Wendy Whelan met Albert Evans in 'Liturgy' van Christopher Wheeldon. Foto door Paul Kolnick. Veel succesvolle artiesten hebben een kameleonkwaliteit, om te kunnen verschuiven en morphen volgens het project dat voorhanden is. Toch blijft er iets in hen geworteld en diep, onveranderlijk door de kleverige en onvoorspelbare uitdagingen van het creatieve leven. Met dansers, een uitwisseling - en zelfs spanning - tussen die kwaliteiten bestaat soms in hun eigen lichaam.
melissa barak
Whelans afscheidsvoorstelling in NYCB was een wereldpremière van Christopher Wheeldon. Ze danste het met Craig Hall. Foto door Paul Kolnik.
Wendy Whelan was een veelgeprezen danseres bij het New York City Ballet (NYCB) van 1984-2014. Ze werd leerling in 1984, en werd gepromoveerd tot het bedrijf in 1986. In haar tijd bij NYCB toonde ze een uniek vermogen om zich niet alleen aan te passen, maar ook om zich volledig aan te passen. transformeren in de rol die voorhanden is. Tegelijkertijd bleef ze onwankelbaar in haar manier van werken met choreografen, bezig met muziek in haar dansen en een geest van humor en vreugde uitstraalt.
Whelan brengt dat nu allemaal naar voren met nieuwe projecten, met hedendaagse choreografen zoals Kyle Abraham die haar werk bezighouden. Deze koppeling van maakbaarheid en betrouwbaarheid maakt misschien deel uit van wat haar in het balletsterrendom bracht - bewonderd en gerespecteerd door zowel choreografen, critici als publiek.
Whelan in fysiotherapie in ‘Restless Creature’. Foto met dank aan Got The Shot Films.
Dance Informa sprak onlangs met Whelan over haar creatieve leven, evoluties in haar dansen en de release van de documentaire, Rusteloos schepsel - gericht op haar opkomst, carrière en vertrek uit NYCB.
Over haar vermogen om wat voor rol dan ook te worden, zei de Britse choreograaf Wayne McGregor: “Ik moet altijd twee keer kijken - is dat Wendy Whelan? Omdat ze het geweldige vermogen heeft om zichzelf opnieuw uit te vinden. Ze is gewoon een buitengewone kunstenaar. '
Whelan repareert haar schoenen in ‘Restless Creature’. Foto met dank aan Got The Shot Films.
Whelan besprak hoe ze met NYCB dat soms een personage was, maar vaker - gezien het overwegend neoklassieke Balanchine-repertoire van het bedrijf - rollen danste die ideeën of emoties vertegenwoordigden.
'Ik heb het meest genoten van die [transformatie] ... een nieuwe kwaliteit toepassen op welke rol ik ook heb gedanst,' vertelde Whelan. Ze heeft ook veel waardering voor het belichamen van muziek in beweging, en gaat zelfs zo ver om te zeggen dat het haar 'drijft'.
Rusteloos schepsel portretteert zo'n passie voor haar werk in het algemeen. Terwijl ze danst, zegt ze in een voice-over: 'Als ik niet kan dansen, sterf ik misschien liever.' Tegelijkertijd straalt ze een zachtheid uit - datgene waardoor zo'n torenhoge talentgigant als volkomen benaderbaar, minzaam en niet in het minst intimiderend overkomt. In een danswereld van hiërarchie, drama en al te gewone egoïstische persoonlijkheden, lijkt Whelan vrij gemakkelijk en plezierig om mee samen te werken.
Wendy Whelan. Foto met dank aan Got The Shot Films.
Dat is misschien een eigenschap, afgezien van haar talent en maakbaarheid, die ertoe heeft geleid dat ze 'meer werken van haar heeft gemaakt dan welke andere hedendaagse balletdanser dan ook', legt een verteller uit in Rusteloos schepsel Dit feit brengt iemand ertoe om haar erfenis op het gebied van dans te overwegen, en van daaruit op een bredere cultuur - immens, beweert de verteller, een misschien logische conclusie.
Gevraagd naar haar nalatenschap, deelt Whelan - met opvallende nederigheid - dat ze denkt dat haar 'ding', een belangrijke troef die ze heeft bereikt en vervolgens kan terugbetalen, is hoe ze met choreografen heeft gewerkt.
Het voelt ook een beetje vreemd, hoewel misschien op de een of andere manier pertinent, om haar nalatenschap te bespreken als ze blijft optreden. Toch heeft ze al twee jaar geen pointe-schoenen gedragen, legt ze uit.
Whelan raakt ook meer geïnteresseerd in en betrokken bij bewegingsoefeningen waarbij lichaam en geest centraal staan, zoals yoga. De techniekles die ze momenteel volgt, is meer gericht op moderne dansers. Ze heeft meer klassieke lessen gevolgd bij Pacific Northwest Ballet, maar iets in haar verzette zich tegen het opnieuw betreden van een formele balletcontext.
Whelan in ‘Agon’. Foto met dank aan Paul Kolnick.
'Ik heb het gevoel dat mijn geest en lichaam gescheiden zijn geraakt, en ik heb ze weer in elkaar gezet. Het is een behoorlijke reis geweest, '' beschreef ze.
De Rusteloos schepsel documentaire (nu in geselecteerde theaters) begint zich te verdiepen in enkele van deze overwegingen, zoals Whelan ze meemaakte tijdens de zonsondergang van haar 30-jarige tijd bij NYCB. Het legt haar emotioneel, maar ook letterlijk, fysiek bloot - met (gevoelig gefilmde) beelden van een operatie aan een labrale heupscheur.
Toen haar werd gevraagd wat ze van de toeschouwers wilde meenemen uit de film, deelde Whelan de opwinding voor niet-dansers die “iets van zichzelf vinden” in de film.
“Soms is ballet hiërarchisch, zo verheven iets, en sommige mensen kunnen bang worden. Ik hou ervan om die scheiding niet te hebben. Ik denk dat de film me daartoe in staat stelt ”, verklaarde ze - voor een groot deel omdat ze naast dans ook kan spreken, legde ze uit.
Zo veel lof en kansen als ze heeft gekregen, heeft Whelan zichzelf in talloze rollen gegeven. Zo heeft ze die scheiding tussen artiest en publiek wat kleiner gemaakt, de relatie wat menselijker. Naarmate haar geest, lichaam en geest blijven rijpen en evolueren, zal het fascinerend zijn om te zien wat ze zal blijven bieden - transformatie, ja, maar in de basis consistente echtheid, fatsoen en liefde voor haar kunstvorm.
Geniet hier van een exclusieve clip van Rusteloos wezen: Wendy Whelan, getiteld 'Het is nog niet mijn pensioen'.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
