieën te creëren en uit te voeren die persoonlijke en culturele geschiedenissen onderzoeken ... [die] de basiservaringen, behoeften en ambities belichten die integraal deel uitmaken van ieders leven.' Burgess is de allereerste van de Smithsonian Choreograaf in residentie Hij creëerde dit werk als reactie op de tentoonstelling in de National Portrait Gallery ter ere van Anderson, 'One Life: Marian Anderson' (2019, samengesteld door Leslie Urena).
Dana Tai Soon Burgess Dance Company's ‘A Tribute to Marian Anderson’. Foto door Jeff Malet.
Een gevoel van harmonie, evenwicht en eerbied was duidelijk vanaf het allereerste begin: een zwart-witfoto van Anderson in een mooie lange zwarte jurk vulde het podium als een preset. Een zangeres, Millicent Scarlett, kwam binnen. Haar stem was vol en diep resonerend, en zei: 'My Country T'is of Thee.' Jeffrey Watson begeleidde haar op de piano. Dansers cirkelden om haar heen, bewegend in canon. Sommigen liepen met aanwezigheid en sommigen dansten meer technische passen, waarbij ze een element van oppositie toevoegden om het harmonische gevoel dynamischer te maken. Brahms-composities begeleidden hen terwijl ze dansten.
De dansers gingen al snel samen voor meer op ballroom geïnspireerde bewegingen en klassieke moderne dans bewegende beelden, die allemaal gedenkwaardig waren. Een vrouw sprong naar voren en een mannelijke partner nam een arabasque achter zich en creëerde feministische beelden die mijn hart verwarmden. Een lift over een heup in een bocht werd armen naar beneden, de handen van het paar kwamen langzaam bij elkaar. Een technisch moment verplaatste zich naar een bevredigend helder en eenvoudig moment, een van evenwichtigheid en eerbied.
Deze reeks kwam op bepaalde punten terug en werd geaard in zijn herhaling. Deze reeks en andere bewegingsfrasen die in de choreografie werden herhaald, werden niet oud omdat de nuances erin elke keer vers waren. Deze benadering creëerde ook een belichaming van de brug- en refreinherhaling in de muziek, allemaal gerelateerd aan het onderwerp dat voorhanden was, zoals ik het zag - doorzettingsvermogen, gruis en een rustige kracht.
Een duet verkleinde de geportretteerde ervaring tot die van een groep tot die van twee personen. Vervolgens voelde de beweging dieper en meer openlijk relationeel aan. Een drietal vrouwen volgde, zachter en vrouwelijker in bewegingskwaliteit. Een mooi beeld van omhullende armen terwijl dansers in een rij stonden, was esthetisch aangenaam en bood ook een hartverwarmend gevoel van steun en verbondenheid.
Een duet dat volgde dat zich verdiepte in de meer tumultueuze kant van romantiek, zo leek het. Diep in de lagen aarden voelde als een standpunt innemen in iemands wil. Naar elkaar toe en van elkaar af bewegen in de ruimte voelde hetzelfde. Ik vroeg me af wat meer van die diepe aarding in andere delen van het werk had kunnen brengen, de energie die voorhanden was, was nogal verticaal en werd er door een groot deel van getild. Toegegeven, die verhoogde kwaliteit voelde als een deel van wat dat gevoel van waardige, stille kracht opbouwde dat overkwam.
Later in het werk was er een pauze in het zingen, misschien had het een effectief contrast kunnen opleveren als het ook eerder in het werk was gedaan. Op een andere auditieve toon kon ik de voeten van de dansers horen glijden, waardoor hun soepele beweging van overcurve en ondercurve voor mij meer visceraal en aangenaam ervaringsgericht werd. Ook mij in het werk brengen was een klassieke en waardige esthetiek. De verlichting was in een eenvoudig, maar toch suggestief geelgrijs. Kostuums waren zwart en elegant gesneden (door Sigrid Johannesdottir). Het creëerde allemaal iets dat aanvoelde als een bewegende zwart-witfoto.
Latere groepsdelen verschoven in zoiets als het openen, cirkelen en bewegen als een wals. Het was echter uitgebreider en technischer, met benen die in liften door de lucht scharen en schone battements aan de zijkant (stabiel en helder in plaats van head-high, kwaliteit gewaardeerd boven bovenmenselijke flexibiliteit). Millicent keerde terug om 'My Country T’is of Thee' te zingen. Lichten gingen naar beneden op een tableau, de dansers keerden zich naar datzelfde elegante beeld van Anderson. Het voelde als een overtuigende, wonderbaarlijke eerbetoon aan een vrouw die met volharding, integriteit en gratie omging met onrecht en vooroordelen.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
