Alvin Ailey Amerikaans danstheater in de 'Mis' van Robert Battle. Foto door Paul Kolnik. Er is gewoon iets met dansen. Daarbinnen kunnen we een unieke harmonie, verbinding en stroom vinden in onszelf en met anderen. Het kan een ervaring zijn van iemands rauwe ziel. Concertdans, op zijn best, kan deze ervaring fundamenteel duidelijk maken. Artiesten die op deze manieren ziel vinden, kunnen echt resoneren met kijkers en verbinding maken met hun aangeboren empathie, ons ware gevoel van verbondenheid met andere mensen. Ze kunnen ons kijkers zelfs inspireren om die ervaring van de ziel te ontdekken - die in onszelf en in anderen.
AAADT-dansers in de ‘Exodus’ van Rennie Harris. Foto door Paul Kolnik.
Alvin Ailey American Dance Theatre (AAADT) bood dit, en nog veel meer, aan in een divers programma in City Center. Het eerste stuk, Exodus , gechoreografeerd door Rennie Harris, begon met een vleugje mysterie - een horizontale lichtband die zich hoog boven het podium verspreidde, en de rest donker (verlichting door James Clotfelter). Er was genoeg licht om een danseres langzaam te zien lopen. Het geluid van een geweerschot klonk en hij - en ook de dansers die languit over het podium lagen - sprong op. Oh ja, waren wij toeschouwers in de gaten! Iedereen leek in orde - pfff!
Er begonnen intrigerende vertellingen, veel ervan leek eerder 'meta' - een kunstvorm die commentaar gaf op zichzelf en de aard van de kunst zelf. Eén regel was prachtig poëtisch en leek op te vallen als belangrijk: 'Dit is de openbare ervaring van de goddelijke ziel.' Al die tijd bleven dansers langzaam, voorzichtig, vloeiend maar methodisch bewegen. Ze stegen langzaam naar een hoger niveau. De verlichting nam toe tot het punt waarop schaduwen over de effen zwarte achtergrond bewogen - torenhoge figuren leken het hogere, grotere potentieel van deze figuren te voorspellen.
AAADT-dansers in de ‘Exodus’ van Rennie Harris. Foto door Paul Kolnik.
Sally Kirkland metingen
Tot op zekere hoogte kwam dat tot uiting, omdat de muziek sneller ging en de dansers meededen. Ze bewogen zich in meeslepende formaties, met boeiende non-unisono en krachtige, heldere unisono. Handtekeningen en variaties in hiphop-idioom - zoals pop en lock, bodyrolls en 'top-rocks' - waren duidelijk. Maar zonder het gevoel van geaarde kracht te verliezen dat deze beweging vereist, bewogen de dansers zich met de gladde gelei-gewrichten van doorgewinterde hedendaagse dansers.
Misschien wel het belangrijkste was dat eenheid en inclusiviteit de overhand hadden. Een volgend stukje verhaal kondigde aan: 'Je mag dan zwart zijn, je mag ook wit zijn. U mag een heiden zijn, u mag een Jood zijn. Maak geen verschil in ons huis. ' Ze belichaamden dit gevoel van inclusieve verbondenheid toen ze bij één grote klomp kwamen en langzamer, vloeiender bewogen - hun ledematen als de tentakels van een amoebe. Ze braken uit voor meer veranderende formaties, unisono en non-unisono. Uiteindelijk viel het gordijn open, maar ze stonden nog steeds. Hun verbonden zielen zouden blijven dansen.
AAADT in de ‘Mis’ van Robert Battle. Foto door Paul Kolnik.
king kong dansen
Het tweede werk, Massa van AAADT Artistiek Directeur Robert Battle, was heel anders in toon en sfeer. Het beeldde een ander soort eenheid uit, maar toch een eenheid. Dansers in vloeiende gewaden van rood en geel (kostuums van Fritz Masten) bewogen samen zoals atomen dat doen bij chemische reacties. Een afpellen en omcirkelen van een leidde ertoe dat anderen volgden. Een paar die opsprongen en op de aarde vielen, brachten anderen ertoe hetzelfde te doen. Een roos viel immers, en langzamer steeg weer een voor een. Individuele dansers waren katalysatoren voor verdere beweging en energetische verschuivingen.
Gezien ook de kleur van hun gewaden, zou je de dansers kunnen zien als pure energie. De titel impliceert ook een religieuze / spirituele betekenis, zeker ook in het stuk dat te vinden is. Licht en duisternis, relaties tussen het individu en het collectief deden denken aan goed en kwaad, religieuze en spirituele praktijk. Welke betekenis ook resoneert, visueel en zintuiglijk was er om van te genieten. Snel overgaan op xylofoontonen, naar stilte in vernietigende bewegingen, en meer hielden ogen en geest gelukkig bezig.
