Door Stephanie Wolf.
Het is niet langer verrassend om tijdens primetime de televisie aan te zetten en een realityshow tegen te komen met een op de dans gericht thema. Of het nu gaat om een wedstrijdserie, een exposé achter de schermen of een prijsuitreiking, het dansaanbod op televisie is het afgelopen decennium enorm toegenomen. Hoewel er duidelijke voordelen zijn aan de reguliere blootstelling, kunnen de repercussies die kunnen voortvloeien uit zo'n Hollywood-achtig voertuig niet over het hoofd worden gezien. Omdat de dansartiesten de realiteit van het beroep uitleven, moeten we ons afvragen: wegen de voordelen op tegen de nadelen?
Tapper, choreograaf en regisseur Jason Samuels Smith gelooft dat televisie een voordelige uitlaatklep is voor dans. Hij heeft gechoreografeerd en opgetreden in verschillende programma's, waaronder die van Fox Dus jij denkt dat je kunt dansen en ABC's Dansen met de sterren Vanwege de enorme bekendheid die hij op deze shows krijgt, zegt hij dat hij op televisie zal blijven werken. 'Ik denk dat de blootstelling het belangrijkste onderdeel is van deze media en zonder hen zouden we niet hetzelfde aantal mensen bereiken', legt Smith uit.
De gevestigde choreograaf en danser Jimmy Locust - die optrad met artiesten als Paula Abdul, Janet Jackson en Michael Jackson - is geen onbekende in dansen voor een camera. Hij is het ermee eens dat televisie en film een effectieve manier zijn voor dans om het publiek te vergroten. Hij kan echter niet ontkennen dat hij teleurgesteld is in de manier waarop dans vaak op tv wordt geportretteerd.
is steven krueger homo
Jason Samuels Smith. Foto door Matthew Murphy.
'In mijn carrière ... werd dans altijd beschouwd als crème de la crème ... Ze hebben veel moeite gedaan om het te presenteren', zegt Locust. Nu zet hij de televisie aan, ziet fragmenten van enkele dansrealiteitsshows en merkt dat hij ontmoedigd raakt door de versterking van negatieve motiverende instrumenten die op jonge dansers zijn gericht. Er is een 'kleinering van de danser in de show', zegt hij. Locust begrijpt dat ratings de drijvende kracht zijn achter dit. Televisiekijkers houden van drama en zullen er week na week voor terugkomen. Toch voelt hij dat al deze vaak gescripte chaos de eigenlijke kunst kan verstoren.
Dit is precies de reden waarom Locust besloot om zijn eigen realityserie te maken, Sprinkhaan onder 5, een webgebaseerde show die kijkers meeneemt naar de klas in het Locust Performing Arts Center. Hij hoopt camera's te gebruiken om een positieve boodschap te sturen over hoe dans kinderen de kracht kan geven en hen kan helpen uitgroeien tot sterke individuen.
Er is ook een idee van roem In een tijdperk van reality-televisie kan iedereen een ster worden. Veel deelnemers uit competitieseries verlaten de show niet met aspiraties van dans, maar aspiraties om beroemd te worden. 'De [televisie] -industrie haalt de dansbug uit hen', zegt Locust. Toch denkt Smith niet dat televisie de oorzaak is van deze verschuiving in artistieke prioriteiten. Hij verzekert dat echte kunstenaars hun vak zullen blijven nastreven en aanscherpen, terwijl degenen die alleen op zoek zijn naar roem, alle middelen zullen gebruiken om het te verkrijgen.
Smith erkent dat deze blootstelling, of deze nu positief of negatief is, niet noodzakelijkerwijs leidt tot meer peuken op de stoelen voor live dans. Hij zegt: 'Ik denk dat [deze shows] mensen aanmoedigen om te beseffen dat dans bestaat, maar het hoeft het publiek niet per se aan te moedigen om live dansvoorstellingen te steunen.' Daarom moedigt hij dansprofessionals aan om harder te gaan en nieuwe manieren te vinden om live-optredens onder verschillende doelgroepen te promoten en crosspromotie.
Jimmy Locust. Foto door Jim Kahnweiler
charisma dans
Los Angeles Ballet heeft dans op televisie omarmd en besloot te kijken hoe het de groeiende belangstelling in haar voordeel zou kunnen werken. In 2012 gaven Thordal Christensen en Colleen Neary, de artistieke leiders van het jonge gezelschap, werk in opdracht van twee populaire, in LA gevestigde SYTYCD choreografen, Sonya Tayeh en Stacey Tookey, voor de NextWave LA serie. Terwijl de stukken van beide choreografen minder lovende recensies kregen van de Los Angeles Times , Zijn de inspanningen van Christensen en Neary om misschien een ander type publiek aan te spreken opmerkelijk, vooral gezien de commerciële dansscene van LA.
Sinds dans is geëxplodeerd op primetime- en kabelnetwerken, is de inschrijving voor studio's gestegen en raken meer jongens betrokken bij dans. En verschillende van deze shows hebben een overvloed aan kansen geopend voor de volgende generatie dansers, waardoor de carrières van veel jonge talenten zijn begonnen. 'Over het algemeen is het een positieve springplank voor de dansgemeenschap', zegt Locust.
Deze rage zal waarschijnlijk niet snel ergens heen gaan. Smith voorziet in de toekomst een grotere verscheidenheid aan shows te zien met de capaciteiten van zowel amateur- als professionele dansers. Hij hoopt dat de tapgemeenschap meer aandacht zal krijgen voor deze programma's, de inhoud zal opschudden en dingen echt interessant zullen maken. Bovendien zou hij graag 'meer grassroots-programmering van eigen bodem zien die echt de huidige en klassieke stijlen bevat die een impact hebben in de danswereld van vandaag.'
tintelende asmr echte naam
Concluderend, of reality-televisie de voortgang van dans helpt of belemmert, is geen zwart-witkwestie. De steeds toenemende populariteit van dit soort programmering maakt het des te belangrijker voor de dansartiesten om met een kritische maar constructieve blik naar deze shows te kijken. Ja, drama zorgt voor goede televisie - dat kan niemand ontkennen - maar dansers, regisseurs en choreografen moeten rekening houden met wat ze hopen te creëren door dans in de lucht te zetten. Willen ze goede tv maken of willen ze goede kunst maken?
Foto (boven): Een deelnemer laat haar bewegingen zien in de Los Angeles, CA audities voor Dus jij denkt dat je kunt dansen , Seizoen 10. © 2013 Fox Broadcasting Co. Foto door Beth Dubber / FOX
aanbevolen voor jou
