Stadscentrum, New York City
7 december 2013
Door Katherine Moore van Dance Informa
dans dans anders zijn we verloren
Afgelopen zaterdag presenteerde Alvin Ailey American Dance Theatre in het New York City Center een matineevoorstelling van hun seizoen 2013. Op de rekening voor dit optreden stond Huis , gechoreografeerd door Rennie Harris, Optillen , door Aszure Barton, en natuurlijk, Openbaringen , door Alvin Ailey.
Huis begint met het gezelschap ineengedoken en geposeerd centraal op het podium, afgetekend door het licht. Het publiek ziet een eenzame danser die zijn hand omhoog steekt door de menigte, soms de hand schudt, soms zwaait. Langzaam beginnen andere dansers, gekleed in hippe maar voetgangerskleding, ook hun ledematen op te offeren. Een solist begint te klappen, zowel voor zichzelf te dansen als naar het publiek te reiken. Het ensemble doet mee en al snel neemt de muziek de leiding.
Het is onmogelijk om niet te genieten van deze prachtige dansers terwijl ze grooven, draaien en vliegen. De invloed van hiphop is duidelijk en vreugdevol om te zien van een cast van zulke sterke artiesten. Wanneer het gestage ritmische karakter van het stuk achterblijft, valt een danser op met een oprecht gebaar. Huis is een viering van dans en gemeenschap op zijn best.
Optillen opent met drie shirtloze mannen in de schijnwerpers, statig met hun strakke rug naar het publiek gericht. Het moet de droom van een choreograaf zijn om aan zo'n fysiek magnifieke en bekwame cast te werken. Langzaam beginnen de lichten een lange rij mannen boven het podium te verlichten, tegenover het trio in het midden. De beweging brengt iets van een onheilspellend ritueel over, iets duister en tribaal. Later worden de vrouwen geïntroduceerd als iets dat los staat van de mannen, maar ze zijn allemaal even krachtig. Door beide grote ensemblesecties te combineren met solo's, duetten en trio's, zijn het de kleine, intieme momenten die dit uitgebreide werk bij elkaar houden. Op een gegeven moment eindigt een duet tussen een man en een vrouw met bijna maniakaal gelach en spastische bewegingen. De lach van het publiek kwam precies op het goede moment.
Alvin Ailey Amerikaans danstheater in de ‘Lift’ van Aszure Barton. Foto door Paul Kolnik.
Vooral opmerkelijk is een duet waarin een vrouw haar gezicht in het midden van de borst van een man plant gedurende een lange kruising van links naar rechts op het podium. Het paar draait zich om elkaar heen en creëert verwrongen liften en vormen terwijl ze door de ruimte reizen. De man lijkt de drijvende kracht te zijn terwijl de vrouw een lang been door zijn benen strekt, zich om zijn nek wikkelt en extravagant balanceert. Je hebt het gevoel van een lange maar privé-reis.
zonnie zebo
Openbaringen sluit het programma met enthousiasme en gevoel af. Een echt tijdloos stuk, Openbaringen lijkt tegelijkertijd gedateerd en eeuwig. Nadat ze getuige waren geweest van deze eigentijdse en getalenteerde cast, strutten ze hun spullen in Huis Ik verlangde er bijna naar dat ze de mal van de lijnen en vormen met blote botten van de Horton-techniek zouden doorbreken, en toch, dat is waar de dansers hun kracht bewezen. Dit was op geen enkel moment duidelijker dan in Bevestig me Jezus , een duet waarin de beenextensies van Briana Reed het publiek naar adem snakken en applaudisseren. In Zondaar Jeroboam Bozeman, Sean A. Carmon en Samuel Lee Roberts bewijzen hun moed met snelheid, lef en hartverscheurende wendingen. Het komt zelden voor dat een ervaren lid van het danspubliek zo enthousiast is over pure beweging.
Dit werk zit vol geschiedenis en betekenis, maar is op geen enkel moment ongenaakbaar. De muziek van Waden in het water en Rocka My Soul in de schoot van Abraham is onweerstaanbaar, en de cast stijgt ernaar op. Ella Mitchell's solo in de finale van Rocka My Soul ... was echt extatisch. Als alle dansartiesten maar zo gul en vrij waren met hun geest.
Foto (boven): AAADT's Linda Celeste Sims & Jamar Robert in Aszure Bartons LIFT. Foto's door Paul Kolnik.
