Toekomstige Artikelen

Choreografe Dana Tai Soon Burgess en danseres Tati Valle Riestra repeteren 'Tracings'. Foto met dank aan DTSBDC.

In 2003 creëerde Dana Tai Soon Burgess een werk over een immigrantenervaring die zijn eigen directe familieleden hadden meegemaakt - vanuit Korea naar Hawaï komen om te werken op suikerriet- en ananasplantages. In 2018, met al het verhitte sociaal-politieke discours rond immigratie, besloot hij dat het een goed moment was om het werk te verfijnen en terug te halen. 'Met het werk wil ik uitdrukken hoe moeilijk het kan zijn om naar een nieuw land te komen', vertelt hij. Zijn gezelschap, Dana Tai Soon Burgess Dance Company, zal het werk uitvoeren, genaamd Traceringen, in de Robert en Arlene Kogod in de National Portrait Gallery op 4 mei. Burgess is de Smithsonian Institution's allereerste choreograaf in residentie

De familie Kang poseert op de plantage Del Monte waar ze werkten. Foto met dank aan DTSBDC.

Dance Informasprak met Burgess over het proces om dit repertoire werk terug te brengen, persoonlijke betekenis van het werk voor hem, esthetische invloeden voor het werk, en meer. Hij beschrijft hoe hij veel in het werk 'redigeerde', waarbij hij terugkwam op de belangrijkste zaken voor deze opwekking. Er waren ook overwegingen om de werkzaamheden buiten uit te voeren, zoals het veranderen van de achtergrond. Projecties tijdens de voorstelling tonen de Koreaans-Amerikaanse ervaring op Hawaiiaanse plantages. De National Portrait Gallery stelt momenteel ook 'Portraits of the World: Korea' tentoon. Werken in deze tentoonstelling, en in het bijzonder het werk 'Moeder III' van Yun Suknam, hebben een betekenisvolle, inspirerende context voor het uit te voeren werk De timing werkte dus buitengewoon goed om de site als locatie voor dit werk te hebben.

Burgess beschrijft ook enkele van de inspiratiebronnen voor bewegingsinhoud in, en de esthetiek van, het werk. Hij beschrijft littekens op de handen van zijn moeder, waar hij naar vroeg toen hij nog een kind was. Op een zo gepaste manier mogelijk vertelde ze Burgess over het werken aan ananasplantages toen ze voor het eerst naar Amerika kwam (Hawaï, meer specifiek). De handen werden zo een focus in de beweging. Hij vertelt hoe hij zich deze littekens herinnerde, en de verhalen die ze hem vertelde over hoe ze ze kreeg, was een 'ah-ha'-moment voor hem bij het creëren van Traceren s. Zijn moeder, beeldend kunstenaar Anna Burgess, zal fysiek aanwezig zijn in het werk, en ze zal ook optreden als een speciale gastartiest.

Voor Koreaanse immigranten die op deze Hawaiiaanse plantages werkten, waren de omstandigheden wreed: lange dagen met ladingen van vijftig pond zakken in de verzengende hitte. Alle factoren in aanmerking genomen, was het in wezen contractarbeid. Burgess vroeg zich ook af, alsof hij probeerde een idee te krijgen van de fysieke ervaring van het dragen van die tassen, hoeveel van de rekwisieten in de vorm van ananasboomtakken vijftig pond zouden wegen. Dit zette hem aan het denken over nieuwe manieren om die rekwisieten te gebruiken en om het idee van een zware last op zichzelf lichamelijk te maken.

Esthetisch waren de Koreaanse tradities de leidraad voor Burgess. Hij gebruikte bijvoorbeeld meer Koreaanse traditionele dans dan in de meeste van zijn werken, en vermengde het met hedendaagse dans, legt hij uit. Kostuums zijn ook gebroken wit, een crèmekleurige kleur - de kleur van rouw in de Koreaanse gebruiken. Het idee van rouwen past in het werk in de zin dat je je oude huis verliest en het leven dat je kende bij het verhuizen naar een heel nieuw land. Grotere thema's als verlies, het vinden van liefde en het opbouwen van een gemeenschap waren ook bepalend voor de structuur van het werk, evenals de beweging ervan. Elk onderdeel van het werk heeft een focus op deze grotere thema's.

Danseres Miyako Nitadori voert beweging uit

Danseres Miyako Nitadori voert bewegingen uit 'Tracings' uit. Foto met dank aan DTSBDC.

Ook de sleutel tot het werk in het algemeen is het idee van herinnering, evenals dat van gemeenschap - in het geheugen, in het heden en in de toekomst. Een deel van de immigrantenervaring die Burgess wilde illustreren, was het verliezen en winnen van verschillende gemeenschappen. Maar ook deze thema's zijn universeel, benadrukt Burgess. 'We hebben allemaal liefde en verlies en verandering in het leven meegemaakt, dus er is een toegangspunt voor iedereen', stelt hij.

choreografie les

Voor Burgess zelf was er ook het feit dat het werk was gericht op pijnlijke - zelfs traumatische - ervaringen voor zijn dierbaren. Het creatieve proces ondergaan met inhoud die dit soort betekenis voor zichzelf heeft, kan voor elke kunstenaar erg moeilijk zijn. Toch gelooft hij dat het allemaal in de timing zit, door het creatieve onderbewustzijn te laten onthullen wanneer je als kunstenaar klaar bent om zo'n persoonlijk zwaar onderwerp te onderzoeken.

Hij geeft als voorbeeld wanneer hij de studio in ging om te creëren Charlie Chan en het mysterie van de liefde , een werk gericht op persoonlijke ervaringen uit zijn jeugd, dacht hij dat het een heel ander werk zou worden dan het uiteindelijk werd. Toen hij er klaar voor was, toonde het zich aan hem, legt hij uit. Je zou de vraag kunnen stellen of dit land klaar is om meer verhalen over de immigrantenervaring tegen te komen, en misschien ook zou moeten tegenkomen. Burgess lijkt te geloven dat het zo is en zou moeten. Gesprekken kunnen beginnen met verhalen en gesprekken kunnen leiden tot een betere wereld. Kunst kan inderdaad bijdragen aan het maken van een betere wereld

Door Kathryn Boland van Dans informeert.