Napier Gemeentelijk Theater, NZ
2 september 2009
Door Rain Francis.
De avond begon met August Bournonville's Dances From Napoli , ontleend aan de derde akte van zijn ballet uit 1842, Napels Het volledige ballet werd gechoreografeerd nadat Bournonville Napels had bezocht en werd bewogen door de ‘lokale kleur en levendigheid van een stad in constante beweging’. Deze helderheid en energie is zeker vastgelegd in de choreografie.
Lorraine haarlak
In dit fragment wordt niets van het verhaal van de volledige lengte bewaard, en blijven we achter met een reeks levendige divertissement. Zonder decors of verhaallijn wordt dit een platform om fijne techniek en virtuositeit te tonen.
Mijn kalveren verbrandden praktisch in sympathie met het bedrijf! Bournonville staat bekend om zijn gebruik van ballon, en dit ballet is het perfecte voorbeeld met zijn vederlichte allegro. Het voetenwerk was snel en vloeiend, maar enkele van de meest verbluffende momenten voor mij waren die van stilte toen de dansers in een flits naar de vijfde positie terugkeerden, vaak met een nauwelijks waarneembare demi-plie.
Lucy Balfour in de Tarantella het beste belichaamde de Italiaanse geest. Haar dynamiek en haar overtuiging veroverden het podium! In de Pas de Six schitterde Alayna Ng. Haar techniek was foutloos en haar optreden warm en genereus.
Na de eerste pauze kwam De Sylphide zelf. De sets voor beide acts (in bruikleen van het Australian Ballet) waren schitterend.
juni claire dansschool
Jacob Chown speelde op bewonderenswaardige wijze de rol van ‘James’. Zijn techniek is solide en zijn pirouettes (ook opvallend in Dances From Napoli) waren indrukwekkend gecontroleerd en consistent. Brendan Bradshaw gaf zijn ‘Gurn’ een heel natuurlijk gevoel voor komedie en was technisch uitstekend.
De Schotse haspel was een goed gerepeteerd hoogtepunt, kleurrijk en jubelend. De jonge gast Emily McLaren deed het geweldig als ‘Fiona’ en hield het hectische voetenwerk en de koersveranderingen bij.
Katie Hurst-Saxton was lief als ‘Effie’ en het was jammer dat we haar 's avonds niet meer zagen!
laurie kanyok
De derde akte begon met de heks ‘Madge’ en haar volgelingen die dansten rond een borrelende ketel, compleet met prachtige rekwisieten en speciale effecten. Sir Jon Trimmer als ‘Madge’ was, zoals altijd, een absolute traktatie. Hij was het hoogtepunt van mijn avond.
Toen de tabbladen van de betoverde bosscène opengingen, was de vreugde van het publiek hoorbaar. Het decor van Fraser en de verlichting van Jon Buswell creëerden de perfecte romantische mystiek.
Tonia Looker als de ‘Sylph’ tikte alle vakjes aan, schijnbaar gewichtloos, soms ondeugend en uiteindelijk tragisch. Ze heeft een heerlijk expressief gezicht.
De Sylphide is een van de weinige romantische balletten die grotendeels ongewijzigd is gebleven ten opzichte van zijn oorspronkelijke vorm. Het is fantastisch dat het nog steeds van generatie op generatie wordt doorgegeven en de RNZB (met de hulp van ex-artistiek directeur Matz Skoog) heeft deze erfenis uitstekend voortgezet. Ik denk dat meneer Bournonville zelf trots zou zijn geweest!
aanbevolen voor jou
