Geit Farm Arts Center, Atlanta, GA
11 mei 2013
Door Chelsea Thomas.
CORE Performance Company presenteerde de wereldpremière van Het bevrijde ongeval 9-11 mei ter afsluiting van het openingsseizoen van Tanz Farm, een jaarlange prestatiebundel geproduceerd door gloATL en het Goat Farm Arts Centre. Na slechts drie weken te hebben gewerkt met de hedendaagse choreografe Amanda K. Miller-Fasshauer, presenteerde CORE het nieuwe driedelige werk van een uur dat heerlijk intiem, vrij vloeiend en tot nadenken stemmend was.
Gelegen in de prachtige, oude steenfabriekruïnes van de Goodson Yard van de geitenboerderij, werd het werk sterk beïnvloed door de omgeving, waarbij vaak de openheid van de ruimte werd gebruikt om in te breken of om te communiceren met het natuurlijke geluid, waaronder passerende treinen van minder dan 50 meter verderop. Miller-Fasshauer, voorheen de choreograaf-in-residence bij Ballet Frankfurt onder William Forsythe en de oprichter van de Duitse Pretty Ugly Dance Company, nam de ruimtelijke beslissing om het publiek op het podium te plaatsen, of aan alle kanten van het podium van de dansers. , die iedereen unieke, gevarieerde ervaringen biedt.
dansers in de parken
Met zowel vooraf ingestelde als geïmproviseerde bewegingssecties, Het bevrijde ongeval ging heen en weer tussen gestructureerde choreografie en dans “adlibbing”. Deze toevallige houding liep op passende wijze parallel met de organische, evoluerende aard van de omgeving, die op zichzelf de afgelopen 100 jaar verschillende evoluties en toepassingen heeft doorgemaakt. Gebouwd in de jaren 1880 en ooit gebruikt als katoenjeneverfabriek, is de ruimte ook gebruikt als een molen, een antiek winkelcentrum, een plaatwerkfabriek, een toevluchtsoord voor kunstenaars en zelfs als een fabriek voor de productie van munitie en mortel tijdens de Tweede Wereldoorlog. (De huidige naam, Goat Farm Arts Centre, is afgeleid van de vorige eigenaar Robert Haywood die geiten binnenbracht om kudzu te eten die zijn tuin in de vroege jaren zeventig bedreigde.)
CORE Performance Company in ‘The Liberated Accident’ voor Tanz Farm in The Goat Farm Arts Centre. Foto door John Ramspott.
Met een vredige sfeer en informele elegantie omarmden de dansers van CORE op aangename wijze de eigentijdse stijl van Miller-Fasshauer, bekend om de focus meer op de filosofie van de voortgang van een werk dan op het uiteindelijke, esthetische resultaat. Met open harten en geesten was het duidelijk dat alle dansers haar stijl vereerden en een toegankelijke en warme voorstelling wilden maken.
ian eastwood dans
Het eerste deel van het werk begon met dansen op die van Bach Diverse kanunniken die hoofs, losjes gevormd en innerlijk meditatief waren. Dansers wisselden nieuwsgierige interacties uit, keken elkaar aan temidden van solo's, wisselden schuchtere glimlachen en korte, bewaakte glimlachen uit. Af en toe voerden dansers een pas de deux uit, maar raakten ze nauwelijks aan, met hun gewrichtsbanden om elkaar heen in een hongerige, maar ingetogen intensiteit.
Deze gewoonte om samen te dansen met weinig of geen fysieke aanraking deed me een onzichtbare barrière voorstellen die de dansers uit elkaar houdt. Dit idee ontwikkelde zich naarmate het werk vorderde en ik vroeg me vaak af wat het onzichtbare krachtveld voor hen was - of misschien beter gezegd, wat vulde die negatieve, lege ruimte precies? Hebben ze daar allemaal iets gezien waar het publiek blind voor was?
De beweging van Miller-Fasshauer was soms gefragmenteerd en op mysterieuze wijze omgekeerd, waardoor hier een ensemble-frase kwam en dan een schijnbaar willekeurig gebaar en schreeuw daar. Terwijl weelderige, geaarde solo's opkwamen en vervolgens even snel verdwenen, leken de gezichten van het publiek soms een innerlijke verwarring te weerspiegelen. Toch was er een transparantie en kwetsbaarheid van de dansers die heerlijk was om te zien.
CORE Performance Company in ‘The Liberated Accident’ als onderdeel van Tanz Farm in The Goat Farm Arts Centre. Foto door John Ramspott.
Misschien wel het vreemdste deel van het werk was het tweede deel, een sterk geïmproviseerde pas de deux tussen danser Erik Thurmond en Miller-Fasshauer zelf. Thurmond las Gelijkenis van de gelijke harten terwijl Miller-Fasshauer constant onderbrak om mondeling vragen te stellen en vervolgens fysiek te reageren in dansfrasen gevuld met kinderlijke inquisitie. Dit gedeelte sleepte zich voort en met de zachte stem van Miller-Fasshauer gingen veel vragen verloren bij het publiek toen ze werden overstemd in de grote ruimte van het pakhuis.
bryn cohn
Ten slotte kreeg het derde deel een donkerder, serieuzer karakter toen het hele gezelschap weer begon te dansen. Tegen die tijd was de zon volledig ondergegaan en glommen de stoffige glazen ramen van het bakstenen gebouw met flikkerende theelichtjes. Een thema van reiken en getrokken worden kwam terug uit het eerste danssegment en reageerde prachtig op de muziek van Fred Frith, getiteld Het Happy End-probleem.
vanessa ferlito tatoeages
Toen een trein achter het pakhuis begon te rijden, vluchtten de dansers het podium uit om ernaar te zwaaien en hun gezichten tegen de ruiten te drukken. Dit gebeurde twee keer voordat de dans klaagde. Om de avond af te sluiten, zaten de artiesten in een cirkel in het midden van de ruimte en tikten ritmisch met hun handen op de vloer terwijl de lichten vervaagden.
De hele avond vielen twee dansers op, Stephanie Boettle en Anna Bracewell. Beiden traden op met grote focus en gedetailleerde intensiteit, duikend in diepe lunges, ongehaaste spiralen en geaarde bochten. Hoewel hedendaagse dans onpersoonlijk en extreem abstract kan zijn, brachten ze emotie en verfrissend sentiment met zich mee.
Al met al was dit ongehaaste, serene en zeer complexe werk vluchtig maar rijk. Het was een intieme voorstelling die toeschouwers voldoende in staat stelde getuige te zijn van en deel te nemen aan een artistiek, kortstondig proces.
Foto (boven): CORE Performance Company brengt ‘The Liberated Accident’ in première als onderdeel van Tanz Farm in The Goat Farm Arts Centre. Foto door John Ramspott.
aanbevolen voor jou
