Rena Butler. Foto door Marcus Smith. Weet je wanneer een Zoom-oproep verandert in een hart-tot-hart-gesprek waarvan je niet wist dat je het nodig had? Nou, dat is wat er gebeurde toen Dance Informa sprak met de mooie Rena Butler van Gibney Dance Company. Van haar jeugd tot haar tijd bij grote gezelschappen zoals Bill T. Jones / Arnie Zane Company en Hubbard Street Dance Chicago tot een fulltime danseres midden in een wereldwijde pandemie, Butler deelde zo gul zoveel over haar leven met ons. Lees verder voor enkele van de hoogtepunten.
Hoe ben je begonnen met dansen?
“Ik heb het gevoel dat de manier waarop ik begon, vergelijkbaar is met die van veel andere dansers. Toen ik klein was, was ik constant dansen aan het choreograferen op mijn kleine zusjes. We hadden bouwpapieren kaartjes verknipt en kleine kerstvoorstellingen voor ons gezin gemaakt. Mijn ouders dwongen ons altijd om een heleboel verschillende dingen te proberen, en naarmate we ouder werden en dingen duurder werden, werd het tijd om een of twee buitenschoolse activiteiten te vinden om ons op te concentreren. Ik kom uit een groot zwemteam en waterpolofamilie, maar ik besloot om bij dans te blijven omdat ik mijn haar ontspannen had en ik met dans graag al mijn schattige kapsels kon behouden! Ik vond het belangrijk om er mooi uit te zien toen ik door de puberteit ging, en was geobsedeerd door het worden van back-updanseres voor Janet Jackson. Mijn favoriete show was die van MTV De video maken Ik vond het geweldig om te leren hoe artiesten als Britney Spears en Missy Elliot hun muziekvideo's maakten. Ik herinner me dat ik ze bekritiseerde, wees op de dingen die ik anders had gedaan, denkend dat ik in de show zou kunnen zijn.
Rena Butler. Foto door Lindsay Linton.
Mijn liefde voor dans bleef groeien. Ik ging naar The Chicago Academy for the Arts en was ook parttime salsadanser. Ik wilde een tijdje ballroomdiva worden en vond het heerlijk om mijn hakken met strass steentjes te dragen, vooral omdat ik als jonge tiener geen hakken mocht dragen buiten de studio. Nadat ik mijn middelbare school had afgerond, ging ik naar SUNY Purchase en vond het geweldig. Er was veel diversiteit en de school vond het belangrijk om vooruitstrevend te zijn en had een heel goed afgerond curriculum. Aankoop brak mijn geest open en wakkerde mijn liefde voor dans verder aan, terwijl het meer duidelijkheid bood over mijn traject. Ik studeerde ook in het buitenland in Taipei, Taiwan, en ontmoette een van mijn naaste dansverbanden, Kyle Abraham. '
Kun je ons meenemen door de snelle versie van je dansreis? Wat zijn de hoogtepunten en belangrijkste stappen geweest die je hebben gebracht waar je nu bent?
“Ik begon met dansen met Kyle Abraham tijdens mijn laatste studiejaar en bleef vier jaar met hem samenwerken. Gedurende die tijd danste ik ook voor David Dorfman, Bill T. Jones en mijn partner, Manuel Vignoulle. Na ongelooflijke ervaringen met die choreografen, wilde ik een repertoirebedrijf proberen. Ik zal nooit vergeten om naar de Hubbard Street Dance Chicago-auditie te gaan vijf uur nadat ik na een tournee door Oost-Europa weer in Chicago was geland. Gelukkig gaf Manuel mijn jetlagged zelf het zachte duwtje dat ik nodig had, en ik werd aangenomen voor die auditie. Hubbard Street bracht veel cadeaus. Toen ik erbij kwam, was het negen tot tien jaar geleden dat het gezelschap een zwarte danseres had, en het was een grote verantwoordelijkheid om in die rol te stappen. Het werken met oudere, meer ervaren dansers tijdens mijn drie jaar bij Hubbard, en ook tijdens mijn tijd bij Bill T., heeft me geholpen op te groeien en te leren bezitten en te besturen wie ik was. '
Kun je praten over je werk met Gibney Dance Company? Wat betekent het om een artistiek medewerker te zijn?
Alysia Johnson van Hubbard Street
Dans Chicago in Rena Butler's
‘Dit, dat en de derde’.
Foto door Cheryl Mann.