Het derde werk, dat van Christopher Wheeldon Na de regen Nee twee, was een mooie modernisering van een klassiekerNee twee,gedanst door Jacqueline Green en Yannick Lebrun. De beweging was langzaam en methodisch om te beginnen, vond toen meer snelheid en vrijlating toen een solo-viool binnenkwam om zich bij de zangerige pianomuziek aan te sluiten. Geaardheid en vloerwerk waren tegengewichten voor hoge liften en uitbreidingen die naar de hemel reikten. Het was niet klassiek. Het was niet modern. Het was gewoon wat het was - visueel opvallend en ontroerend.
Akua Noni Parker en Jamar Roberts van het Amerikaanse danstheater van Alvin Ailey in ‘After the Rain Pas de Deux’ van Christopher Wheeldon. Foto door Paul Kolnik.
Groen gedraaid op Lebrun's stevige dij (in een diepe plié àde seconde), een voet daar rustend en de andere reikend naar de andere kant van het podium in een mooieritmeHij steunde haar vlucht, haar verbinding met vrijheid. In een vergelijkbare verbluffende combinatie strekte één voet op zijn dij zich uit van de andere in een spleet - uiteindelijk loslatend om haar in een geaarde volledige spleet te laten landen. Deze momenten van tastbare connectie waren krachtig en memorabel, maar hun energetische connectie was nog steeds sterk als ze uit elkaar dansten (soms in koor, soms in gelijktijdige solo).
Een element dat mogelijk nog meer esthetische waarde aan het stuk heeft toegevoegd - Groen had een handtekening, een rotsvast, bijna verticaalontwikkeldedie ze vaak aanbood. Lebrun had niet zo'n handtekening, want in de klassieke traditie leek zijn doel kracht te tonen en zijn vrouwelijke partner te helpen schitteren. Iets leek hem ook te vragen om zijn eigen unieke beweging te hebben. Het stuk week op andere manieren met succes af van de klassieke traditie, dus waarom niet op deze manier? Ik ben ervan overtuigd dat Wheeldon iets geweldigs zou kunnen creëren voor de mannelijke partner in het werk waardoor hij zijn individualiteit kan demonstreren.
Het vierde en laatste werk, Billy Wilson's De winter in Lissabon , sloot de nacht af met vreugdevolle energie. Jazzmuziek en bewegingsvocabulaire (isolaties, parallelVerledenen dergelijke) bracht de sfeer van een jazzclub. Felgekleurde kostuums (door Barbara Forbes) gemengd met een ietwat laag, wazig licht (door Chenault Spence), hielpen de dansers bij elke beweging te poppen - net als de noten in de springerige jazzmuziek. Kleine vignetten vulden het stuk, net zoals aparte stellen, groepen en solo-individuen in een jazzclub hun eigen nachten - en grotere levensverhalen - naast elkaar rollen.
Alvin Ailey Amerikaans danstheater in ‘Winter in Lissabon’ van Billy Wilson. Foto door Teresa Wood genomen in het John F. Kennedy Center for the Performing Arts.
Michael Francis McBride bewoog zich opvallend soepel, waarbij voetgangers en zeer technische bewegingen werden gecombineerd tot het punt waarop het allemaal gewoon zijn geweldige beweging was. Michael Jackson, Jr. en Kanji Segawa sloten zich bij hem aan, met hetzelfde gemak maar met meer kracht. Ze bewogen samen als echte maatjes die gewoon uit grooven, zo natuurlijk en vreugdevol als maar kon zijn. Een volgend duet weergalmde Na de regen , maar met een meer zwoel en somber gevoel. Ghrai DeVore en Jacquelin Harris droegen een tint paars, een klassieke koninklijke kleur.
Ze waren net zo waardig en zelfverzekerd in hun optreden. Ze draaide zich om en hij ving haar halverwege de bocht op. Dit was gewoon volledig vertrouwen en verbinding. Een laatste ensemblesectie volgde, het hoogtepunt van de vrolijke en energieke sfeer van het werk. Er waren momenten in Fosse-stijl, allemaal gericht op een schouderrol en een verschuiving van het hoofd. Er waren anderen met betrokkenheid van het hele lichaam. Handen omklemden polsen om te draaien en vervolgens voetenwerk aan de grond.
bam margera melissa
Lichten vervaagden op een tableau van zelfverzekerde poses. Er was een gevoel van voortdurende vreugde, ook al was wat voor het publiek bedoeld was voltooid. Het was allemaal een andere versie van de 'demonstratie van de publieke ziel' waarop het eerste werk zich concentreerde, en echt allemaal exposeerden ze. Er zijn zoveel manieren waarop de danskunst dat kan bieden. AAADT bood hier vier aan, vier om te koesteren en niet snel te vergeten.
Door Kathryn Boland van Dans informeert.
