Zaterdag 6 februari 2016. 20.00 uur.
Cobb Energy Performing Arts Center, Atlanta, Georgia.
Als dansers raken we zo verwikkeld in de voorbereiding. De lange uren van repetities en de eindeloze lessen die worden besteed aan het perfectioneren van techniek kunnen van tijd tot tijd grote schade aanrichten aan ons emotionele welzijn en ons zelfs doen afvragen waarom we blijven dansen. Waarom kiezen we ervoor om iets na te streven dat zoveel tijd, toewijding, zweet en kracht vereist? Wat is het allemaal echt waard? We zijn artiesten, entertainers voor het publiek, niet alleen voor andere dansers. Af en toe vergeten we dat er twee kanten aan onze wereld zijn: de backstage en de kijkers. Er wordt te veel energie gestoken in het piekeren over die fouetté-bochten en pointe, of de grote lift aan het einde van de pas de deux, maar in werkelijkheid zou onze enige zorg moeten zijn: genoot het publiek ervan?
Onlangs kreeg ik de kans om Atlanta Ballet bij te wonen Rode molen, een ballet dat een nieuwe dimensie toevoegde aan het steeds groter wordende repertoire van het gezelschap toen het voor het eerst werd geproduceerd in 2010. Met de choreografie van Jorden Morris deden deze dansers hun werk goed. Ik was grondig vermaakt. Toen ik ze zag, herinnerde me me eraan waarom ik zo dol ben op dansen - om het applaus van het publiek te horen, mensen te laten glimlachen en me vervuld te voelen na een lange dag werken.
lily aldridge etniciteit
Atlanta Balletdanser met het ‘Moulin Rouge’ -teken. Foto door Charlie McCullers.
nieuwpoort ballet
Het Cobb Energy Centre creëerde de perfecte sfeer voor de nacht met zijn luxe kroonluchters en unieke kunstwerken. Levendige muziek speelde terwijl we opgewonden wachtten tot de deuren opengingen, en eenmaal binnen correleerde het theater prachtig met zijn omringende tegenhangers. Het was een avond voor een ballet.
Een van de eerste dingen die me opvielen dat anders was dan eerdere balletten die ik van Atlanta Ballet heb gezien, was het ontbrekende orkest. Ik was enigszins teleurgesteld dat de muziek niet live zou zijn, maar ik kreeg een traktatie. Toen het gordijn openging, hoorde ik de deuntjes van een viool en accordeon, en toen verschenen vanuit het zijpodium twee gekostumeerde muzikanten die een mooie melodie speelden. Al snel voegden een cello en een paar anderen zich bij hen, en de openingsscène begon zich op het podium af te spelen. Beide acts begonnen met deze innovatieve draai, en ik wilde graag opspringen en meedansen!
De echte Moulin Rouge in Parijs, Frankrijk, is misschien wel het beroemdste cabaret in de geschiedenis en is het onderwerp geweest van vele boeken, schilderijen, films en musicals. Dit balletverhaal over de Moulin Rouge introduceert personages als Matthew (gedanst door Christian Clark) en Nathalie (gedanst door Tara Lee), die elkaar ontmoeten en smoorverliefd worden. Zidler (gedanst door John Welker) is de eigenaar van het cabaret, en iedereen weet dat hij de man is die je van de straat naar de schijnwerpers kan brengen. Zijn indrukwekkende aanwezigheid op het podium sprak zeker tot dit personage.
Zoals het verhaal gaat, dansen veel meisjes en proberen ze indruk te maken op Zidler, maar hij is gefascineerd door Nathalie en biedt haar een plekje aan in de Moulin Rouge. Ze accepteert en neemt afscheid van haar vrienden en Matthew, die ze net heeft ontmoet. Matthew begint te schilderen, en plotseling komt Toulouse (gedanst door Heath Gill) binnen en bekritiseert zijn werk. Niet wetende wie deze eigenwijze man is, wordt Matthew boos, en de twee beginnen een schilderduel. Gill gleed moeiteloos over het podium terwijl Clark dagenlang ronddraaide. Hun verschillen vallen uiteindelijk weg en ze worden goede vrienden. Op elk moment hielden Clark en Gill hun bewegingen helder, energiek en prachtig gesynchroniseerd.
Later in Act I is Zidler nu geobsedeerd door Nathalie en probeert hij haar te verleiden in een poging om te voorkomen dat ze Matthew ziet, maar Toulouse komt naar binnen om haar te redden. Clark en Lee gaan vervolgens in op een verbluffende pas de deux vol romantiek en een onberispelijke, verheven samenwerking. Dit was gemakkelijk een van de meest impactvolle scènes van het ballet, aangezien Clark en Lee een prachtige connectie hadden op het podium.
'Moulin Rouge' pas de deux. Foto door Charlie McCullers.
scott kluth netto waarde
Aan alle goede dingen moet echter uiteindelijk een einde komen. Zidler vindt het stel bij elkaar en dreigt Matthew te vermoorden. Woefully, Nathalie zegt dat ze bij Zidler zal zijn om haar ware liefde te redden. Matthew is diepbedroefd en begint absint te drinken, en dan verschijnen er groene feeën. Deze feeën voegden een griezelige, maar elegante kwaliteit toe aan de productie, die in contrast stond met de eerder vrolijke scènes.
Als hij wakker wordt, bedenkt Toulouse een plan om Matthew als ober te vermommen om weer in het cabaret te komen. Die avond vinden de geliefden elkaar en proberen te ontsnappen, maar Zidler ziet ze opnieuw en wordt woedend. Zijn bedoeling is om Matthew te vermoorden maar (spoiler alert!) Nathalie wordt in plaats daarvan neergeschoten. Terwijl ze voor de laatste keer danst, strekte de wanhoop in de artiesten zich uit en raakte het publiek, je voelde de spanning in de lucht van het theater.
Over het algemeen trad elke danser op vanuit zijn / haar hart, en iedereen kon zijn liefde voor dans zien. En dat is wat me enthousiast maakt over ballet: andere mensen zien dansen met zo'n passie dat ik er iets van voel. Voor mij was deze laatste scène het meest memorabel, omdat het zo'n doel had en de dansers gevoelens gaf om mee te experimenteren. Hun uitdrukkingen waren zo echt, en hun toewijding zo waar, dat het me weer een reden gaf om te dansen. Ja, ik zou zeggen dat het Atlanta Ballet een voortreffelijk meesterwerk heeft uitgevoerd.
Door Dance Informa Stagiaire Tessa Castellano.
ziekte van jason earles
Foto (boven): Atlanta Ballet in rode molen Foto door Charlie McCullers.
