Toekomstige Artikelen

Door Laura Di Orio van Dance Informa

Bijna 60 jaar geleden, in november, werd Arthur Mitchell de eerste Afro-Amerikaanse danseres die zich bij het New York City Ballet (NYCB) voegde. Mitchell, een danser, leraar en regisseur die altijd zou blijven tonen dat hij een leider was, organiseerde in 1966 ook de American Negro Dance Company, richtte in 1967 de National Ballet Company of Brazil op en opende in 1967 het Dance Theatre of Harlem School. 1969.

Zijn levenswerk tot dusver ging over het verleggen van grenzen, over het openen van danskansen voor iedereen en over het geven van alles wat hij kan geven aan zijn studenten en volgers. En hij is de eerste die zegt dat zijn carrière nog lang niet voorbij is. Het is dan ook geen wonder dat Mitchell werd erkend met de Lifetime Achievement in Dance op de 2014 New York Dance and Performance Awards (The Bessies), die afgelopen 20 oktober werden gehouden in het legendarische Apollo Theatre in Harlem, New York.

Mitchell, zelf geboren in Harlem, werd geboren in 1934. Hij toonde al vroeg in zijn leven zijn leiderschap. De oudste van vijf kinderen, Mitchell merkte dat hij veel banen aannam om zijn gezin financieel te ondersteunen. De ervaring heeft Mitchell waarschijnlijk gedwongen sneller volwassen te worden en onafhankelijker te worden.

'Je moet werken, en ik ben nooit bang geweest om te werken', zegt Mitchell tegen Dance Informa. 'Ik ben de oudste, dus ik heb klusjes gedaan, wat hoorde bij het opgroeien en het nemen van die verantwoordelijkheid.'

Mitchell ging naar de High School for the Performing Arts, waar hij zijn eerste formele dansopleiding ontving. De school, zegt hij, was een grote eye-opener en gaf hem de kans om de wereld op een totaal andere manier te zien. Op dat moment ging er een nieuw rijk van mogelijkheden, een leven van dans, voor hem open.

Na zijn afstuderen ontving Mitchell een studiebeurs voor de School of American Ballet. Slechts een paar jaar later trad hij toe tot NYCB, waar hij optrad in een groot aantal werken van het gezelschap en slechts een jaar later in 1956 opklom tot de rang van hoofddanseres. 15 jaar lang bleef Mitchell de enige Afro-Amerikaanse danser bij NYCB.

Arthur Mitchell, winnaar van de Lifetime Achievement Award bij de Bessie Awards. Foto door Christopher Duggan.

Na een aantal jaren bij het gezelschap te hebben gedanst, vertrok Mitchell om te dansen op Broadway en begon zijn carrière als dansregisseur. Misschien wel een van Mitchells meest diepgaande bijdragen aan de danswereld was de oprichting van Dance Theatre of Harlem (DTH). Met zijn eigen geld en een paar beurzen opende Mitchell de DTH School in een kerkkelder met 30 studenten. Sindsdien is het uitgegroeid tot een school met meer dan 1.000 studenten, samen met een professioneel gezelschap dat toert en optreedt over de hele wereld. DTH heeft vanaf het begin kansen geboden aan de jeugd in Harlem en de weg geëffend voor getalenteerde dansers die anders misschien niet de kans hadden gehad.

niet flexibel

Hoewel Mitchell de afgelopen drie of vier jaar niet de artistiek directeur van DTH is geweest (het bedrijf wordt nu geleid door Virginia Johnson), leeft zijn erfenis en invloed voort in de school en het bedrijf.

'De tijd dat ik daar was, was om jonge mensen de kans te geven die het beste uit zichzelf wilden halen', zegt Mitchell. 'En het was niet alleen in dans, het was een school voor de geallieerde kunsten. Of je nu in de directiekamer wilde zijn of toneelknecht of verkoopmanagement of lesgeven, of wat het ook was, we gaven ze de kans en gaven ze de vaardigheden om professional te worden. '

Mitchell heeft altijd en blijft studenten aanmoedigen om een zo breed mogelijk onderwijs te volgen.

'Jaren geleden was je een moderne danseres of een balletdanser, of een jazzdanseres of een tapdanser', legt hij uit. 'Vandaag moet je een goede danskunstenaar zijn en alle verschillende stijlen kennen. Dus ik vertel jonge mensen dat ze alles moeten bestuderen wat ze kunnen, omdat je niet weet wanneer je het kunt gebruiken. Dus hoe meer je vaardigheden hebt aangescherpt en getraind, hoe beter je zult zijn en je zult veel gelukkiger zijn als artiest. '

Hij herinnert zich een keer dat George Balanchine tegen hem zei: 'Je moet niet vergeten: je moet altijd in dienst staan van de kunstvorm.' Deze liefde en respect voor de danskunst is iets waar Mitchell vandaag naar zegt te leven, en het is het advies dat hij ook aan jonge mensen wil doorgeven.

Hoewel deze onderscheiding een eer is voor zijn 'levenslange prestatie', zegt Mitchell dat zijn carrière nog niet voorbij is.

'Er is nog meer te doen', voegt hij eraan toe. 'Ik werk en evalueer en coach en geef les. En ik probeer er gewoon achter te komen wat de volgende stap zal zijn, want er zit een enorme hoeveelheid informatie in mijn hoofd, en ik probeer de beste manier te bedenken om het te laten zien, bloot te leggen, te gebruiken het. Ik denk dat het onderwijs en de coaching nu meer ontwikkeld zullen worden dan ooit tevoren. '

Het ontvangen van een Bessie Award, genoemd naar Bessie Schonberg, een moderne danseres en choreograaf en een dierbare vriend van Mitchell, was voor hem bijzonder betekenisvol, vooral omdat hij in zijn geboorteland Harlem werd uitgereikt.

'Wat ik geweldig vond aan Bessie was haar oog en haar manier van doen,' zegt Mitchell. 'Ze was zo'n zachtaardig persoon. Ze zou heel erg gedisciplineerd zijn, maar op haar volle was ze een erg gevende en begripvolle persoon. Dus ik probeerde dat van haar te leren en het zelf te gebruiken. Ik ben erg blij, ik ben zeer vereerd, om dit namens Bessie te accepteren. '