Het Joyce Theatre, New York, NY.
Woensdag 20 juli 2016.
Twyla Tharp's twee weken durende run van Twyla Tharp en Three Dances herinnert ons eraan waarom dans zo geweldig ... en speciaal ... en vitaal is. Het kan een esthetisch aangename, opbeurende kunstvorm zijn die slechts een fractie van de tijd bestaat tot het volgende moment aanbreekt. En Tharp heeft voortdurend manieren gevonden om ons in het moment te houden, haar dansers levend en aanwezig op het podium te houden en ons gewoon te vervoeren, om nog maar te zwijgen van humor (een extra pluspunt).
Het negenkoppige ensemble blinkt uit in alle drie de werken op het programma, en levendige kostuums en muziek maken Tharp's scènes compleet.
Megan Zelly
Country dansen (1976) is flirterig, kleurrijk, soms komisch. Het westerse verhaalballet voor vier dansers - Kaitlyn Gilliland, Amy Ruggiero, Eva Trapp en hun eenzame jongen in nood, de oude Tharp-danser John Selya - maakt gebruik van klassieke vocabulaire verweven met fraai voetenwerk dat kenmerkend is voor lijndansen, samen met oneindige swoops en spins. Het gebruik van dergelijke klassiek geschoolde balletdansers in het werk van Tharp zorgt voor veel duidelijkheid.
shaunie o neal wiki
Kaitlyn Gilliland en Eva Trapp in Twyla Tharp’s ‘Country Dances’. Foto door Yi-Chun Wu.
De dames dansen speels met en rond Selya, en hij voert push-ups en springtrucs met één hand uit om indruk op de meisjes te maken. De lange Gilliland staat lang en opvallend in haar feloranje kostuum van Santo Loquasto, en ze blijft een opvallende artiest voor de avond. En Ruggiero's expressiviteit en lieve glimlach doen ons geloven dat ook de dansers van deze ervaring genieten. Country dansen is muzikaal, aangenaam en vol persoonlijkheid.
De première van de avond, Beethoven Opus 130 , uitgevoerd op muziek met dezelfde naam, opent met de dansers in zwarte gepersonaliseerde Norma Kamali-kostuums. Het werk is sterk gebaseerd op het klassiek - klassieke strijkers en technisch veeleisende, bravoure balletische vocabulaire.
Matthew Dibble staat centraal - hij en zijn partner Gilliland gekleed in grijzere tinten. Ze voeren een pas de deux uit, terwijl drie andere koppels op de achtergrond dansen. Hun samenwerking wordt onderbroken door de opvallende ingang van Nicholas Coppula met ontbloot bovenlijf, terwijl hij over het podium kruipt en Gilliland inneemt.
fikshun en amy
Onderbroken door opwindende liften, energiek ensemblewerk en langzame, intieme duetten, komt Dibble alleen terug op een donker podium, met zijn armen omhoog, voordat de dansers een voor een langs hem heen zeilen. Gilliland en Dibble worden herenigd, voordat ook Dibble zijn borst ontbloot en Coppula's eerdere bewegingen herhaalt. Maar deze keer is de lucht tussen hen dik, en dan wordt Dibble met rust gelaten. De cast brengt hem op de grond, waar hij alleen blijft.
Met een kleine cast en een energieke choreografie wordt het uithoudingsvermogen van de dansers indrukwekkend. Maar het hoogtepunt daarvan is in 'Boek I' van Brahms Paganini (1980), wanneer Reed Tankersley een uitgebreide solo vertolkt, die de energie van iemand anders lijkt te overtreffen dan de zijne. De solo is lang maar nooit repetitief of saai. Tankersley, geheel in het wit gekleed door Ralph Lauren, is sterk en toch zacht, met eindeloze opgeschorte relevanties en prachtige zwierige wendingen. De choreografie is muzikaal (ingesteld op Variaties op een thema van Paganini, opus 35 door Johannes Brahms), geaccentueerd door armen, handen en adembenemende balansen. Tharp's choreografie van oneindige wervelingen en wervelingen - waarbij alle delen van het lichaam worden gebruikt - doet soms denken aan schaatsen.
Reed Tankersley in 'Brahms Paganini' van Twyla Tharp. Foto door Yi-Chun Wu.
Hoewel we het zweet zien en zijn ademhaling horen, lijkt Tankersley nooit moe te worden en lijkt hij altijd de baas, bijna nonchalant. Het is een indrukwekkende tijdsduur en consistentie, tot het allerlaatste moment van een aanhoudende balans.
'Book II' neemt de rest van de cast mee, gekleed in heldere, zomerse tops en witte korte broeken of broeken. Het rapport van de dansers is weer speels en lief, en Tharp voegt momenten van slapstick toe - de ene danser slaat de andere letterlijk op de achterkant.
De slotscène - vrouwen die ondersteboven worden betrapt door de mannen - vat samen wat Tharp te bieden heeft in dit programma: die dans is leuk, spannend en kan je met de goede kant naar boven of ondersteboven draaien. Ik neem er meer van.
Rachel Dratch netto waarde
Door Laura Di Orio van Dans informeert.
Foto (boven): Nicholas Coppula, Amy Ruggiero en Daniel Baker in Twyla Tharp’s ‘Brahms Paganini’. Foto door Yi-Chun Wu.
aanbevolen voor jou