“Ik voel me zo gelukkig dat ik deel uitmaak van Gibney Dance Company. Ik ken geen enkel ander bedrijf dat belangenbehartiging op zo'n substantiële manier koppelt aan dans. Mijn werk als advocaat is net zo vol als mijn rol als fulltime danser. Naast dansen van 10.00 tot 17.00 uur, is elk lid van het gezelschap verantwoordelijk voor het uitbroeden van een origineel idee dat in een behoefte voorziet in de dansgemeenschap of de gemeenschap in het algemeen. Van mentorschap tot workshops tot financiële ondersteuning, Gibney geeft ons de middelen om duurzame belangenbehartigingsprojecten te ontwikkelen, onze ideeën in de echte wereld te brengen en onze eigen filantropische identiteit te ontwikkelen. Mijn project is een choreografische workshop voor tieners. Ik ben gepassioneerd door het helpen van jonge kunstenaars bij het ontwikkelen van werk dat henzelf en hun cultuur vertegenwoordigt, terwijl ik vragen stel en in dialoog ga met de wereld om hen heen. '
michelle obama beweeg je lichaam
Wat is je favoriete stuk waarin je ooit hebt gespeeld, en waarom?
'Oké, ik ga je er vijf geven. Ik kan er niet één kiezen! Zwart en wit door Manuel Vignoulle. Dit stuk, gechoreografeerd door de liefde van mijn leven, duwde me niet alleen naar nieuwe grenzen, maar voelde ook echt als een geschenk voor ons stel. Het veranderde mij als danser en partner.
anastasia karanikolaou hoogte
Verhaal tijd door Bill T. Jones. In dit stuk zit Bill midden op het podium aan een witte, in het wit geklede tafel met een wit boek, waaruit hij verhalen voorleest. Het duurt 70 minuten en de volgorde van het stuk verandert elke keer dat het wordt uitgevoerd. We zouden de bestelling maar één tot twee uur voor de voorstelling krijgen, en ik hield van de uitdaging en het gevoel van levendigheid dat de structuur creëerde.
Alles wat Kyle Abraham ooit heeft gemaakt, maar als ik er een moest kiezen, dan Bestrating , die is geïnspireerd door boys in the hood.
Elliot Hammans van Hubbard Street
Dans Chicago in Rena Butler's
‘Dit, dat en de derde’.
Foto door Cheryl Mann.
Ik hou ook van dansen op het werk van Ohad Naharin. Mijn favoriet is Project 5 , dat is een opeenstapeling van vijf vrouwen in zwarte jurken die in de ruimte blijven ronddraaien. Binnen twee minuten is je lichaam dood, maar het stuk is 15 minuten lang. Ik hou van het gevoel van veerkracht, van het vliegen in mijn eigen lichaam. Er is een speciaal soort vibratie die je krijgt als je je op die manier vasthoudt en die iets fundamenteels onthult over wie je bent. Dans is een directe communicatielijn naar je spiritualiteit en een manier om met je lichaam te communiceren. Dat is wat techniek is. Uw relatie met uw lichaam meer dan wat dan ook waarderen.
En Man in the Waters door Bill T. Jones. Toen Bill dit stuk voor het eerst maakte, was zijn partner net overleden en stierf een van zijn dansers aan aids. Het stuk is 40 minuten van niets anders dan diverolls en petit allegro en hardlopen, maar ik herinner me dat ik dacht: ‘Als iemand met aids dit zou kunnen, dan kunnen wij dat ook.’ Het was inspirerend om te dansen over zoiets zwaars en belangrijks.
Kun je ons iets vertellen over je choreografische werk?
“De belangrijkste vraag die ik mezelf stel bij het maken van werk is: 'Hoe kan ik niet alleen de schoonheid benadrukken die er al is in de dansers, maar ook ontdekken wat ze niet weten over zichzelf dat ik zie en niet?' focus op wie ze zijn als mensen, de boodschap zal duidelijk zijn en het publiek zal zichzelf erin zien. Ik wil een choreografie maken die toegankelijk is, en ik ben niet geïnteresseerd in een gehomogeniseerde cast. Ik wil het publiek laten zien hoe de wereld eruit zou kunnen zien als we allemaal zouden dansen. Inclusiviteit is een woord dat veel wordt omgegooid, vooral in het huidige politieke klimaat, maar inclusiviteit is mijn hele leven, niet alleen een trend. Door op een abstracte en letterlijke manier voor elkaar te zorgen door middel van dans, kunnen we een verschuiving in de goede richting maken, ook al is die heel klein. '
Je kunt Rena Butler volgen op Instagram: @renabutler
Door Charly Santagado van Dans informeert.
aanbevolen voor jou
