Toekomstige Artikelen

David Bayles ' Kunst en angst (een geweldig boek dat ooit door een geweldige leraar werd aanbevolen) heeft een regel die luidt: 'Angst om jezelf verhindert je om je beste werk te doen, terwijl angsten over je ontvangst door anderen je ervan weerhouden je eigen werk te doen.' Maar hoe kan een kunstenaar - die kaartjes moet verkopen om de rekeningen te betalen - contact maken met haar publiek en toch haar persoonlijke esthetiek aanscherpen? Wat definieert iemands 'eigen werk'?

Choreografe Angella Foster worstelde als jonge kunstenaar met deze vragen. 'Ik probeerde werk te maken op basis van wat andere mensen me vertelden dat ik een moderne danskunstenaar was', zei ze in een recent Skype-interview vanuit het huis van haar familie in Kentucky. Terwijl anderen de deugden van abstracte beweging roemden, besefte ze dat haar hart bij het vertellen van verhalen lag. Foster, een geboren Kentucker, noemde de orale verhaaltraditie een deel van haar 'artistieke DNA'. Voor haar bieden verhalen inspiratie en een manier om haar publiek te ontmoeten op een plek van begrip. 'Ik wil dat mensen zich uitgenodigd voelen voor het werk in plaats van het gevoel te hebben dat het een puzzel is die ze moeten uitzoeken,' zei Foster.

Gregory Hines dansfilm

stap in het danstheater in ‘Women’s Work’. Foto door Enoch Chan.

Zes jaar geleden richtte Foster haar gezelschap, alight dance theatre, op om creatieve samenwerking te bevorderen in de stad Greenbelt, Maryland, net buiten Washington D.C. Foster leidt het recreatieve dansprogramma voor Greenbelt en krijgt oefenruimte. Het gezelschap toert regionaal, maar treedt voornamelijk op op Dance Place in D.C., waar het twee nieuwe werken zal herhalen van 29-30 oktober: Fosters 'Women’s Work' en 'Blue Mountain Express', gechoreografeerd door het vaste gezelschapslid Matina Phillips en medewerker Eleni Grove.

Gedeeltelijk autobiografie, gedeeltelijk creatieve fictie, 'Women’s Work' weeft twee verhalen samen - een gesproken, een danste. Foster baseerde het gedanste verhaal voornamelijk op de herinneringen van haar oma Sadie aan het arm opgroeien in Kentucky, een van de tien kinderen van ouders met pachters. Hoewel het in de jaren dertig en veertig was, leefde het gezin wat Foster noemde een 'zeer Laura Ingles Wilder', een pioniersbestaan. In een hut met twee kamers hield haar overgrootmoeder Hobbs haar gezin veilig, warm en gelukkig ondanks een gebrek aan stromend water of elektriciteit. 'Ze creëerde een hele wereld waarin ze leefden', zei Foster. 'Ze maakte de dekens waar ze onder sliepen en de kleren die ze droegen en het voedsel dat ze aten.'

Als moeder van een driejarige dochter zei Foster dat ze verbaasd en geïnspireerd is door dat soort vindingrijkheid. Als reactie hierop maakt ze verbinding met de sterke vrouwen die haar voorgingen door haar eigen artistieke werelden op het podium te creëren. Met behulp van haar diploma creatief schrijven begint Foster elk proces door een dagboek bij te houden en na te denken over een verhaal dat bij haar past. Naast het choreograferen en schrijven van de tekst (die ze direct of indirect in haar werken verwerkt), ontwerpt en bouwt Foster ook de kostuums. Ze vergelijkt het proces met het maken van quilts - waarbij haar dansers stukken bijdragen aan het geheel - en noemt de eindproducten haar 'miniromans'.

stap in het danstheater in ‘Women’s Work’. Foto door Enoch Chan.

Verlies is vaak een centraal thema. Foster bedacht het gesproken verhaal in 'Vrouwenwerk' om veel elementen van haar familiegeschiedenis met elkaar te verweven. Bij het schrijven van de tekst dacht ze na over haar jeugd toen ze opgroeide met twee broers en zussen en een alleenstaande moeder die schizofreen was. Toen Foster 14 jaar oud was, pleegde haar moeder zelfmoord. Ondanks het tragische verlies herinnert de choreograaf zich gelukkige tijden en zei dat haar moeder naaide, verhalen schreef en 'mooie dingen maakte'. Foster zei: 'Ze was een gebroken vrouw, maar ze hield hevig van ons.'

Met zijn verhalende structuur gecentraliseerd op een volledig vrouwelijke cast, belicht 'Women’s Work' Fosters overtuiging dat vrouwenlichamen krachtige en 'helemaal niet onvolledige' hulpmiddelen zijn voor het vertellen van verhalen. Voor haar werk 'Stargazing' uit 2013 sprak de choreograaf met NASA-astrofysicus Amber Straughn voordat ze zich verdiept in vragen over de kosmos. Hoewel Foster zei dat er niets specifieks 'vrouwelijk' aan hun discussies was, hield ze van het idee om het snijvlak van wetenschap en kunst te verkennen door middel van danseressen.

Als onderdeel van de missie van Alight blijft Foster de choreografische stemmen van vrouwen koesteren door middel van een proces van mentorschap. Toen Phillips, die al enkele jaren lid is van het bedrijf, interesse toonde in choreografieën, voelde Foster zich genoodzaakt om middelen en een professionele locatie voor optredens aan te bieden. Op bluegrass-muziek volgt 'Blue Mountain Express' het verhaal van vier vrouwen die elkaar ontmoeten in een trein. Dit is de eerste keer dat bij uitstap het werk van Phillip wordt gepresenteerd.

stap in het danstheater in ‘Women’s Work’. Foto door Enoch Chan.

Mede vanwege haar samenwerkingsgeest en toewijding aan het begeleiden van jongere artiesten, koos Foster ervoor om haar bedrijf niet naar zichzelf te noemen. Ze hield van het woord 'uitstappen' (met opzet in kleine letters gehouden) omdat het deed denken aan iets kleins en heerlijk verrassends, zoals een vlinder. Met twee woorden: 'een licht' is een lichtpuntje in een gemeenschap, een organisatie die zich inzet om 'mensen te dienen waar ze zijn'.

'De projecten geven mij net zoveel vorm als ik ze vorm', zei ze over het lopende werk van haar bedrijf. En voor Foster is het creatieve proces therapeutisch, zelfs louterend. 'Het maakt me een sterkere, meer medelevende persoon.'

Voor kaartjes voor het repertoire van het danstheater, gepresenteerd op Dance Place in Washington, D.C., 29-30 oktober, klik op hier Bezoek voor meer informatie over uitstap danstheater www.alightdancetheater.org

Door Kathleen Wessel van Dans informeert.

Foto (boven): stap uit in het danstheater in ‘Women’s Work’. Foto door Enoch Chan.